ESMO 2016: Metformina zmniejsza ryzyko progresji u chorych z zaawansowanym guzem neuroendokrynnym trzustki pNET i cukrzycą
Autor: Marta Koblańska
Data: 28.10.2016
Źródło: S. Pusceddu, R. Marconcini, F. Spada i wsp.
Działy:
Doniesienia naukowe
Aktualności
Przedstawione podczas ESMO 2016 wyniki analizy retrospektywnej wskazują, że chorzy z guzem neuroendokrynnym trzustki (ang. pancreatic neuroendocrine tumor, pNET) i cukrzycą mają dłuższy czas wolny od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS) niż chorzy z normoglikemią. Wykazano również, że ryzyko progresji choroby jest mniejsze u chorych otrzymujących metforminę niż u chorych bez cukrzycy.
Metformina, powszechnie stosowany lek przeciwcukrzycowy, pośrednio zmniejsza zarówno stężenie glukozy, insuliny jak i IGF-1 (ang. insulin-like growth factor 1), aktywuje również AMPK oraz hamuje szlak mTOR.
Celem wieloośrodkowej analizy retrospektywnej była ocena wpływu hiperglikemii i normoglikemii na PFS u chorych na pNET oraz ocena wpływu leczenia metforminą podczas terapii ewerolimusem i/lub analogami somatostatyny. HR dla progresji u chorych z hiperglikemią wynosił 0,67 w porównaniu do chorych z normoglikemią. Do analizy włączono 445 chorych z pNET z 24 ośrodków, którzy otrzymywali ewerolimus i/lub analogi somatostatyny w latach 1999-2015. Mediana wieku chorych wynosiła 59 lat (49-69), a 53,3% chorych stanowili mężczyźni. Spośród wszystkich chorych, u 209 (46,7% chorych) stwierdzono normoglikemię, a u 236 chorych hiperglikemię. U 112 (25,2%) chorych stosowano metforminę, a u 91 (20,4%) insulinę. W całej populacji chorych leczonych z powodu pNET mediana PFS wynosiła 23,4 miesiąca (95% CI 19,1, 27,9). W podgrupie chorych z hiperglikemią i cukrzycą mediana ta ulegała wydłużeniu do 32 miesięcy, podczas gdy u chorych z normoglikemią wynosiła 15,1 miesiąca (HR 0,63, 95% CI 0,50, 0,80; p=0,0002). Dalsza analiza podgrup wykazała, że chorzy otrzymujący insulinę mają zbliżony PFS do chorych z normoglikemią, który wynosi u nich 20,8 miesiąca. HR dla progresji choroby wynosił 0,81 w porównaniu z chorymi z normoglikemią (95% CI 0,60, 1,1; p=0,18). Najdłuższą medianę PFS wynoszącą 44,2 miesiąca stwierdzono u chorych otrzymujących metforminę (95% CI 36,4-61,9), a HR dla progresji choroby wynosił 0,45 w porównaniu do chorych z normoglikemia (95% CI 0,32-0,62; p<0,0001.
Celem wieloośrodkowej analizy retrospektywnej była ocena wpływu hiperglikemii i normoglikemii na PFS u chorych na pNET oraz ocena wpływu leczenia metforminą podczas terapii ewerolimusem i/lub analogami somatostatyny. HR dla progresji u chorych z hiperglikemią wynosił 0,67 w porównaniu do chorych z normoglikemią. Do analizy włączono 445 chorych z pNET z 24 ośrodków, którzy otrzymywali ewerolimus i/lub analogi somatostatyny w latach 1999-2015. Mediana wieku chorych wynosiła 59 lat (49-69), a 53,3% chorych stanowili mężczyźni. Spośród wszystkich chorych, u 209 (46,7% chorych) stwierdzono normoglikemię, a u 236 chorych hiperglikemię. U 112 (25,2%) chorych stosowano metforminę, a u 91 (20,4%) insulinę. W całej populacji chorych leczonych z powodu pNET mediana PFS wynosiła 23,4 miesiąca (95% CI 19,1, 27,9). W podgrupie chorych z hiperglikemią i cukrzycą mediana ta ulegała wydłużeniu do 32 miesięcy, podczas gdy u chorych z normoglikemią wynosiła 15,1 miesiąca (HR 0,63, 95% CI 0,50, 0,80; p=0,0002). Dalsza analiza podgrup wykazała, że chorzy otrzymujący insulinę mają zbliżony PFS do chorych z normoglikemią, który wynosi u nich 20,8 miesiąca. HR dla progresji choroby wynosił 0,81 w porównaniu z chorymi z normoglikemią (95% CI 0,60, 1,1; p=0,18). Najdłuższą medianę PFS wynoszącą 44,2 miesiąca stwierdzono u chorych otrzymujących metforminę (95% CI 36,4-61,9), a HR dla progresji choroby wynosił 0,45 w porównaniu do chorych z normoglikemia (95% CI 0,32-0,62; p<0,0001.
