Chlortalidon – niedoceniany lek skutecznie obniżający ciśnienie tętnicze
Autor: Mariusz Bryl
Data: 19.02.2016
Źródło: Pareek AK, Messerli FH, Chandurkar NB, et al. Efficacy of Low-Dose Chlorthalidone and Hydrochlorothiazide as Assessed by 24-h Ambulatory Blood Pressure Monitoring. J Am Coll Cardiol. 2016 GS/MB
Diuretyki tiazydowe oraz tiazydopodobne są powszechnie stosowanymi lekami obniżającymi ciśnienie tętnicze. Hydrochlorotiazyd w dawce 12.5 mg stanowi najczęściej przepisywany lek hipotensyjny w Stanach Zjednoczonych.
Anil Pareek i wsp. zaprojektowali badanie porównujące efektywność hipotensyjną 12.5 mg hydrochlorotiazydu oraz 6.25 mg chlortalidonu, ocenianą na podstawie 24-godzinnego ABPM. Z racji krótszego okresu półtrwania hydrochlorotiazydu zadecydowano o dołączeniu do analizy porównawczej 12.5 mg hydrochlorotiazydu w postaci o przedłużonym uwalnianiu. Wyniki analizy opublikowano na łamach czasopisma Journal of the American College of Cardiology.
Ocena ciśnienia tętniczego po 4 oraz 12 tygodniach od rozpoczęcia badania wykazała jego znamienną redukcję we wszystkich analizowanych grupach pacjentów (p < 0.01). Oceniana po 4 oraz po 12 tygodniach znamienna redukcja skurczowego oraz rozkurczowego ciśnienia tętniczego oceniana na podstawie pomiarów ABPM występowała wśród pacjentów stosujących chlortalidon (p < 0.01), podczas gdy nie obserwowano powyższej wśród pacjentów stosujących hydrochlorotiazyd.
Oceniane po 4 (p = 0.015) oraz po 12 tygodniach (p = 0.020) nocne wartości ciśnienia skurczowego były znamiennie niższe w grupie pacjentów stosującej chlortalidon, w porównaniu z rejestrowanymi wśród pacjentów stosujących hydrochlorotiazyd. Terapia przy wykorzystaniu hydrochlorotiazydu skutkowała konwersją przewlekłego nadciśnienia tętniczego w nadciśnienie tętnicze maskowane (ukryte). W odróżnieniu do klasycznego hydrochlorotiazydu postać o przedłużonym uwalnianiu skutecznie redukowała skurczowe oraz rozkurczowe ciśnienie tętnicze – oceniane na podstawie pomiarów ABPM (p < 0.01). Wszystkie powyższe schematy terapeutyczne cechowały się dobrą tolerancją oraz korzystnym profilem bezpieczeństwa.
Reasumując, monoterapia nadciśnienia tętniczego przy wykorzystaniu hydrochlorotiazydu w niskiej dawce nie jest postępowaniem rekomendowanym z racji możliwości wystąpienia konwersji przewlekłego NT do maskowanego, ukrytego nadciśnienia tętniczego. Bardziej efektywnymi lekami w tym zakresie wydają się być chlortalidon oraz hydrochlorotiazyd w postaci o przedłużonym uwalnianiu.
Ocena ciśnienia tętniczego po 4 oraz 12 tygodniach od rozpoczęcia badania wykazała jego znamienną redukcję we wszystkich analizowanych grupach pacjentów (p < 0.01). Oceniana po 4 oraz po 12 tygodniach znamienna redukcja skurczowego oraz rozkurczowego ciśnienia tętniczego oceniana na podstawie pomiarów ABPM występowała wśród pacjentów stosujących chlortalidon (p < 0.01), podczas gdy nie obserwowano powyższej wśród pacjentów stosujących hydrochlorotiazyd.
Oceniane po 4 (p = 0.015) oraz po 12 tygodniach (p = 0.020) nocne wartości ciśnienia skurczowego były znamiennie niższe w grupie pacjentów stosującej chlortalidon, w porównaniu z rejestrowanymi wśród pacjentów stosujących hydrochlorotiazyd. Terapia przy wykorzystaniu hydrochlorotiazydu skutkowała konwersją przewlekłego nadciśnienia tętniczego w nadciśnienie tętnicze maskowane (ukryte). W odróżnieniu do klasycznego hydrochlorotiazydu postać o przedłużonym uwalnianiu skutecznie redukowała skurczowe oraz rozkurczowe ciśnienie tętnicze – oceniane na podstawie pomiarów ABPM (p < 0.01). Wszystkie powyższe schematy terapeutyczne cechowały się dobrą tolerancją oraz korzystnym profilem bezpieczeństwa.
Reasumując, monoterapia nadciśnienia tętniczego przy wykorzystaniu hydrochlorotiazydu w niskiej dawce nie jest postępowaniem rekomendowanym z racji możliwości wystąpienia konwersji przewlekłego NT do maskowanego, ukrytego nadciśnienia tętniczego. Bardziej efektywnymi lekami w tym zakresie wydają się być chlortalidon oraz hydrochlorotiazyd w postaci o przedłużonym uwalnianiu.
