Afatinib i erlotynib w leczeniu zaawansowanego raka płuca - wyniki badania LUX-Lung 8
Autor: Andrzej Kordas
Data: 21.10.2015
Źródło: Afatinib versus erlotinib as second-line treatment of patients with advanced squamous cell carcinoma of the lung (LUX-Lung 8): an open-label randomised controlled phase 3 trial Soria, Jean-Charles et al. The Lancet Oncology , Volume 16 , Issue 8 , 897 – 9
W magazynie Lancet opublikowano wyniki próby klinicznej III fazy.
W badaniu LUX-Lung 8 porównywano wyniki leczenia pacjentów z zaawansowanym rakiem płasnkonabłonkowym (SCC) płuca afatynibem z erlotynibem. Wyniki badania przedstawiono w magazynie Lancet.
Badanie było próbą kliniczną III fazy, prowadzoną według zasad open label. Uczestniczyły w niej 183 ośrodki onkologiczne z 23 krajów na całym świecie. Do badania kwalifikowano dorosłych pacjentów z rakiem płaskonabłonkowym w stadium IIIB i IV, którzy mieli progresję choroby po przynajmniej 4 cyklach chemioterapii opartej na pochodnych platyny. Uczestników w randomizowany sposób przypisywano do grupy otrzymującej afatynib (40mg/dzień) lub erlotynib (150mg/dzień) aż do progresji choroby. Pierwszorzędowym punktem końcowym był czas wolny od progresji (PFS). W pracy oceniano także całkowite przeżycie pacjentów (overall survival, OS). Łącznie zakwalifikowano 795 pacjentów (398 otrzymywało afatynib a 397 erlotynib).
Przy analizach PFS był znacznie dłuższy w przypadku afatynibu w porównaniu do erlotynibu (2,9m. vs 1,9m, hazard ratio [HR] 0,82 [95% CI 0,68–1,00], p=0·0427). Przeżycie całkowite pacjentów również było lepsze podczas analiz w grupie z afatynibem (7,9m. vs 6,8m. HR 0,81 [95% CI 0,69–0,95], p=0·0077). Odsetek pacjentów wykazujących obiektywną odpowiedź nie różnił się znacząco między grupami (22 [6%] vs 11 [3%]; p=0·0551). Guz miał zmniejszyć się u 103 pacjentów (26%) z pierwszej grupy i 90 (23%) z grupy drugiej.
Oba leki charakteryzowały się podobnym profilem bezpieczeństwa (zdarzenia niepożądane co najmniej stopnia III występowały u 57% pacjentów w obu grupach). W grupie osób leczonych afatynibem częściej miała występować biegunka (10% vs 2%), natomiast osoby otrzymujące erlotynib częściej skarżyły się na wysypkę oraz trądzik (6% vs 41%).
Wydaje się więc, że w porównaniu do erlotynibu, afatynib pozwala na osiągnięcie dłuższego przeżycia pacjentów i może być traktowany jako dodatkowa opcja terapeutyczna dla pacjentów z rakiem płaskonabłonkowym płuca.
Badanie było próbą kliniczną III fazy, prowadzoną według zasad open label. Uczestniczyły w niej 183 ośrodki onkologiczne z 23 krajów na całym świecie. Do badania kwalifikowano dorosłych pacjentów z rakiem płaskonabłonkowym w stadium IIIB i IV, którzy mieli progresję choroby po przynajmniej 4 cyklach chemioterapii opartej na pochodnych platyny. Uczestników w randomizowany sposób przypisywano do grupy otrzymującej afatynib (40mg/dzień) lub erlotynib (150mg/dzień) aż do progresji choroby. Pierwszorzędowym punktem końcowym był czas wolny od progresji (PFS). W pracy oceniano także całkowite przeżycie pacjentów (overall survival, OS). Łącznie zakwalifikowano 795 pacjentów (398 otrzymywało afatynib a 397 erlotynib).
Przy analizach PFS był znacznie dłuższy w przypadku afatynibu w porównaniu do erlotynibu (2,9m. vs 1,9m, hazard ratio [HR] 0,82 [95% CI 0,68–1,00], p=0·0427). Przeżycie całkowite pacjentów również było lepsze podczas analiz w grupie z afatynibem (7,9m. vs 6,8m. HR 0,81 [95% CI 0,69–0,95], p=0·0077). Odsetek pacjentów wykazujących obiektywną odpowiedź nie różnił się znacząco między grupami (22 [6%] vs 11 [3%]; p=0·0551). Guz miał zmniejszyć się u 103 pacjentów (26%) z pierwszej grupy i 90 (23%) z grupy drugiej.
Oba leki charakteryzowały się podobnym profilem bezpieczeństwa (zdarzenia niepożądane co najmniej stopnia III występowały u 57% pacjentów w obu grupach). W grupie osób leczonych afatynibem częściej miała występować biegunka (10% vs 2%), natomiast osoby otrzymujące erlotynib częściej skarżyły się na wysypkę oraz trądzik (6% vs 41%).
Wydaje się więc, że w porównaniu do erlotynibu, afatynib pozwala na osiągnięcie dłuższego przeżycia pacjentów i może być traktowany jako dodatkowa opcja terapeutyczna dla pacjentów z rakiem płaskonabłonkowym płuca.
