Wyniki badania NeoALTTO – rola trastuzumabu i lapatynibu w neoadjuwantowym leczeniu kobiet chorych na HER-2 dodatniego raka piersi.
Autor: Katarzyna Bakalarska
Data: 23.10.2014
Źródło: Azambuja E et al. „Lapatinib with trastuzumab for HER2-positive early breast cancer (NeoALTTO): survival outcomes of a randomised, open-label, multicentre, phase 3 trial and their association with pathological complete response” Lancet Oncol 2014; 15: 113
Dotychczas publikowane wyniki badania NeoALTTO wykazały, że u kobiet chorych na HER-2 dodatniego raka piersi zastosowanie w leczeniu neoadjuwantowym połączenia trastuzumabu z lapatynibem znacząco podwyższa odsetek uzyskanych patologicznych odpowiedzi całkowitych w porównaniu do zastosowania tych leków samodzielnie (51,3% w ramieniu trastuzumabu z lapatynibem w porównaniu do 29,5% w ramieniu trastuzumabu, p=0,0001). Poniżej prezentujemy wpływ zastosowanego w tym badaniu leczenia na przeżycie całkowite (OS – overall survival) i przeżycie wolne od zdarzeń związanych z chorobą (EFS – event-free survival).
Do badania NeoALTTO włączono 455 chorych na HER-2 dodatniego raka piersi. 154 chore były leczone doustnym lapatynibem w dawce 1500 mg dziennie, 149 chorych otrzymywało trastuzumab dożylnie w dawce 4 mg/kg mc w pierwszym podaniu i 2 mg/kg w kolejnych infuzjach co tydzień, a 152 chore zakwalifikowano do leczenia trastuzumabem wg tego samego schematu w połączeniu z lapatynibem w dawce 1000mg dziennie. Po 6 tygodniach we wszystkich ramionach badania dołączono dożylny paklitaksel w dawce 80 mg/m2 co tydzień. Leczenie trwało 12 tygodni, a po kolejnych 4 tygodniach wykonywano zabieg operacyjny. Leczenie uzupełniające obejmowało podanie trzech cykli chemioterapii wg schematu FEC (fluorouracyl 500 mg/m², epirubicyna 100 mg/m² i cyklofosfamid 500 mg/m²) oraz kontynuację leczenia anty-HER-2 zastosowanego w leczeniu neoadjuwantowym przez kolejne 34 tygodnie.
3-letnie EFS wyniosło 78% w ramieniu, w którym chore otrzymywały lapatynib i 76% w ramieniu, w którym poddane były leczeniu trastuzumabem oraz 84% w ramieniu, w którym podawano lapatynib z trastuzumabem, co nie pozwoliło na wykazanie istotności statystycznej pomiędzy tymi grupami. 3-letnie przeżycie wyniosło 93% w ramieniu chorych otrzymujących lapatynib, 90% w ramieniu, w którym podawany był trastuzumab i 95% w ramieniu z połączeniem tych leków. Tu również nie stwierdzono istotności statystycznej w porównaniu ramion badania.
W analizie podgrupy kobiet, które uzyskały całkowitą odpowiedź patologiczną 3-letni EFS był istotnie wyższy w porównaniu do kobiet, które tej odpowiedzi nie uzyskały (p=0,0003). Odnosi się to również do 3-letniego przeżycia całkowitego (p=0,005). W dalszej analizie podgrup stwierdzono, że związek pomiędzy EFS i OS a patologiczną odpowiedzią całkowitą był istotny w grupie kobiet z HER-2 dodatnim nowotworem bez obecności pozostałych receptorów hormonalnych. W podgrupie z guzami z ekspresją receptorów hormonalnych nie stwierdzono istotności statystycznej. Działania uboczne były charakterystyczne dla podawanych leków i najczęściej obejmowały biegunkę, wysypkę lub rumień, hepatotoksyczność i neutropenię.
Podsumowując – u kobiet chorych na HER-2 dodatniego raka piersi bez ekspresji receptorów hormonalnych uzyskanie patologicznej odpowiedzi całkowitej wpływa na istotnie dłuższy EFS i OS. Najwyższy odsetek patologicznej odpowiedzi całkowitej uzyskano w leczeniu połączeniem trastuzumabu i lapatynibu.
3-letnie EFS wyniosło 78% w ramieniu, w którym chore otrzymywały lapatynib i 76% w ramieniu, w którym poddane były leczeniu trastuzumabem oraz 84% w ramieniu, w którym podawano lapatynib z trastuzumabem, co nie pozwoliło na wykazanie istotności statystycznej pomiędzy tymi grupami. 3-letnie przeżycie wyniosło 93% w ramieniu chorych otrzymujących lapatynib, 90% w ramieniu, w którym podawany był trastuzumab i 95% w ramieniu z połączeniem tych leków. Tu również nie stwierdzono istotności statystycznej w porównaniu ramion badania.
W analizie podgrupy kobiet, które uzyskały całkowitą odpowiedź patologiczną 3-letni EFS był istotnie wyższy w porównaniu do kobiet, które tej odpowiedzi nie uzyskały (p=0,0003). Odnosi się to również do 3-letniego przeżycia całkowitego (p=0,005). W dalszej analizie podgrup stwierdzono, że związek pomiędzy EFS i OS a patologiczną odpowiedzią całkowitą był istotny w grupie kobiet z HER-2 dodatnim nowotworem bez obecności pozostałych receptorów hormonalnych. W podgrupie z guzami z ekspresją receptorów hormonalnych nie stwierdzono istotności statystycznej. Działania uboczne były charakterystyczne dla podawanych leków i najczęściej obejmowały biegunkę, wysypkę lub rumień, hepatotoksyczność i neutropenię.
Podsumowując – u kobiet chorych na HER-2 dodatniego raka piersi bez ekspresji receptorów hormonalnych uzyskanie patologicznej odpowiedzi całkowitej wpływa na istotnie dłuższy EFS i OS. Najwyższy odsetek patologicznej odpowiedzi całkowitej uzyskano w leczeniu połączeniem trastuzumabu i lapatynibu.
