Terapia skojarzona skuteczna w leczeniu wrażliwego na kastrację raka gruczołu krokowego

Skojarzenie terapii antyandrogenowej, docetakselu, abirateronu i prednizonu u chorych na pierwotnie rozsianego, wrażliwego na kastrację raka gruczołu krokowego prowadzi do poprawy w zakresie czasu wolnego od progresji radiologicznej oraz czasu przeżycia całkowitego – wynika z badań opublikowanych w „The Lancet Oncology".

Do badania PEACE-1 włączono chorych w wieku 18 lat i więcej z histopatologicznie potwierdzonym pierwotnie rozsianym rakiem gruczołu krokowego w stopniu sprawności o-1 wg ECOG lub 2, jeśli spowodowany jest on bólami kostnymi. Chorych losowo przydzielono w stosunku 1:1:1:1 do jednego z czterech ramion badania: standardu opieki obejmującego tylko terapię antyandrogenową (androgen deprivation therapy, ADT) albo w skojarzeniu z docetakselem, do ramienia ze standardem opieki i radioterapią, ze standardem opieki w skojarzeniu z abirateronem i prednizonem, albo do ramienia ze standardem opieki, radioterapią i abirateronem. Pierwszorzędowe punkty końcowe badania obejmowały czas wolny od progresji radiologicznej (radiographic progression free survival, rPFS) oraz czas przeżycia całkowitego (overall survival, OS) Do badania włączono 1173 chorych, 296 chorych do ramienia ze standardem leczenia, 293 chorych do ramienia ze standardem leczenia i radioterapią, 292 chorych do ramienia ze standardem opieki i abirateronem oraz 291 chorych do ramienia ze standardem opieki, abirateronem i radioterapią. Mediana czasu obserwacji dla rPFS wynosiła 3,5 roku, a dla OS 4,4 roku.

W całej populacji chorzy przydzieleni do ramienia z abirateronem (583 chorych) mieli dłuższy rPFS (HR 0,54, 99,9% CI 0,41-0,71, p <0,0001) i dłuższy OS (HR 0,82, 95,1% CI 0,69-0,98, p = 0,030) niż 589 chorych przydzielonych do ramion bez abirateronu. U chorych w ramionach z abirateronem mediana fPFS wynosiła 4,46 roku, a mediana OS 5,72 roku w porównaniu z odpowiednio 2,22 oraz 4,72 roku u chorych nieotrzymujących abirateronu. U chorych otrzymujących ADT z docetakselem (355 chorych w grupie z abirateronem lub bez) HR dla rPFS wynosił 0,50 (p <0,00001), a dla OS 0,75 (p = 0,017). U chorych otrzymujących ADT z docetakselem mediana rPFS wynosiła 4,46 roku, a mediana OS nie została osiągnięta, natomiast u chorych nieotrzymujących abirateronu wynosiły one odpowiednio 2,03 i 4,43 roku.

W ramionach z ADT i docetakselem działania niepożądane w stopniu 3. lub wyższym dotyczyły 63% chorych otrzymujących abirateron i 52% chorych, którzy go nie otrzymywali, różnica ta dotyczyła głównie nadciśnienia tętniczego (22% wobec 13% chorych). Dodanie abirateronu do ADT nie zwiększyło odsetka gorączki neutropenicznej, neutropenii, zmęczenia czy neuropatii obwodowej w porównaniu z ADT i docetakselem.

Opracowanie: dr n. med. Katarzyna Stencel