CRT nie przedłuża życia pacjentom z niewydolnością serca przy nieobecności zespołów QRS o morfologii LBBB w zapisie EKG

Publikowane dotychczas wytyczne leczenia pacjentów z niewydolnością serca rekomendowały zastosowanie terapii resynchronizującej (ang. Cardiac Resynchronization Therapy, CRT) wśród pacjentów z niewydolnością serca z obniżoną frakcją wyrzutową lewej komory (ang. left ventricular ejection fraction, LVEF) oraz brakiem w zapisie EKG zespołów QRS o morfologii bloku lewej odnogi pęczka Hisa (ang. left bundle branch block, LBBB). Colin Cunnington i wsp. zaprojektowali metaanalizę mającą na celu ocenić, czy stosowanie CRT wśród tych pacjentów wiąże się z poprawą rokowania. Wyniki badania opublikowano na łamach czasopisma Heart.

Badacze przeanalizowali bazy MEDLINE oraz EMBASE w celu zidentyfikowania randomizowanych badań klinicznych (ang. randomised controlled trias, RCTs) oceniających rokowanie wśród pacjentów leczonych przy wykorzystaniu CRT w zależności od morfologii zespołów QRS.
Ostatecznie do metaanalizy włączono pięć randomizowanych badań klinicznych, obejmujących 6 523 pacjentów, spośród czego 1 766 nie prezentowało w zapisie EKG zespołów QRS o morfologii bloku lewej odnogi pęczka Hisa. Przeprowadzona analiza statystyczna wykazała, iż zastosowanie terapii resynchronizującej w tej podgrupie pacjentów nie wiązało się z istotnym zmniejszeniem ryzyka zgonu oraz hospitalizacji z powodu niewydolności serca (HR 0.99 95% CI 0.82 - 1.20).
Reasumując, na podstawie przeprowadzonej metaanalizy badacze wykazali, iż terapia resynchronizująca nie wiąże się z redukcją ryzyka zgonu oraz hospitalizacji z powodu niewydolności serca wśród pacjentów bez zespołów QRS o morfologii LBBB w EKG.