Tamoksyfen skuteczny w leczeniu uzupełniającym

Wyniki trwającego 25 lat szwedzkiego badania potwierdzają, że stosowanie tamoksyfenu w leczeniu uzupełniającym przez okres 2 lat wiąże się z długoterminowymi korzyściami w zakresie przeżycia u chorych na hormonowrażliwego raka piersi w okresie pomenopauzalnym. Korzyść ta jest szczególnie wyraźna w zakresie śmiertelności związanej z nowotworem, w porównaniu do grupy kontrolnej, która nie otrzymywała uzupełniającego leczenia systemowego. Wyniki badania opublikowano na stronie internetowej Journal of Clinical Oncology.

Badanie przeprowadzano w Szwecji w latach 1984-1991. W roku 2005 opublikowano wyniki, które wykazały korzyści w zakresie przeżycia wolnego od wznowy choroby po dwuletnim stosowaniu tamoksyfenu. Stwierdzono również, że krzywe przeżycia całkowitego mogą rozchodzić się w czasie. Efekt ochronny wskazujący na skuteczność po zakończeniu leczenia obserwowano w wielu badaniach z wydłużonym okresem obserwacji. Do szwedzkiego badania włączono 564 kobiety w wieku przedmenopauzalnym i zrandomizowano je do grupy otrzymującej leczenie uzupełniające tamoksyfenem przez 2 lata (276 chorych), albo do grupy, która nie otrzymywała leczenia systemowego (288 chorych). W kwietniu 2014 roku 250 chorych nadal żyło, a średni czas obserwacji dla tych chorych wynosił 26,3 roku. Spośród 314 zgonów, 262 określono jako związane z rakiem piersi. Ilość zgonów niezwiązanych z chorobą nowotworową była podobna w obu grupach, z wyjątkiem ośmiu zgonów z powodów kardiologicznych, które miały miejsce wśród chorych leczonych tamoksyfenem. Wykazano trend w kierunku zmniejszenia śmiertelności w grupie chorych otrzymujących tamoksyfen, ale dla tej obserwacji nie wykazano statystycznej istotności (HR 9,82, 95% CI 0,66-1,02, p=0,080). Dla zgonów związanych z rakiem piersi iloraz szans (HR) wynosił 0,81 (95% CI 0,64-1,03, p=0,90). U chorych z obecnością receptorów estrogenowych HR dla zgonu związanego z rakiem piersi wynosił 0,73 (95% CI 0,53-0,99, p=0,046). Podobny pozytywny efekt tamoksyfenu stwierdzono dla chorych z obecnością zarówno receptorów estrogenowych jak i progesteronowych, ale nie dla chorych bez obecności receptorów estrogenowych. Największe korzyści stwierdzono u młodych chorych, u których chorobę rozpoznano przed 40 rokiem życia. Dla tych chorych HR dla zgonu wynosi 0,45 (95% CI 0,23-0,91) w porównaniu do chorych po 40 roku życia, dla których HR wynosił 0,89 (95% CI 0,65-1,23). Korzyść z zastosowania tamoksyfenu zmieniała się w czasie. Nie wykazano korzyści do 5 lat oraz po 15 latach obserwacji. Największe korzyści wykazano pomiędzy 5 a 15 rokiem (HR 0,58, 95% CI 0,37-0,91, p=0,018). Jak podkreślają badacze, długoterminowa skuteczność tamoksyfenu ma największe znaczenie dla młodych chorych, które potencjalnie mają przed sobą wiele lat życia, a u których istnieje ryzyko wznowy poźnej, co jest częste w nowotworach z dodatnimi receptorami estrogenowymi.