Sunitynib: pierwszy skuteczny lek w opornym oponiaku
Autor: Małgosia Michalak
Data: 02.09.2014
Źródło: Kaley T, Wen P, Schiff D i wsp. Phase II trial of sunitinib for recurrent and progressive atypical and anaplastic meningioma. Neuro Oncol. Opublikowano online 6 sierpnia 2014.
Wyniki badania II fazy wykazują, że sunitynib (Sutent, Pfizer) może być pierwszym skutecznym sposobem farmakologicznego leczenia nawrotowego, atypowego oponiaka, pomimo że leczenie wiąże się z występowaniem toksyczności 3 i 4 stopnia u 60% leczonych.
Sunitynib jest drobnocząsteczkowym inhibitorem kinazy tyrozynowej receptora naczyniowo-śródbłonkowego czynnika wzrostu (VEGFR) oraz receptora płytkopochodnego czynnika wzrostu (PDGFR). Oba receptory obecne są w komórkach oponiaka.
Skuteczność i tolerancję sunitynibu, badano w populacji uprzednio leczonych chorych na opornego, nawrotowego atypowego lub anaplastycznego oponiaka.
Wyniki tego badania opublikowano online w Neuro-Oncology na początku sierpnia. U 42% chorych leczonych sunitynibem nie obserwowano progresji choroby po 6 miesiącach stosowania leku. Mediana czasu wolnego od progresji choroby (ang. progression-free survival, PFS) wynosiła 5,2 miesiąca, a mediana czasu przeżycia całkowitego (ang. overall survival, OS) 24,6 miesiąca.
W badaniu II fazy na podobnej populacji chorych, ale z zastosowaniem imatynibu, u wszystkich chorych stwierdzono progresję choroby przed upływem 6 miesięcy leczenia.
Pomimo obiecujących wyników, leczenie sunitynibem wiązało się z dużą toksycznością. 36 chorych w tym badaniu poddano wcześniej zabiegowi operacyjnemu oraz radioterapii. Chorzy ci mieli średnio 5 nawrotów choroby.
Sunitynib w dawce 50 mg na dobę stosowano w dniach 1-28 w 42-dniowym cyklu leczenia do progresji choroby bądź nieakceptowalnej toksyczności. U chorych z toksycznością niehematologiczną 3. lub 4. stopnia (nudności, wymioty, biegunka) bądź z toksycznością hematologiczną 4. stopnia dawkę redukowano do 37, 5 mg, a następnie do 25 mg.
W grupie badanej czas wolny od progresji choroby był znacznie krótszy u chorych, u których nie obserwowano ekspresji VEGFR-2 w komórkach nowotworu (1,4 vs 6,4 miesiąca, p=0,005).
Podsumowując, badanie to było pierwszym prospektywnym badaniem wykazującym skuteczność leczenia farmakologicznego nawrotowego oponiaka, co zachęca do dalszych badań nad sunitynibem w tym wskazaniu. Wyzwaniem jest jednak toksyczność, którą być może uda się ograniczyć przy stosowaniu sunitynibu w zredukowanej dawce.
Skuteczność i tolerancję sunitynibu, badano w populacji uprzednio leczonych chorych na opornego, nawrotowego atypowego lub anaplastycznego oponiaka.
Wyniki tego badania opublikowano online w Neuro-Oncology na początku sierpnia. U 42% chorych leczonych sunitynibem nie obserwowano progresji choroby po 6 miesiącach stosowania leku. Mediana czasu wolnego od progresji choroby (ang. progression-free survival, PFS) wynosiła 5,2 miesiąca, a mediana czasu przeżycia całkowitego (ang. overall survival, OS) 24,6 miesiąca.
W badaniu II fazy na podobnej populacji chorych, ale z zastosowaniem imatynibu, u wszystkich chorych stwierdzono progresję choroby przed upływem 6 miesięcy leczenia.
Pomimo obiecujących wyników, leczenie sunitynibem wiązało się z dużą toksycznością. 36 chorych w tym badaniu poddano wcześniej zabiegowi operacyjnemu oraz radioterapii. Chorzy ci mieli średnio 5 nawrotów choroby.
Sunitynib w dawce 50 mg na dobę stosowano w dniach 1-28 w 42-dniowym cyklu leczenia do progresji choroby bądź nieakceptowalnej toksyczności. U chorych z toksycznością niehematologiczną 3. lub 4. stopnia (nudności, wymioty, biegunka) bądź z toksycznością hematologiczną 4. stopnia dawkę redukowano do 37, 5 mg, a następnie do 25 mg.
W grupie badanej czas wolny od progresji choroby był znacznie krótszy u chorych, u których nie obserwowano ekspresji VEGFR-2 w komórkach nowotworu (1,4 vs 6,4 miesiąca, p=0,005).
Podsumowując, badanie to było pierwszym prospektywnym badaniem wykazującym skuteczność leczenia farmakologicznego nawrotowego oponiaka, co zachęca do dalszych badań nad sunitynibem w tym wskazaniu. Wyzwaniem jest jednak toksyczność, którą być może uda się ograniczyć przy stosowaniu sunitynibu w zredukowanej dawce.
