T-DM1 w leczeniu kobiet chorych na raka piersi z przerzutami
Autor: Dr Mackiewicz
Data: 30.09.2011
Źródło: Hurvitz S, Dirix L, Kocsis J et al. Transtuzumab emtansine (T-DM1) vs trastuzumab plus docetaksel (H+T) in previously-untreated HER2-positive metastatic breast cancer (MBC): primary results of a randomized, multicenter, open-label phase II study (TDM4450
Podczas konferencji European Society of Medical Oncology, która odbyła się w Sztockholmie w dniach 23-27 września 2011 zaprezentowano wyniki randomizowanego badania II fazy porównujące skuteczność T-DM1 z trastuzumabem skojarzonym z docetakselem u chorych na raka piersi z przerzutami z nadekspresją receptora HER2.
Trastuzumab-MCC-DM1 (T-DM1) jest nowym przeciwciałem monoklonalnym. T-DM1 składa się z trastuzumabu (T), do którego linkerem dołączony jest inhibitor tubuliny (DM-1) o mechanizmie działania podobnym do alkaloidów vinca. T-DM1 wiąże się z receptorem HER2 z podobnym powinowactwem co trastuzumab. Po połączeniu T-DM1 z receptorem HER2 dochodzi do wewnątrzkomórkowego uwolnienia DM-1 doprowadzającego do śmierci komórki nowotworowej.
Do badania II fazy zakwalifikowano 137 kobiet chorych na raka piersi z przerzutami, u których w guzie stwierdzono nadekspresję receptora HER2. W jednym ramieniu badania chore otrzymywały T-DM1, w drugim trastuzumab w połączeniu z docetakselem (randomizacja 1:1). Zakwalifikowane chore nie otrzymywały wcześniej leczenia z powodu choroby przerzutowej. Odsetek obiektywnych odpowiedzi klinicznych po zastosowanym leczeniu był wyższy u chorych otrzymujących T-DM1 (64%) niż leczonych schematem dwulekowym (58%). Mediana czasu do progresji również była wyższa w grupie badanej (14,2 vs 9,2 miesięcy; p=0.035). Tolerancja leczenia była lepsza w grupie chorych otrzymujących T-DM1 – toksyczność ≥3 stopnia zanotowano u 46% vs 89%. Z powodu toksyczności leczenia terapię przerwano u 7% i 28% chorych otrzymujących odpowiednio T-DM1 i trastuzumab z docetakselem.
Do badania II fazy zakwalifikowano 137 kobiet chorych na raka piersi z przerzutami, u których w guzie stwierdzono nadekspresję receptora HER2. W jednym ramieniu badania chore otrzymywały T-DM1, w drugim trastuzumab w połączeniu z docetakselem (randomizacja 1:1). Zakwalifikowane chore nie otrzymywały wcześniej leczenia z powodu choroby przerzutowej. Odsetek obiektywnych odpowiedzi klinicznych po zastosowanym leczeniu był wyższy u chorych otrzymujących T-DM1 (64%) niż leczonych schematem dwulekowym (58%). Mediana czasu do progresji również była wyższa w grupie badanej (14,2 vs 9,2 miesięcy; p=0.035). Tolerancja leczenia była lepsza w grupie chorych otrzymujących T-DM1 – toksyczność ≥3 stopnia zanotowano u 46% vs 89%. Z powodu toksyczności leczenia terapię przerwano u 7% i 28% chorych otrzymujących odpowiednio T-DM1 i trastuzumab z docetakselem.
