Łysienie typu męskiego związane z agresywnym rakiem prostaty?
Autor: Katarzyna Bakalarska
Data: 23.09.2014
Źródło: Cindy Ke Zhou, Ruth M. Pfeiffer, Sean D. Cleary. Relationship Between Male Pattern Baldness and the Risk of Aggressive Prostate Cancer: An Analysis of the Prostate, Lung, Colorectal, and Ovarian Cancer Screening Trial. J Clin Oncol, opublikowano online 15
W najnowszym numerze Journal of Clinical Oncology opublikowano wyniki badania przeprowadzonego przez Prostate, Lung, Colorectal and Ovarian (PLCO) Cancer Screening Trial. Wykazano, że mężczyźni z określonym typem łysienia mają większe ryzyko zachorowania na agresywnego raka prostaty.
Ryzyko to obserwowano u mężczyzn, którzy w 45 roku życia mieli umiarkowaną łysinę obejmującą czoło i okolice ciemieniowe w porównaniu do mężczyzn, którzy nie łysieli. Inne typy łysienia nie były znacząco związane z ryzykiem wystąpienia określonego typu raka prostaty ani raka prostaty w ogóle.
Męski typ łysienia i rak prostaty mają prawdopodobnie to samo podłoże patofizjologiczne, i pomimo że związek ten wcześniej już sugerowano, wyniki poprzednich badań nie są spójne.
Badanie, którego wyniki opublikowano w Journal of Clinical Oncology jest największym badaniem oceniającym związek między łysieniem a ryzykiem zachorowania na raka prostaty. Konieczne są dalsze badania nad tym zagadnieniem i dokładniejsze poznanie tego mechanizmu. Nie wydaje się aby związek ten mógł zmieniać zalecenia dotyczące leczenia ale może być brany pod uwagę w dyskusji dotyczącej konieczności wykonania badań przesiewowych. Na chwilę obecną uważa się, że mężczyźni w wieku 45 lat z męskim typem łysienia, nie powinni obawiać się zwiększonego ryzyka zachorowania na raka prostaty.
Badacze przeanalizowali grupę 39070 chorych w wieku od 55-74 lat. Chorzy otrzymali kwestionariusze i zostali poproszeni o przypomnienie sobie, jak wyglądało ich owłosienie na głowie w wieku 45 lat i zaznaczenie tego na rysunku. Męski typ łysienia określiło 53,4% chorych, z czego 46,4% chorych zaznaczyło jedynie łysienie czołowe, 23,5% łysienie czołowe i niewielkiego stopnia łysienie na czubku głowy, 18,1% łysienie czołowe i umiarkowane łysienie na czubku głowy, a 12% łysienie czołowe i znacznego stopnia łysienie na czubku głowy. Po średnim okresie obserwacji wynoszącym 2,78 roku zdiagnozowano 1138 raków prostaty, z czego 571 to raki agresywne (7 lub więcej punktów w skali Gleasona, stopień zaawansowania klinicznego III lub IV bądź rak prostaty jako przyczyna zgonu). Średni wiek w momencie diagnozy wynosiła 72 lata.
W porównaniu z mężczyznami, którzy nie łysieli, ci z łysieniem okolicy czołowej i łysieniem na czubku głowy umiarkowanego stopnia w 45 roku życia nie mieli statystycznie wyższego całkowitego ryzyka zachorowania na raka prostaty (HR 1,19; 95% CI 0,98-1,45) bądź zachorowania na nieagresywnego raka prostaty (HR 0,97; 95% CI 0,72-1,30). Natomiast ten typ łysienia był znacząco związany ze zwiększonym ryzykiem agresywnego raka prostaty (HR 1,39; 95% CI 1,07-1,80).
Badacze twierdza jednak zgodnie, że zanim łysienie zostanie wzięte pod uwagę w zaleceniach dotyczących badan przesiewowych w raku prostaty, konieczne będą dodatkowe dowody.
Męski typ łysienia i rak prostaty mają prawdopodobnie to samo podłoże patofizjologiczne, i pomimo że związek ten wcześniej już sugerowano, wyniki poprzednich badań nie są spójne.
Badanie, którego wyniki opublikowano w Journal of Clinical Oncology jest największym badaniem oceniającym związek między łysieniem a ryzykiem zachorowania na raka prostaty. Konieczne są dalsze badania nad tym zagadnieniem i dokładniejsze poznanie tego mechanizmu. Nie wydaje się aby związek ten mógł zmieniać zalecenia dotyczące leczenia ale może być brany pod uwagę w dyskusji dotyczącej konieczności wykonania badań przesiewowych. Na chwilę obecną uważa się, że mężczyźni w wieku 45 lat z męskim typem łysienia, nie powinni obawiać się zwiększonego ryzyka zachorowania na raka prostaty.
Badacze przeanalizowali grupę 39070 chorych w wieku od 55-74 lat. Chorzy otrzymali kwestionariusze i zostali poproszeni o przypomnienie sobie, jak wyglądało ich owłosienie na głowie w wieku 45 lat i zaznaczenie tego na rysunku. Męski typ łysienia określiło 53,4% chorych, z czego 46,4% chorych zaznaczyło jedynie łysienie czołowe, 23,5% łysienie czołowe i niewielkiego stopnia łysienie na czubku głowy, 18,1% łysienie czołowe i umiarkowane łysienie na czubku głowy, a 12% łysienie czołowe i znacznego stopnia łysienie na czubku głowy. Po średnim okresie obserwacji wynoszącym 2,78 roku zdiagnozowano 1138 raków prostaty, z czego 571 to raki agresywne (7 lub więcej punktów w skali Gleasona, stopień zaawansowania klinicznego III lub IV bądź rak prostaty jako przyczyna zgonu). Średni wiek w momencie diagnozy wynosiła 72 lata.
W porównaniu z mężczyznami, którzy nie łysieli, ci z łysieniem okolicy czołowej i łysieniem na czubku głowy umiarkowanego stopnia w 45 roku życia nie mieli statystycznie wyższego całkowitego ryzyka zachorowania na raka prostaty (HR 1,19; 95% CI 0,98-1,45) bądź zachorowania na nieagresywnego raka prostaty (HR 0,97; 95% CI 0,72-1,30). Natomiast ten typ łysienia był znacząco związany ze zwiększonym ryzykiem agresywnego raka prostaty (HR 1,39; 95% CI 1,07-1,80).
Badacze twierdza jednak zgodnie, że zanim łysienie zostanie wzięte pod uwagę w zaleceniach dotyczących badan przesiewowych w raku prostaty, konieczne będą dodatkowe dowody.
