123RF
Chirurgiczne leczenie oszczędzające nie gorsze od lobektomii u chorych na NDRP
Redaktor: Monika Stelmach
Data: 02.03.2023
Źródło: Katarzyna Stencel, The New England Journal of Medicine: „Initiating the Era of “Precision” Lung Cancer Surgery”
Działy:
Aktualności w Onkologia
Aktualności
W dużym, randomizowanym badaniu klinicznym u pacjentów z małym (≤2 cm) obwodowym ogniskiem niedrobnokomórkowego raka płuca (NDRP) w stadium T1aN0 wykazano, że przeżycie wolne od choroby (DFS) u pacjentów poddanych resekcji subpłatowej było nie gorsze niż u pacjentów po lobektomii.
We wcześniejszych badaniach sprzed prawie 30 lat wykazano trzy razy częstsze występowanie wznów miejscowych i większą o 50 proc. śmiertelność u pacjentów z NDRP po resekcji subpłatowej niż po lobektomii. Wobec powyższego lobektomia stała się standardem postępowania chirurgicznego u pacjentów z NDRP w stadium T1N0. Postępy w metodach obrazowania i ocenie stopnia zaawansowania NDRP umożliwiły jednak wykrywanie mniejszych guzów, we wcześniejszym stadium rozwoju.
Badanie CALGB 140503 było międzynarodowym wieloośrodkowym badaniem III fazy typu non-inferiority, w którym 697 pacjentów z NDRP w stadium T1aN0, z guzem o wielkości ≤2 cm przydzielono losowo do resekcji subpłatowej (n = 340) lub płatowej (n = 357), po śródoperacyjnym potwierdzeniu nieobecności przerzutów w węzłach chłonnych. Pierwszorzędowym punktem końcowym było DFS, zdefiniowane jako czas od randomizacji do nawrotu choroby lub zgonu z dowolnej przyczyny. Drugorzędowymi punktami końcowymi były OS, częstość występowania nawrotów miejscowych i regionalnych oraz ogólnoustrojowych, a także czynność płuc.
Po okresie obserwacji z medianą 7 lat wykazano, że DFS u pacjentów poddanych resekcji subpłatowej nie było gorsze niż po resekcji płatowej (HR dla nawrotu choroby lub zgonu 1,01, 90 proc. CI 0,83 do 1,24). OS u pacjentów poddanych resekcji subpłatowej było podobne jak w grupie po lobektomii (HR dla zgonu 0,95, 95 proc. CI 0,72 do 1,26).
Odsetek 5-letnich DFS wyniósł 63,6 proc. (95 proc. CI 57,9 do 68,8) w grupie po resekcji subpłatowej i 64,1 proc. (95 proc. CI 58,5 do 69,0) w grupie po resekcji płatowej. Odsetek 5-letnich OS wyniósł odpowiednio 80,3 proc.(95 proc. CI 75,5 do 84,3) i 78,9 proc. (95 proc. CI 74,1 do 82,9).
Nie zaobserwowano istotnej różnicy między grupami pod względem częstości nawrotów miejscowych i regionalnych lub przerzutów odległych. Nawroty miejscowe i regionalne były nieco częstsze liczbowo w grupie po resekcji subpłatowej w porównaniu z lobektomią (13,4 proc. vs 10,0 proc.), a wznowę regionalną odnotowano u 1,8 proc. pacjentów poddanych resekcji subpłatowej i u 2,6 proc. pacjentów po lobektomii.
Po 6 miesiącach od operacji różnica między grupami dotycząca mediany oczekiwanej natężonej objętości wydechowej pierwszosekundowej wyniosła 2 punkty procentowe na korzyść pacjentów po resekcji subpłatowej.
Wyniki retrospektywnych analiz eksploracyjnych dotyczących związku między cechami demograficznymi i klinicznymi a DFS i OS były zgodne z wynikami ogólnymi. Nie zaobserwowano istotnej różnicy między grupami w zakresie częstości występowania lub charakterystyki klinicznej nawrotów choroby.
Opracowanie: dr n. med. Katarzyna Stencel
Badanie CALGB 140503 było międzynarodowym wieloośrodkowym badaniem III fazy typu non-inferiority, w którym 697 pacjentów z NDRP w stadium T1aN0, z guzem o wielkości ≤2 cm przydzielono losowo do resekcji subpłatowej (n = 340) lub płatowej (n = 357), po śródoperacyjnym potwierdzeniu nieobecności przerzutów w węzłach chłonnych. Pierwszorzędowym punktem końcowym było DFS, zdefiniowane jako czas od randomizacji do nawrotu choroby lub zgonu z dowolnej przyczyny. Drugorzędowymi punktami końcowymi były OS, częstość występowania nawrotów miejscowych i regionalnych oraz ogólnoustrojowych, a także czynność płuc.
Po okresie obserwacji z medianą 7 lat wykazano, że DFS u pacjentów poddanych resekcji subpłatowej nie było gorsze niż po resekcji płatowej (HR dla nawrotu choroby lub zgonu 1,01, 90 proc. CI 0,83 do 1,24). OS u pacjentów poddanych resekcji subpłatowej było podobne jak w grupie po lobektomii (HR dla zgonu 0,95, 95 proc. CI 0,72 do 1,26).
Odsetek 5-letnich DFS wyniósł 63,6 proc. (95 proc. CI 57,9 do 68,8) w grupie po resekcji subpłatowej i 64,1 proc. (95 proc. CI 58,5 do 69,0) w grupie po resekcji płatowej. Odsetek 5-letnich OS wyniósł odpowiednio 80,3 proc.(95 proc. CI 75,5 do 84,3) i 78,9 proc. (95 proc. CI 74,1 do 82,9).
Nie zaobserwowano istotnej różnicy między grupami pod względem częstości nawrotów miejscowych i regionalnych lub przerzutów odległych. Nawroty miejscowe i regionalne były nieco częstsze liczbowo w grupie po resekcji subpłatowej w porównaniu z lobektomią (13,4 proc. vs 10,0 proc.), a wznowę regionalną odnotowano u 1,8 proc. pacjentów poddanych resekcji subpłatowej i u 2,6 proc. pacjentów po lobektomii.
Po 6 miesiącach od operacji różnica między grupami dotycząca mediany oczekiwanej natężonej objętości wydechowej pierwszosekundowej wyniosła 2 punkty procentowe na korzyść pacjentów po resekcji subpłatowej.
Wyniki retrospektywnych analiz eksploracyjnych dotyczących związku między cechami demograficznymi i klinicznymi a DFS i OS były zgodne z wynikami ogólnymi. Nie zaobserwowano istotnej różnicy między grupami w zakresie częstości występowania lub charakterystyki klinicznej nawrotów choroby.
Opracowanie: dr n. med. Katarzyna Stencel
