Analiza ctDNA po leczeniu raka jelita grubego
Działy:
Doniesienia naukowe
Aktualności
Coroczne spotkanie ASCO GI, które w tym roku odbyło się w dniach 15-17 stycznia, gromadzi onkologów z całego świata w celu zapoznania się z najnowszymi, innowacyjnymi odkryciami w leczeniu, badaniach i opiece nad rakiem przewodu pokarmowego (GI). Podczas tegorocznego spotkania Tenna V Henriksen i współpracownicy zaprezentowali doniesienie „Analiza ctDNA w celu oceny ryzyka nawrotu, korzyści z leczenia uzupełniającego i wczesnego wykrywania nawrotów po leczeniu pacjentów z rakiem jelita grubego”
Podczas tegorocznego spotkania Tenna V Henriksen i współpracownicy zaprezentowali doniesienie „Analiza ctDNA w celu oceny ryzyka nawrotu, korzyści z leczenia uzupełniającego i wczesnego wykrywania nawrotów po leczeniu pacjentów z rakiem jelita grubego”.
Terminowe określenie nawrotu, a także identyfikacja pacjentów z wysokim ryzykiem nawrotu po operacji i po zakończeniu leczenia uzupełniającego to główne wyzwania w leczeniu raka jelita grubego (CRC). Analiza pooperacyjnego ctDNA jest obiecującym narzędziem do identyfikacji pacjentów z minimalną resztkową chorobą (MRD) i wysokim ryzykiem nawrotu. Celem tego prospektywnego, wieloośrodkowego badania było ustalenie, czy seryjna pooperacyjna analiza ctDNA może zidentyfikować pacjentów z wysokim ryzykiem nawrotu, zapewnić ocenę skuteczności terapii uzupełniającej i wykryć nawrót wcześniej niż standardowe obrazowanie radiologiczne.
Do badania zakwalifikowano 265 pacjentów z CRC w stadium I-III, jak dotąd największa kohorta oceniana pod kątem ctDNA. Wszystkim pacjentom usunięto guz, a podgrupę 62,6% (166/265) dodatkowo leczono ACT. Próbki osocza (n=1503) zbierano w różnych punktach czasowych przez medianę obserwacji wynoszącą 28,4 miesiąca (zakres: 1,2-51,0 miesięcy). Status pooperacyjny ctDNA przed ACT oceniano u 218 pacjentów, z których 9,17% (20/218) było zidentyfikowanych jako MRD-dodatni, a 75% (15/20) wykazało nawrót. Pozostałe 25% (5/20) pacjentów z MRD-dodatnim, u których nie wystąpił nawrót, otrzymało ACT. Z kolei tylko 13,6% (27/198) przypadków MRD-ujemnych miało nawrót (HR: 11: 95% CI: 5,7-20; p <0,001). ctDNA-dodatni po ostatecznej terapii (n = 202) wiązał się z HR wynoszącym 36 (95% CI: 16-81; p <0,001). Dla podgrupy 155 pacjentów porównano pomiary CEA i ctDNA po operacji, przy czym stwierdzono, że status dodatni ctDNA był istotnie powiązany z RFS (HR, 7,1; 95% CI, 3,4-15; P <0,001) w porównaniu z CEA (HR 1,2; 95% CI, 0,46-3,1; P = 0,73). Szeregowa analiza ctDNA wykryła MRD do średnio 8 miesięcy (0,56 - 21,6 miesięcy) przed nawrotem radiologicznym.
Pooperacyjny status ctDNA był związany ze znacznie zmniejszonym RFS w porównaniu z CEA. Badanie pokazuje również, że skuteczna terapia może być lecznicza u części pacjentów z MRD-dodatnim. W ujęciu długoterminowym analiza ctDNA przewiduje ryzyko nawrotu choroby i jest bardziej wiarygodnym biomarkerem do monitorowania odpowiedzi na leczenie.
Terminowe określenie nawrotu, a także identyfikacja pacjentów z wysokim ryzykiem nawrotu po operacji i po zakończeniu leczenia uzupełniającego to główne wyzwania w leczeniu raka jelita grubego (CRC). Analiza pooperacyjnego ctDNA jest obiecującym narzędziem do identyfikacji pacjentów z minimalną resztkową chorobą (MRD) i wysokim ryzykiem nawrotu. Celem tego prospektywnego, wieloośrodkowego badania było ustalenie, czy seryjna pooperacyjna analiza ctDNA może zidentyfikować pacjentów z wysokim ryzykiem nawrotu, zapewnić ocenę skuteczności terapii uzupełniającej i wykryć nawrót wcześniej niż standardowe obrazowanie radiologiczne.
Do badania zakwalifikowano 265 pacjentów z CRC w stadium I-III, jak dotąd największa kohorta oceniana pod kątem ctDNA. Wszystkim pacjentom usunięto guz, a podgrupę 62,6% (166/265) dodatkowo leczono ACT. Próbki osocza (n=1503) zbierano w różnych punktach czasowych przez medianę obserwacji wynoszącą 28,4 miesiąca (zakres: 1,2-51,0 miesięcy). Status pooperacyjny ctDNA przed ACT oceniano u 218 pacjentów, z których 9,17% (20/218) było zidentyfikowanych jako MRD-dodatni, a 75% (15/20) wykazało nawrót. Pozostałe 25% (5/20) pacjentów z MRD-dodatnim, u których nie wystąpił nawrót, otrzymało ACT. Z kolei tylko 13,6% (27/198) przypadków MRD-ujemnych miało nawrót (HR: 11: 95% CI: 5,7-20; p <0,001). ctDNA-dodatni po ostatecznej terapii (n = 202) wiązał się z HR wynoszącym 36 (95% CI: 16-81; p <0,001). Dla podgrupy 155 pacjentów porównano pomiary CEA i ctDNA po operacji, przy czym stwierdzono, że status dodatni ctDNA był istotnie powiązany z RFS (HR, 7,1; 95% CI, 3,4-15; P <0,001) w porównaniu z CEA (HR 1,2; 95% CI, 0,46-3,1; P = 0,73). Szeregowa analiza ctDNA wykryła MRD do średnio 8 miesięcy (0,56 - 21,6 miesięcy) przed nawrotem radiologicznym.
Pooperacyjny status ctDNA był związany ze znacznie zmniejszonym RFS w porównaniu z CEA. Badanie pokazuje również, że skuteczna terapia może być lecznicza u części pacjentów z MRD-dodatnim. W ujęciu długoterminowym analiza ctDNA przewiduje ryzyko nawrotu choroby i jest bardziej wiarygodnym biomarkerem do monitorowania odpowiedzi na leczenie.
