Terapia neoadjuwantowa ICI kontra monoterapia anty-PD1

Dwulekowa neoadjuwantowa terapia inhibitorami immunologicznego punktu kontrolnego zwiększa prawdopodobieństwo odpowiedzi w porównaniu z monoterapią anty-PD1 u pacjentów z resekcyjnym czerniakiem wysokiego ryzyka, ale kosztem częstszego występowania działań niepożądanych.

Przeprowadzono połączoną analizę 6 badań klinicznych analizujących skuteczność i bezpieczeństwo stosowania inhibitorów immunologicznego punktu kontrolnego (ICI) w terapii neoadjuwantowej u pacjentów z resekcyjnym czerniakiem z grupy wysokiego ryzyka. Analizą objęto badania kliniczne I, II lub III fazy, których wyniki opublikowano w okresie od stycznia 2018 r. do marca 2023 r. Badania oceniały skuteczność i bezpieczeństwo monoterapii anty-PD1 oraz skojarzenie leku anty-CTLA4 z anty-PD1 w terapii neoadjuwantowej u pacjentów z resekcyjnym czerniakiem wysokiego ryzyka.

Pacjenci otrzymywali lek anty-PD1 w monoterapii, dwulekową terapię ICI w konwencjonalnej dawce 3 mg/kg ipilimumabu i 1 mg/kg niwolumabu, albo dwulekową terapię ICI w alternatywnym schemacie dawkowania 1 mg/kg ipilimumabu i 3 mg /kg niwolumabu. Pierwszorzędowe punkty końcowe obejmowały całkowitą odpowiedź radiologiczna (rCR), ogólną obiektywną odpowiedź radiologiczną (rOOR) oraz radiologiczną progresję choroby. Uwzględniono także pCR, odsetek pacjentów poddawanych resekcji chirurgicznej oraz występowanie działań niepożądanych o podłożu immunologicznym (irAE) stopnia 3. lub 4.

Rośnie zachorowalność na czerniaka, ale można zatrzymać ten trend Liczba nowych zachorowań na czerniaka w Polsce zwiększa się w bardzo dużym tempie. W ciągu dekady uległa ona podwojeniu – do ponad 4 tys. rocznie. Jednocześnie wzrasta przeżywalność pacjentów z tym nowotworem.   

Dwulekowa terapia neoadjuwantowa ICI to większe prawdopodobieństwo pCR

Wśród 573 pacjentów włączonych do 6 badań klinicznych dwulekowa terapia neoadjuwantowa ICI wiązała się z większym prawdopodobieństwem uzyskania pCR w porównaniu z monoterapią anty-PD1 [iloraz szans (OR) 3,16; p <0,001]. Dwulekowa terapia neoadjuwantowa ICI wiązała się też z większym ryzykiem wystąpienia irAE stopnia 3. lub 4. w porównaniu z monoterapią anty-PD1 (OR 3,75; p <0,001).

Porównując schemat leczenia ipilimumabem i niwolumabem w alternatywnych dawkach z ipilimumabem i niwolumabem w dawkach konwencjonalnych, nie stwierdzono statystycznie istotnej różnicy w zakresie rCR, rOOR, radiologicznej progresji choroby oraz pCR. Leczenie ipilimumabem i niwolumabem w konwencjonalnych dawkach wiązało się jednak z częstszym występowaniem irAE stopnia 3. lub 4. (OR 4,76; p <0,001).

Leczenie ipilimumabem i niwolumabem w konwencjonalnych dawkach wiązało się z większym prawdopodobieństwem poprawy rOOR (OR 1,95; p = 0,046) i pCR (OR 2,99; p <0,001) w porównaniu z monoterapią anty-PD1.

Leczenie ipilimumabem i niwolumabem w alternatywnych dawkach również wiązało się z większymi szansami uzyskania rCR (OR 2,55; p = 0,03) i pCR (OR 3,87; p <0,001) w porównaniu z monoterapią anty-PD1. Ryzyko wystąpienia irAE stopnia 3. lub 4. jest większe zarówno po zastosowaniu konwencjonalnych (OR 9,59; p <0,001), jak i alternatywnych dawek ipilimumabu i niwolumabu (OR 2,02; p = 0,02) w porównaniu z monoterapią anty-PD1.