pixabay.com
Ciągły podskórny wlew insuliny w leczeniu pacjentów z cukrzycą typu 1
Autor: Alicja Wesołowska
Data: 14.07.2017
Źródło: thelancet.com/AW
| Tagi: | cukrzyca typu 1, insulina, pompa insulinowa |
Jakie są korzyści płynące z użycia pompy insulinowej – leczenia ciągłym podskórnym wlewem insuliny (CSII) – u pacjentów z cukrzycą typu 1? Badanie z użyciem systemów ciągłego monitorowania stężenia glukozy (CGM) odpowiada na to pytanie.
W wieloośrodkowym, randomizowanym badaniu kontrolowanym wzięło udział 75 dorosłych z cukrzycą typu 1, którzy objęci byli leczeniem metodą wielokrotnych wstrzyknięć insuliny (MDI), a ich poziom glukozy monitorowany był przy użyciu systemów ciągłego monitorowania stężenia glukozy (CGM).
Badanie trwało od 14 września 2015 roku do 5 maja 2016 r. Uczestników przydzielono losowo do grup: A (n=37), metoda CSII oraz monitorowanie CGM; oraz B (n=38), bez zmian: metoda MDI oraz CGM.
Średnie użycie CGM wynosiło 6,7 dnia w tygodniu (SD 0,8) w grupie A i 6,9 dnia (SD 0,3) w grupie B (p=0,86). Podczas okresu obserwacyjnego średni czas, w którym zakres stężenia glukozy wahał się w granicach 70–180 mg/dL (3,9–10 mmol/L) wynosił dla grupy A 791 min. dziennie (SD 157) oraz 741 min. dziennie (SD 225) w grupie B. Średnia różnica w grupach wynosiła 83 min (95% przedział ufności 17–149; p=0,01).
U uczestników z grupy A zaobserwowano większą redukcję średniego stężenia glukozy mierzonego CGM (p=0,005) i mniejszą hiperglikemię, ale także wzrost hipoglikemii.
Średnia zmiana hemoglobiny glikowanej HbA1c (mierzona od poziomu wyjściowego na początku badania aż do 28 tygodnia badania) wynosiła 0,3 proc. (SD 0,9; 3,3 mmol/mol [SD 9,8]) w grupie A i 0,1 proc. (0,4; 1,1 mmol/mol [4,4]) w grupie B (p=0,32).
Poważną hipoglikemię zaobserwowano u jednego z uczestników badania z grupy B. W grupie A u jednego z uczestników odnotowano poważną hiperglikemię oraz - również u jednego (innego) z uczestników – kwasicę ketonową.
Naukowcy wnioskują, że stężenie glukozy (mierzone czasem, w jakim poziom glukozy waha się między 70–180 mg/dL (3,9–10 mmol/L)) poprawia się u pacjentów z cukrzycą typu 1 po wprowadzeniu CSII. Przed przełożeniem rezultatów badań na praktykę kliniczną trzeba jednak wziąć pod uwagę wzrost hipoglikemii u części uczestników badania.
Badanie trwało od 14 września 2015 roku do 5 maja 2016 r. Uczestników przydzielono losowo do grup: A (n=37), metoda CSII oraz monitorowanie CGM; oraz B (n=38), bez zmian: metoda MDI oraz CGM.
Średnie użycie CGM wynosiło 6,7 dnia w tygodniu (SD 0,8) w grupie A i 6,9 dnia (SD 0,3) w grupie B (p=0,86). Podczas okresu obserwacyjnego średni czas, w którym zakres stężenia glukozy wahał się w granicach 70–180 mg/dL (3,9–10 mmol/L) wynosił dla grupy A 791 min. dziennie (SD 157) oraz 741 min. dziennie (SD 225) w grupie B. Średnia różnica w grupach wynosiła 83 min (95% przedział ufności 17–149; p=0,01).
U uczestników z grupy A zaobserwowano większą redukcję średniego stężenia glukozy mierzonego CGM (p=0,005) i mniejszą hiperglikemię, ale także wzrost hipoglikemii.
Średnia zmiana hemoglobiny glikowanej HbA1c (mierzona od poziomu wyjściowego na początku badania aż do 28 tygodnia badania) wynosiła 0,3 proc. (SD 0,9; 3,3 mmol/mol [SD 9,8]) w grupie A i 0,1 proc. (0,4; 1,1 mmol/mol [4,4]) w grupie B (p=0,32).
Poważną hipoglikemię zaobserwowano u jednego z uczestników badania z grupy B. W grupie A u jednego z uczestników odnotowano poważną hiperglikemię oraz - również u jednego (innego) z uczestników – kwasicę ketonową.
Naukowcy wnioskują, że stężenie glukozy (mierzone czasem, w jakim poziom glukozy waha się między 70–180 mg/dL (3,9–10 mmol/L)) poprawia się u pacjentów z cukrzycą typu 1 po wprowadzeniu CSII. Przed przełożeniem rezultatów badań na praktykę kliniczną trzeba jednak wziąć pod uwagę wzrost hipoglikemii u części uczestników badania.
