Olaparib skuteczny w nowotworach z obecnością mutacji w genie BRCA1/2
Autor: Katarzyna Bakalarska
Data: 19.11.2014
Źródło: Kaufman B, Shapira-Frommer R, Schmutzler RK, i wsp. Olaparib Monotherapy in Patients With Advanced Cancer and a Germline BRCA1/2 Mutation. JCO 2014; Opublikowano online 3 listopada 2014, doi: 10.1200/JCO.2014.56.2728
Obiecujące wyniki badania klinicznego 2. fazy u chorych na zaawansowanego raka jajnika, piersi, trzustki i prostaty z obecnością mutacji w genie BRCA1/2.
Olaparib jest doustnym inhibitorem polimerazy poli-ADP-rybozy skutecznym w nowotworach związanych z mutacją w genie BRCA1 lub BRCA2. Obecność mutacji w genie BRCA1/2 u kobiet wiąże się ze zwiększonym ryzykiem zachorowania na nowotwory takie jak rak piersi czy rak jajnika, natomiast obecność mutacji w genie BRCA2 u mężczyzn z rakiem piersi, prostaty czy trzustki. Blisko 5% raków piersi i 10% raków jajnika związanych jest z dziedziczną mutacją w genie BRCA1 lub BRCA2.
Na stronie internetowej Journal of Clinical Oncology opublikowano wyniki badania klinicznego 2. fazy, w którym wykazano, że odsetek odpowiedzi na leczenie olaparibem wynosi 26,2% w kilku typach zaawansowanych nowotworów związanych z mutacjami w genie BRCA1 lub BRCA2. Wyniki te dają nowa nadzieję chorym na raka jajnika, piersi, trzustki czy prostaty niereagujących na standardowe leczenie.
Do tego wieloośrodkowego badania klinicznego włączano chorych na raka jajnika opornego na wcześniejsze leczenie pochodnymi platyny, chorych na przerzutowego raka piersi po wcześniejszym leczeniu przynajmniej trzema schematami chemioterapii, raka trzustki opornego na leczenie gemcytabiną oraz raka prostaty z progresją choroby na leczeniu hormonalnym i po leczeniu systemowym.
Olaparib podawano doustnie w dawce 400 mg dwa razy na dobę. Pierwszorzędowym punktem końcowym badania był odsetek odpowiedzi na leczenie. Na podstawie dostępnych danych badacze uważają, że skuteczność olaparibu należy oceniać w kolejnych badaniach klinicznych. Szczególnie godnym uwagi jest odpowiedź na leczenie olaparibem chorych na raka trzustki, którzy otrzymali wcześniej średnio dwie linie chemioterapii i dla których opcje terapeutyczne są ograniczone.
Przebadano 298 chorych z dziedziczną mutacją BRCA1 i BRCA2 z rozpoznaniem zaawansowanego nowotworu, u których do progresji choroby doszło podczas standardowego leczenia. Chorych włączano do badania i leczono w 13 ośrodkach na całym świecie. Odsetek odpowiedzi wynosił 26,2%, ponadto stabilizację choroby przez okres co najmniej ośmiu tygodni wykazano u 42% chorych.
Przeżycie całkowite jednoroczne po leczeniu olaparibem wykazano u 64% chorych na raka jajnika (mediana czasu wolnego od progresji choroby wynosiła 7 miesięcy), 45% chorych na raka piersi (mediana PFS blisko 4 miesiące), 41% chorych na raka trzustki (mediana PFS blisko 5 miesięcy) i 50% chorych na raka prostaty (mediana PFS ponad 7 miesięcy).
Leczenie olaparibem było dobrze tolerowane, nawet u chorych otrzymujących wcześniej intensywne leczenie systemowe, co oznacza, że inhibitory PARP, takie jak olaparib są potencjalną, tak bardzo potrzebną opcja terapeutyczną.
Zdarzenia niepożądane zanotowano u 54% chorych leczonych olaparibem. Najczęściej występującym zdarzeniem niepożądanym była anemia (17% chorych). Badacze podkreślają jednak, że może to wynikać z faktu, że chorzy ci zostali już wcześniej poddani leczeniu systemowemu. Inne zdarzenia niepożądane to zmęczenie, nudności i wymioty. Większość z nich ustępowała po czasowym przerwaniu leczenia bądź redukcji dawki olaparibu.
Na stronie internetowej Journal of Clinical Oncology opublikowano wyniki badania klinicznego 2. fazy, w którym wykazano, że odsetek odpowiedzi na leczenie olaparibem wynosi 26,2% w kilku typach zaawansowanych nowotworów związanych z mutacjami w genie BRCA1 lub BRCA2. Wyniki te dają nowa nadzieję chorym na raka jajnika, piersi, trzustki czy prostaty niereagujących na standardowe leczenie.
Do tego wieloośrodkowego badania klinicznego włączano chorych na raka jajnika opornego na wcześniejsze leczenie pochodnymi platyny, chorych na przerzutowego raka piersi po wcześniejszym leczeniu przynajmniej trzema schematami chemioterapii, raka trzustki opornego na leczenie gemcytabiną oraz raka prostaty z progresją choroby na leczeniu hormonalnym i po leczeniu systemowym.
Olaparib podawano doustnie w dawce 400 mg dwa razy na dobę. Pierwszorzędowym punktem końcowym badania był odsetek odpowiedzi na leczenie. Na podstawie dostępnych danych badacze uważają, że skuteczność olaparibu należy oceniać w kolejnych badaniach klinicznych. Szczególnie godnym uwagi jest odpowiedź na leczenie olaparibem chorych na raka trzustki, którzy otrzymali wcześniej średnio dwie linie chemioterapii i dla których opcje terapeutyczne są ograniczone.
Przebadano 298 chorych z dziedziczną mutacją BRCA1 i BRCA2 z rozpoznaniem zaawansowanego nowotworu, u których do progresji choroby doszło podczas standardowego leczenia. Chorych włączano do badania i leczono w 13 ośrodkach na całym świecie. Odsetek odpowiedzi wynosił 26,2%, ponadto stabilizację choroby przez okres co najmniej ośmiu tygodni wykazano u 42% chorych.
Przeżycie całkowite jednoroczne po leczeniu olaparibem wykazano u 64% chorych na raka jajnika (mediana czasu wolnego od progresji choroby wynosiła 7 miesięcy), 45% chorych na raka piersi (mediana PFS blisko 4 miesiące), 41% chorych na raka trzustki (mediana PFS blisko 5 miesięcy) i 50% chorych na raka prostaty (mediana PFS ponad 7 miesięcy).
Leczenie olaparibem było dobrze tolerowane, nawet u chorych otrzymujących wcześniej intensywne leczenie systemowe, co oznacza, że inhibitory PARP, takie jak olaparib są potencjalną, tak bardzo potrzebną opcja terapeutyczną.
Zdarzenia niepożądane zanotowano u 54% chorych leczonych olaparibem. Najczęściej występującym zdarzeniem niepożądanym była anemia (17% chorych). Badacze podkreślają jednak, że może to wynikać z faktu, że chorzy ci zostali już wcześniej poddani leczeniu systemowemu. Inne zdarzenia niepożądane to zmęczenie, nudności i wymioty. Większość z nich ustępowała po czasowym przerwaniu leczenia bądź redukcji dawki olaparibu.
