123RF
Niwolumab z ipilimumabem w leczeniu raka nerki po nefrektomii
Redaktor: Monika Stelmach
Data: 03.03.2023
Działy:
Aktualności w Onkologia
Aktualności
| Tagi: | niwolumab, ipilimumab, rak nerki, nefrektomia |
U wcześniej nieleczonych pacjentów z zaawansowanym RCC wykazano korzyści z podwójnej blokady immunologicznego punktu kontrolnego przy użyciu niwolumabu w skojarzeniu z ipilimumabem w zakresie długoterminowego przeżycia i trwałych odpowiedzi w porównaniu z sunitynibem.
W badaniach klinicznych CheckMate 274, CheckMate 577 i CheckMate 238 wykazano skuteczność niwolumabu w monoterapii w leczeniu adiuwantowym u pacjentów odpowiednio z rakiem urotelialnym wysokiego ryzyka naciekającym mięśniówką, rakiem przełyku lub połączenia żołądkowo-przełykowego po resekcji oraz czerniakiem w stopniu III–IV w badaniu CheckMate 238. Z kolei u wcześniej nieleczonych pacjentów z zaawansowanym RCC wykazano korzyści z podwójnej blokady immunologicznego punktu kontrolnego przy użyciu niwolumabu w skojarzeniu z ipilimumabem w zakresie długoterminowego przeżycia i trwałych odpowiedzi w porównaniu z sunitynibem.
CheckMate 914 było badaniem klinicznym III fazy z randomizacją, prowadzonym metodą podwójnie ślepej próby, do którego włączono pacjentów ze zlokalizowanym jasnokomórkowym RCC, z wysokim ryzykiem nawrotu, po radykalnej lub częściowej nefrektomii wykonanej w okresie od 4 do 12 tygodni przed randomizacją. Pacjenci przydzielono losowo (1:1) do grupy otrzymującej niwolumab 240 mg dożylnie co 2 tygodnie (12 dawek) w skojarzeniu z ipilimumabem 1 mg/kg dożylnie co 6 tygodni (4 dawki) (n = 405) lub placebo (n = 411). Przewidywany okres leczenia wynosił 24 tygodnie, ale leczenie można było kontynuować do 36 tygodni, uwzględniając opóźnienia w podawaniu kolejnych dawek.
Czynniki stratyfikacyjne randomizacji obejmowały stopień zaawansowania TNM i zakres nefrektomii (częściowa lub radykalna). Pierwszorzędowym punktem końcowym było DFS u wszystkich randomizowanych pacjentów (ITT) oceniane centralnie, niezależnie i w sposób zaślepiony; drugorzędowym punktem końcowym było bezpieczeństwo oceniane u wszystkich pacjentów, którzy otrzymali co najmniej jedną dawkę badanego leku.
Po okresie obserwacji z medianą wynoszącą 37,0 mies., nie osiągnięto mediany DFS w grupie otrzymującej niwolumab w skojarzeniu z ipilimumabem, a w grupie placebo wynosiła 50,7 mies. (95 proc. CI 48,1 do niemożliwej do oszacowania) (HR 0,92, 95 proc. CI 0,71–1,19; p = 0,53).
Działania niepożądane stopnia III–V odnotowano u 155 spośród 404 pacjentów (38 proc.), którzy otrzymywali niwolumab z ipilimumabem, oraz u 42 spośród 407 pacjentów (10 proc.), którzy otrzymywali placebo. Działania niepożądane wszystkich stopni niezależnie od przyczyny były powodem zakończenia leczenia niwolumabem i ipilimumabem u 129 spośród 404 pacjentów (32 proc.) oraz podawania placebo u 9 spośród 407 pacjentów (2 proc.). Cztery zgony przypisano leczeniu niwolumabem i ipilimumabem, natomiast w grupie placebo nie odnotowano żadnego zgonu.
Opracowanie: dr n. med. Katarzyna Stencel
CheckMate 914 było badaniem klinicznym III fazy z randomizacją, prowadzonym metodą podwójnie ślepej próby, do którego włączono pacjentów ze zlokalizowanym jasnokomórkowym RCC, z wysokim ryzykiem nawrotu, po radykalnej lub częściowej nefrektomii wykonanej w okresie od 4 do 12 tygodni przed randomizacją. Pacjenci przydzielono losowo (1:1) do grupy otrzymującej niwolumab 240 mg dożylnie co 2 tygodnie (12 dawek) w skojarzeniu z ipilimumabem 1 mg/kg dożylnie co 6 tygodni (4 dawki) (n = 405) lub placebo (n = 411). Przewidywany okres leczenia wynosił 24 tygodnie, ale leczenie można było kontynuować do 36 tygodni, uwzględniając opóźnienia w podawaniu kolejnych dawek.
Czynniki stratyfikacyjne randomizacji obejmowały stopień zaawansowania TNM i zakres nefrektomii (częściowa lub radykalna). Pierwszorzędowym punktem końcowym było DFS u wszystkich randomizowanych pacjentów (ITT) oceniane centralnie, niezależnie i w sposób zaślepiony; drugorzędowym punktem końcowym było bezpieczeństwo oceniane u wszystkich pacjentów, którzy otrzymali co najmniej jedną dawkę badanego leku.
Po okresie obserwacji z medianą wynoszącą 37,0 mies., nie osiągnięto mediany DFS w grupie otrzymującej niwolumab w skojarzeniu z ipilimumabem, a w grupie placebo wynosiła 50,7 mies. (95 proc. CI 48,1 do niemożliwej do oszacowania) (HR 0,92, 95 proc. CI 0,71–1,19; p = 0,53).
Działania niepożądane stopnia III–V odnotowano u 155 spośród 404 pacjentów (38 proc.), którzy otrzymywali niwolumab z ipilimumabem, oraz u 42 spośród 407 pacjentów (10 proc.), którzy otrzymywali placebo. Działania niepożądane wszystkich stopni niezależnie od przyczyny były powodem zakończenia leczenia niwolumabem i ipilimumabem u 129 spośród 404 pacjentów (32 proc.) oraz podawania placebo u 9 spośród 407 pacjentów (2 proc.). Cztery zgony przypisano leczeniu niwolumabem i ipilimumabem, natomiast w grupie placebo nie odnotowano żadnego zgonu.
Opracowanie: dr n. med. Katarzyna Stencel
