Lenalidomid skuteczny w leczeniu szpiczaka mnogiego gdy niemożliwy jest przeszczep

We wrześniu 2014 r. opublikowano wyniki dwóch randomizowanych badań klinicznych, w których oceniano metody leczenia szpiczaka mnogiego. Badanie przeprowadzone przez Benboubker i wsp. porównało leczenie skojarzone melfalanem, prednizonem i talidomidem (MPT) z leczeniem skojarzonym lenalidomidem i deksametazonem.

W porównaniu tych dwóch sposobów leczenia wzięło udział 1088 pacjentów z nowo rozpoznanym szpiczakiem mnogim niekwalifikujących się do przeszczepu komórek krwiotwórczych. Głównym punktem końcowym był czas przeżycia wolny od progresji. Wyniósł on 21,2 miesiąca w grupie pacjentów leczonych standardowo MPT oraz 25,5 miesiąca u chorych przyjmujących lenalomid i deksametazon, u których planowane było podawanie obu leków także po progresji (iloraz ryzyka 0,72; p < 0,001). Po 4 latach obserwacji odsetek zgonów w grupie MPT wyniósł 49%, a w grupie pacjentów leczonych lenalomidem i deksametazonem 41%. Częstość występowania działań niepożądanych była nieznacznie mniejsza przy zastosowaniu lenalomidu i deksametazonu (70% względem 78% w grupie MPT). Drugie z badań, przeprowadzone przez Palumbo i wsp., porównało skuteczność terapii melfalanem w dużej dawce, zakończonej przeszczepem szpiku kostnego, i leczenia skojarzonego melfalanem, prednizonem i lenalidomidem. W badaniu wzięło udział 524 pacjentów w wieku poniżej 66 lat. Głównym punktem końcowym był czas przeżycia wolny od progresji, którego mediana wyniosła 43,0 miesiące u chorych leczonych melfalanem i przeszczepem szpiku kostnego. W grupie pacjentów przyjmująch melfalan, prednizon i lenalidomid czas ten był równy 22,4 miesiąca. Chociaż dodatkowe stosowanie lenalidomidu w terapii podtrzymującej było związane z wydłużeniem czasu wolnego od progresji, nie miało ono wpływu na całkowite przeżycia w okresie trzyletnim. Wyniki obu badań wskazują, że lenalidomid może być przydatny w leczeniu osób, u których niemożliwe jest wykonanie przeszczepu komórek krwiotwórczych oraz że w połączeniu z melfalanem i prednizonem nie stanowi on korzystnej alternatywy dla przeszczepu. Dodatkowym zagadnieniem jest szczególnie wysoki koszt leczenia lenalidomidem, który może mieć zasadnicze znaczenie dla dostępności badanych terapii.