Nowy standard leczenia nawrotowego i opornego na leczenie szpiczaka mnogiego
Autor: Aleksandra Lang
Data: 30.06.2016
Źródło: Palumbo A et al. „Phase III randomized controlled study of daratumumab, bortezomib, and dexamethasone (DVd) versus bortezomib and dexamethasone (Vd) in patients (pts) with relapsed or refractory multiple myeloma (RRMM): CASTOR study.” J Clin Oncol 34, 201
Daratumumab (D) jest ludzkim przeciwciałem monoklonalnym klasy IgG skierowanym przeciwko antygenowi CD38. W terapii szpiczaka mnogiego wykorzystuje bezpośrednie mechanizmy działania przeciwnowotworowego takie jak cytotoksyczność zależna od komplementu (CDC – complement dependent cytotoxicity) i od przeciwciał (ADCC – antibody dependent cel-mediated cytotoxicity), fagocytoza zależna od przeciwciał (ADCP – antibody dependent cellular phagocytosis) i apoptoza.
Pośrednie działanie przeciwnowotworowe opiera się na mechanizmach immunomodulacji - np. zmniejszeniu ilości supresorowych komórek CD38+. Prezentowane badanie CASTOR miało za zadanie ocenić skuteczność dołączenia daratumumabu do standardowego leczenia nawrotowego i opornego na leczenie szpiczaka mnogiego (RRMM – relapsed and refractory multiple myeloma) opartego na bortezomibie i deksametazonie (Vd).
Chorzy na RRMM zostali zrandomizowani do ramienia z leczeniem standardowym Vd (bortezonib w dawce 1,3mg/m2 sc w dniu 1,4,8 i 11 co 3 tygodnie przez 8 cykli, deksametazon 20mg po lub iv w dniach 1,2,4,5,8,9,11, i 12 co 3 tygodnie przez 8 cykli, n=247 chorych) lub do ramienia z dodanym daratumumabem DVd (daratumumab 16mg/kg iv co tydzień do 3 cyklu, co 3 tygodnie do 8 cyklu i co 4 tygodnie od 9 cyklu, n=251 chorych). Mediana czasu obserwacji wyniosła 7,4 miesiąca. 1-roczne przeżycie wolne od progresji (PFS – progression-free survival) wyniosło w ramieniu DVd 60,7%, a w ramieniu Vd 26,9% (p<0,0001). Zastosowanie daratumumabu pozwoliło na redukcję ryzyka progresji choroby lub zgonu o 61%. 1-roczny czas do progresji (TTP – time to progresion) wyniósł w ramieniu DVd 65,4% i w ramieniu Vd 28,8%. Mediana TTP w ramieniu DVd nie została uzyskana, a w ramieniu Vd wyniosła 7,3 miesiąca. Największą korzyść odnieśli chorzy z grupy dobrego rokowania – w stopniu I wg ISS oraz po 1 wcześniejszej linii leczenia. Daratumumab znacząco zwiększył całościowy odsetek odpowiedzi (ORR – overall response rate) – 83% vs. 63% i podwoił odsetek odpowiedzi całkowitych (CR – complete response) – 19% vs. 9%. Ilość działań niepożądanych w obu ramionach badania była podobna, a do najczęstszych należały: małopłytkowość, niedokrwistość i neutropenia.
Podsumowując: daratumumab istotnie poprawia PFS, TTP i ORR u chorych na RRMM i w połączeniu z bortezomibem i deksametazonem wyznacza nowy standard leczenia.
Chorzy na RRMM zostali zrandomizowani do ramienia z leczeniem standardowym Vd (bortezonib w dawce 1,3mg/m2 sc w dniu 1,4,8 i 11 co 3 tygodnie przez 8 cykli, deksametazon 20mg po lub iv w dniach 1,2,4,5,8,9,11, i 12 co 3 tygodnie przez 8 cykli, n=247 chorych) lub do ramienia z dodanym daratumumabem DVd (daratumumab 16mg/kg iv co tydzień do 3 cyklu, co 3 tygodnie do 8 cyklu i co 4 tygodnie od 9 cyklu, n=251 chorych). Mediana czasu obserwacji wyniosła 7,4 miesiąca. 1-roczne przeżycie wolne od progresji (PFS – progression-free survival) wyniosło w ramieniu DVd 60,7%, a w ramieniu Vd 26,9% (p<0,0001). Zastosowanie daratumumabu pozwoliło na redukcję ryzyka progresji choroby lub zgonu o 61%. 1-roczny czas do progresji (TTP – time to progresion) wyniósł w ramieniu DVd 65,4% i w ramieniu Vd 28,8%. Mediana TTP w ramieniu DVd nie została uzyskana, a w ramieniu Vd wyniosła 7,3 miesiąca. Największą korzyść odnieśli chorzy z grupy dobrego rokowania – w stopniu I wg ISS oraz po 1 wcześniejszej linii leczenia. Daratumumab znacząco zwiększył całościowy odsetek odpowiedzi (ORR – overall response rate) – 83% vs. 63% i podwoił odsetek odpowiedzi całkowitych (CR – complete response) – 19% vs. 9%. Ilość działań niepożądanych w obu ramionach badania była podobna, a do najczęstszych należały: małopłytkowość, niedokrwistość i neutropenia.
Podsumowując: daratumumab istotnie poprawia PFS, TTP i ORR u chorych na RRMM i w połączeniu z bortezomibem i deksametazonem wyznacza nowy standard leczenia.
