Octan abirateronu (Zytiga) zarejestrowany w Europie do leczenia raka prostaty
Autor: Izabela Żmijewska
Data: 27.10.2011
Źródło: www.ema.europa.eu
We wrześniu 2011 Komisja Europejska wydała zgodę w przyspieszonej procedurze na dopuszczenie do obrotu na terenie UE preparatu Zytiga® stosowanego w połączeniu z prednizonem lub prednizolonem do leczenia przerzutowego, zaawansowanego raka prostaty opornego na kastrację (mCRCP) u mężczyzn, u których wystąpiła progresja choroby, lub którzy wcześniej byli leczeni chemioterapią zawierającą docetaksel
W 2008 roku, w Europie zdiagnozowano około 370 000 nowych przypadków raka prostaty, a na chorobę tę zmarło prawie 90 000 mężczyzn. Rak prostaty jest najczęściej diagnozowanym nowotworem u mężczyzn w Europie. W Polsce co roku odnotowuje się około 8 000 nowych zachorowań (2008 rok). Z powodu raka prostaty każdego roku umiera ponad 4 000 mężczyzn (2009 rok). Pod względem zachorowalności, jak i umieralności z powodu nowotworów złośliwych wśród mężczyzn, rak prostaty zajmuje w Polsce 2. miejsce, za nowotworem złośliwym oskrzela i płuca. W 2008 r. rak prostaty stanowił 12,6% wszystkich nowo zdiagnozowanych nowotworów u mężczyzn.
Octan abirateronu jest doustnym inhibitorem hamującym wytwarzanie androgenów z trzech źródeł: jąder, kory nadnerczy i tkanki nowotworowej. Zytiga jest steroidowym inhibitorem CYP17A1 (CYP450c17), enzymu biorącego udział w syntezie dehydroepiandrosteronu i androstendionu, które mogą być następnie metabolizowane do testosteronu. Działanie abirateronu polega na zmniejszeniu produkcji testosteronu, który stymuluje wzrost komórek raka prostaty.
Rejestracji Zytigii dokonano na podstawie badania COU-AA-301, którego wyniki opublikowano wcześniej w New England Journal of Medicine. Do badania zrandomizowano 1195 chorych na przerzutowego/zaawansowanego raka prostaty opornego na kastrację (mCRCP), u których doszło do niepowodzenia leczenia docetakselem. Chorzy w jednym ramieniu badania otrzymywali abiraterone w dawce 1000 mg razem z 5 mg prednizonem, podawanym dwa razy dziennie; w drugim placebo z prednizonem. Mediana całkowitego przeżycia była dłuższa u chorych otrzymujących abiraterone – 14,8 vs 10,9 miesięcy (p<0,0001). W grupie, w której oceniano skuteczność leku badanego również obserwowano dłuższy czas do progresji PSA – 10,2 vs 6,6 miesięcy (p<0,0001) oraz dłuższe przeżycie wolne od progresji radiologicznej – 5,6 vs 3,6 miesięcy (p<0,0001). Odsetek odpowiedzi PSA u chorych leczonych abirateronem był wyższy (38%) niż w grupie otrzymującej placebo (10%). Uaktualniona analiza (po okresie kontrolnym wynoszącym 20,2 miesięcy) wykazała istotne statystycznie wydłużenie mediany całkowitego przeżycia o 4,6 miesięcy (15,8 vs 11,2 miesięcy) na korzyść octanu abirateronu. Odsetek chorych, u którzy octanu abirateronu spowodował zmniejszenie dolegliwości bólowych był wyższy niż w grupie przyjmującej placebo (44% vs 27%, p=0.002). Również liczba zdarzeń związanych z układem kostnym była mniejsza u chorych przyjmujących octan abirateronu. Toksyczność nie stanowiła na ogół istotnego problemu klinicznego. Do najczęstszych działań niepożądanych należały obrzęki, hipokaliemia i nadciśnienie tętnicze.
Octan abirateronu jest doustnym inhibitorem hamującym wytwarzanie androgenów z trzech źródeł: jąder, kory nadnerczy i tkanki nowotworowej. Zytiga jest steroidowym inhibitorem CYP17A1 (CYP450c17), enzymu biorącego udział w syntezie dehydroepiandrosteronu i androstendionu, które mogą być następnie metabolizowane do testosteronu. Działanie abirateronu polega na zmniejszeniu produkcji testosteronu, który stymuluje wzrost komórek raka prostaty.
Rejestracji Zytigii dokonano na podstawie badania COU-AA-301, którego wyniki opublikowano wcześniej w New England Journal of Medicine. Do badania zrandomizowano 1195 chorych na przerzutowego/zaawansowanego raka prostaty opornego na kastrację (mCRCP), u których doszło do niepowodzenia leczenia docetakselem. Chorzy w jednym ramieniu badania otrzymywali abiraterone w dawce 1000 mg razem z 5 mg prednizonem, podawanym dwa razy dziennie; w drugim placebo z prednizonem. Mediana całkowitego przeżycia była dłuższa u chorych otrzymujących abiraterone – 14,8 vs 10,9 miesięcy (p<0,0001). W grupie, w której oceniano skuteczność leku badanego również obserwowano dłuższy czas do progresji PSA – 10,2 vs 6,6 miesięcy (p<0,0001) oraz dłuższe przeżycie wolne od progresji radiologicznej – 5,6 vs 3,6 miesięcy (p<0,0001). Odsetek odpowiedzi PSA u chorych leczonych abirateronem był wyższy (38%) niż w grupie otrzymującej placebo (10%). Uaktualniona analiza (po okresie kontrolnym wynoszącym 20,2 miesięcy) wykazała istotne statystycznie wydłużenie mediany całkowitego przeżycia o 4,6 miesięcy (15,8 vs 11,2 miesięcy) na korzyść octanu abirateronu. Odsetek chorych, u którzy octanu abirateronu spowodował zmniejszenie dolegliwości bólowych był wyższy niż w grupie przyjmującej placebo (44% vs 27%, p=0.002). Również liczba zdarzeń związanych z układem kostnym była mniejsza u chorych przyjmujących octan abirateronu. Toksyczność nie stanowiła na ogół istotnego problemu klinicznego. Do najczęstszych działań niepożądanych należały obrzęki, hipokaliemia i nadciśnienie tętnicze.
