Tywanitynib w leczeniu drugiej linii zaawansowanego raka wątrobowokomórkowego
Autor: Dr Mackiewicz
Data: 29.07.2012
ASCO 2012: Randomizowane badanie II fazy oceniające efektywność tywanitynibu w porównaniu do placebo po niepowodzeniu terapii pierwszej linii u chorych na nieoperacyjnego raka wątrobowokomórkowego (HCC)
Obecnie nie ma skutecznego leczenia u chorych na nieoperacyjnego HCC, u których doszło do niepowodzenia terapii sorafenibem.
Tywanitynib jest doustnym inhibitorem c-MET, kinazy receptora czynnika wzrostu hepatocytów (hepatocyte growth factor receptor – HGFR)
Do wieloośrodkowego badania zakwalifikowano 107 chorych, prezentujacych stopień sprawności ECOG 0-1 i należących do grupy A wg klasyfikacji Child-Pugh. W przypadku progresji choroby badani otrzymujący placebo mieli możliwość przejścia do grupy otrzymującej tywanitynib.
W grupie chorych leczonych tywanitynibem zaobserwowano istotne statystycznie wydłużenie mediany czasu do progresji (time to progression – TTP) – 1.6 vs 1.4 miesięcy (HR=0.64; p=0.04). Różnica mediany TTP pomiędzy badanymi grupami była jeszcze większa u chorych, których guzy prezentowały wysoką ekspresję MET definiwaną jako obecność HGFR stwierdzoną na powierzchni ponad 50% komórek guza (tywanitynib - 2.9 vs placebo - 1.5; HR 0.43; p=0.03). U niewyselekcjonowanych chorych nie zaobserwowano różnicy w zakresie mediany przeżycia wolnego od progresji (progression free survival – PFS) chorych pomiędzy badanymi grupami. Jednak u chorych z nadekspresją MET mediana PFS była istotnie dłuższa u chorych otrzymujących lek badany – 2.4 vs 1.5 miesięcy (HR=0.45; p=0.02).
Do najczęstszych działań niepożądanych związanych ze stosowaniem tywanitynibu należały: neutropenia występujące u 26% chorych oraz niedokrwistość u obserwowana u 25% badanych.
Wyniki powyższego badania wskazują na wysoki potencjał tywanitynibu, jednak ostateczna skuteczność zostanie zweryfikowana w badaniu III fazy.
Tywanitynib jest doustnym inhibitorem c-MET, kinazy receptora czynnika wzrostu hepatocytów (hepatocyte growth factor receptor – HGFR)
Do wieloośrodkowego badania zakwalifikowano 107 chorych, prezentujacych stopień sprawności ECOG 0-1 i należących do grupy A wg klasyfikacji Child-Pugh. W przypadku progresji choroby badani otrzymujący placebo mieli możliwość przejścia do grupy otrzymującej tywanitynib.
W grupie chorych leczonych tywanitynibem zaobserwowano istotne statystycznie wydłużenie mediany czasu do progresji (time to progression – TTP) – 1.6 vs 1.4 miesięcy (HR=0.64; p=0.04). Różnica mediany TTP pomiędzy badanymi grupami była jeszcze większa u chorych, których guzy prezentowały wysoką ekspresję MET definiwaną jako obecność HGFR stwierdzoną na powierzchni ponad 50% komórek guza (tywanitynib - 2.9 vs placebo - 1.5; HR 0.43; p=0.03). U niewyselekcjonowanych chorych nie zaobserwowano różnicy w zakresie mediany przeżycia wolnego od progresji (progression free survival – PFS) chorych pomiędzy badanymi grupami. Jednak u chorych z nadekspresją MET mediana PFS była istotnie dłuższa u chorych otrzymujących lek badany – 2.4 vs 1.5 miesięcy (HR=0.45; p=0.02).
Do najczęstszych działań niepożądanych związanych ze stosowaniem tywanitynibu należały: neutropenia występujące u 26% chorych oraz niedokrwistość u obserwowana u 25% badanych.
Wyniki powyższego badania wskazują na wysoki potencjał tywanitynibu, jednak ostateczna skuteczność zostanie zweryfikowana w badaniu III fazy.
