Docetaksel, karboplatyna i trastuzumab w leczeniu uzupełniającym raka piersi
Autor: Dr Mackiewicz
Data: 19.10.2011
Źródło: Slamon D, Eiermann W, Robert N et al. Adjuvant Trastuzumab in HER2-Positive Breast Cancer. N Engl J Med 2011; 365:1273 – 1283.
W New England Journal of Medicine opublikowano wyniki badania III fazy, w którym porównano skuteczność uzupełniającej chemioterapii składającej się z docetakselu i karboplatyny połączonych z trastuzumabem (TCH) do schematu zawierającego antracyklinę i docetaksel oraz trastuzumab (AC – T + Tr) u kobiet chorych na raka piersi z nadekspresją lub amplifikacją HER2.
U kobiet chorych na inwazyjnego raka piersi w pooperacyjnej chemioterapii stosuje się schematy wielolekowe zawierające antracyklinę. W codziennej praktyce klinicznej bardzo chętnie stosowanym schematem jest AC (doksorubicyna i cyklofosfamid). W przypadku wystąpienia przerzutów do węzłów chłonnych do schematu zawierającego antracyklinę zaleca się dołączenie taksoidu (paklitaksel lub docetaksel). W sytuacji przeciwwskazań do stosowania antracyklin można zastosować schemat TC (docetaksel, cyklofosfamid) lub TCH (docetaksel, karboplatyna, trastuzumab). Dodanie trastuzumabu do uzupełniającej chemioterapii jest obecnie standardem postępowania u chorych z nadekspresją lub amplifikacją HER2 jeśli średnica komponentu inwazyjnego guza przekracza 1 cm lub występują przerzuty do węzłów chłonnych pachowych.
W latach 2001-2004 do badania klinicznego zakwalifikowano 3222 kobiety chore na HER2 dodatniego, inwazyjnego raka piersi (T1-3N0-N3). Chore zrandomizowano do 3 grup badawczych, w których otrzymywały:
(i) doksorubicyna + cylkofosfamid + docetaksel (AC – T);
(ii) doksorubicyna + cyklofosfamid + docetaksel + trastuzumab (AC – T + Tr);
(iii) docetaksel + karboplatyna + trastuzumab (TCH).
Ponad połowa kobiet biorących udział w badaniu nie przekroczyła 50 roku życia. U 59-63% chorych przeprowadzono wcześniej mastektomię, 67-68% poddanych było uzupełniającej radioterapii, natomiast u 49-50% zastosowano uzupełniającą hormonoterapię. 5-letnie przeżycie wolne od choroby (DFS – disease free survival) obserwowano u 75% kobiet leczonych schematem AC – T, u 84% otrzymujących AC – T + Tr oraz u 81% poddanych terapii TCH, natomiast 5-letnie przeżycie całkowite (OS – overall survival) zanotowano odpowiednio u 87%, 92% oraz 91% badanych. Nie zaobserwowano istotnej statystycznie różnicy w zakresie DFS i OS pomiędzy grupami otrzymującymi chemioterapię skojarzoną z trastuzumabem, natomiast oba schematy były bardziej skuteczne od AC – T. U chorych leczonych schematem AC – T + Tr częściej niż u kobiet otrzymujących TCH obserwowano zastoinową niewydolność krążenia (2% vs 0,4%) oraz >10% spadek frakcji wyrzutowej lewej komory serca (18,6% vs 9,4%). U 8 chorych biorących udział w badaniu po zastosowanym leczeniu wystąpiła białaczka – 7 przypadków dotyczyło kobiet leczonych schematami zawierającymi doksorubicynę i 1 przypadek otrzymujących TCH.
Skuteczność obu schematów zawierających trastuzumab jest podobna, natomiast schemat TCH jest mniej toksyczny i wiąże się z mniejszym ryzykiem wystąpienia białaczki.
W latach 2001-2004 do badania klinicznego zakwalifikowano 3222 kobiety chore na HER2 dodatniego, inwazyjnego raka piersi (T1-3N0-N3). Chore zrandomizowano do 3 grup badawczych, w których otrzymywały:
(i) doksorubicyna + cylkofosfamid + docetaksel (AC – T);
(ii) doksorubicyna + cyklofosfamid + docetaksel + trastuzumab (AC – T + Tr);
(iii) docetaksel + karboplatyna + trastuzumab (TCH).
Ponad połowa kobiet biorących udział w badaniu nie przekroczyła 50 roku życia. U 59-63% chorych przeprowadzono wcześniej mastektomię, 67-68% poddanych było uzupełniającej radioterapii, natomiast u 49-50% zastosowano uzupełniającą hormonoterapię. 5-letnie przeżycie wolne od choroby (DFS – disease free survival) obserwowano u 75% kobiet leczonych schematem AC – T, u 84% otrzymujących AC – T + Tr oraz u 81% poddanych terapii TCH, natomiast 5-letnie przeżycie całkowite (OS – overall survival) zanotowano odpowiednio u 87%, 92% oraz 91% badanych. Nie zaobserwowano istotnej statystycznie różnicy w zakresie DFS i OS pomiędzy grupami otrzymującymi chemioterapię skojarzoną z trastuzumabem, natomiast oba schematy były bardziej skuteczne od AC – T. U chorych leczonych schematem AC – T + Tr częściej niż u kobiet otrzymujących TCH obserwowano zastoinową niewydolność krążenia (2% vs 0,4%) oraz >10% spadek frakcji wyrzutowej lewej komory serca (18,6% vs 9,4%). U 8 chorych biorących udział w badaniu po zastosowanym leczeniu wystąpiła białaczka – 7 przypadków dotyczyło kobiet leczonych schematami zawierającymi doksorubicynę i 1 przypadek otrzymujących TCH.
Skuteczność obu schematów zawierających trastuzumab jest podobna, natomiast schemat TCH jest mniej toksyczny i wiąże się z mniejszym ryzykiem wystąpienia białaczki.
