Pembrolizumab jako terapia uzupełniająca po nefrektomii

Adiuwantowa terapia pembrolizumabem wykazywała stałą i klinicznie istotną poprawę przeżycia wolnego od choroby w porównaniu z placebo u pacjentów z rakiem nerkowokomórkowym z wysokim ryzykiem nawrotu – wynika z wieloośrodkowego, randomizowanego badania KEYNOTE-564.

Wieloośrodkowe, randomizowane badanie KEYNOTE-564, prowadzone metodą podwójnie ślepej próby, było pierwszym pozytywnym badaniem III fazy dotyczącym uzupełniającej immunoterapii u pacjentów z rakiem nerkowokomórkowym (renal cell carcinoma – RCC) o średnio wysokim lub wysokim ryzyku nawrotu po nefrektomii lub nefrektomii oraz resekcji zmian przerzutowych. Adiuwantowa terapia pembrolizumabem spowodowała statystycznie istotną poprawę przeżycia wolnego od choroby (disease-free survival – DFS) w porównaniu z placebo w 24-miesięcznym okresie obserwacji (HR 0,68, 95% CI 0,53–0,87; p = 0,0010 [jednostronne]). Poniżej przedstawiono zaktualizowane wyniki dotyczące skuteczności i bezpieczeństwa z badania KEYNOTE-564 z dodatkowym 6-miesięcznym okresem obserwacji.

Do badania zostali zakwalifikowani pacjenci z potwierdzonym histologicznie rakiem jasnokomórkowym nerki (pT2, stopień złośliwości – 4 lub podtyp mięsakowy, N0 M0; pT3 lub pT4, dowolny stopień złośliwości, N0 M0; dowolny pT, dowolny stopień złośliwości, N+ M0; lub M1 [brak cech choroby pierwotnej i przerzutów odległych całkowicie usuniętych ≤1 rok od nefrektomii]), którzy zostali poddani operacji ≤12 tygodni przed randomizacją. Pierwszorzędowym punktem końcowym był DFS w ocenie badacza u wszystkich zrandomizowanych pacjentów (populacja ITT – intention to treat population). Przeżycie całkowite (overall survival – OS) było kluczowym drugorzędowym punktem końcowym. Kolejnym drugorzędowym punktem końcowym było bezpieczeństwo/tolerancja leczenia u wszystkich pacjentów, którzy otrzymali dawkę leku.

Do leczenia pacjentów przydzielono losowo 994 pacjentów – do pembrolizumabu n = 496 lub placebo n = 498. W dniu odcięcia danych do analizy, tj. 14 czerwca 2021 r., mediana (zakres) obserwacji, zdefiniowana jako czas od randomizacji do odcięcia danych, wyniosła 30,1 (20,8–47,5) miesiąca. W tej zaktualizowanej analizie korzyść DFS z pembrolizumabem została utrzymana (HR 0,63, 95% CI 0,50–0,80; nominalne p <0,0001) i była spójna we wszystkich podgrupach, w tym u pacjentów z chorobą M0 z pośrednio wysokim ryzykiem nawrotu (HR 0,68, 95% CI 0,52–0,89), w grupie M0 z wysokim ryzykiem nawrotu (HR 0,60, 95% CI 0,33–1,10) oraz w grupie M1 (HR 0,28, 95% CI 0,12–0,66). Szacowany wskaźnik DFS po 24 miesiącach wyniósł 78,3% dla pembrolizumabu vs 67,3% dla placebo. W sumie zaobserwowano 66 zdarzeń dla oceny OS, 23 zgony w ramieniu pembrolizumabu i 43 zgony w ramieniu placebo (HR 0,52, 95% CI 0,31–0,86; p = 0,0048) – wartość p nie przekroczyła granicy hipotezy statystycznej i planowane są dodatkowe badania kontrolne dla tego kluczowego drugorzędowego punktu końcowego. Szacowany wskaźnik OS po 24 miesiącach wyniósł 96,2% dla pembrolizumabu vs 93,8% dla placebo. Po dodatkowej obserwacji nie zaobserwowano wzrostu zdarzeń niepożądanych jakiegokolwiek stopnia lub 3.–4. stopnia ani też konieczności stosowania sterydów w przypadku zdarzeń niepożądanych o podłożu immunologicznym. Nie wystąpiły zgony związane z pembrolizumabem.

W analizie po 30 miesiącach obserwacji potwierdzono, że adiuwantowa terapia pembrolizumabem wykazywała stałą i klinicznie istotną poprawę DFS w porównaniu z placebo u pacjentów z rakiem nerkowokomórkowym z wysokim ryzykiem nawrotu.

Opracowanie: lek. Bartosz Spławski