Czy wyłączne uciskanie klatki piersiowej w przypadku pozaszpitalnego zatrzymania krążenia poprawia przeżycie?
Autor: Andrzej Kordas
Data: 25.08.2015
Źródło: Dissemination of Chest Compression–Only Cardiopulmonary Resuscitation and Survival After Out-of-Hospital Cardiac Arrest; Taku Iwami, Tetsuhisa Kitamura, Kosuke Kiyohara, and Takashi Kawamura; Circulation. 2015;132:415-422
Metody prowadzenia resuscytacji krążeniowo – oddechowej w pozaszpitalnym zatrzymaniu krążenia są w ostatnich latach szeroko dyskutowane. Nie ustalono dotąd dokładnie znaczenia podejmowania przez przypadkowych przechodniów RKO opartej wyłącznie o uciskanie klatki piersiowej na przeżycie chorych. Tematem tym zajęli się Taku Iwami i wsp. a wyniki badania opublikowano na łamach Circulation.
Populacyjnym badaniem obserwacyjnym objęto całą populację japońską. Do badania włączono przypadki pozaszpitalnego zatrzymania krążenia, które miały miejsce pomiędzy styczniem 2005 r., a grudniem 2012 r.
Głównym ocenianym punktem końcowym było przeżycie, z dobrym efektem neurologicznym, 30-dni od momentu nagłego zatrzymania krążenia w warunkach pozaszpitalnych. Spośród 816 385 chorych którzy doświadczyli pozaszpitalnego zatrzymania krążenia, u 249 970 (30.6%) przed przyjazdem służb medycznych przeprowadzono resuscytację krążeniowo – oddechową wyłącznie przy wykorzystaniu ucisków klatki piersiowej, u 100 469 (12.3%) osób przeprowadzono konwencjonalną resuscytację krążeniowo – oddechową, natomiast u 465 946 (57.1%) osób nie wdrożono resuscytacji krążeniowo – oddechowej.
Odsetek przypadków, w których wdrożono resuscytację przy wykorzystaniu jedynie ucisków klatki piersiowej wzrósł w analizowanym przedziale czasowym z 17.4% do 39.3%. Współczynnik przeżycia pacjentów z pozytywnym efektem neurologicznym po resuscytacji krążeniowo – oddechowej wyłącznie przy wykorzystaniu ucisków klatki piersiowej wzrósł z 0.6 do 28.3 / 10 mln osób (p= 0.010).
Reasumując, wykazano iż rozpowszechnienie wśród laików techniki resuscytacji krążeniowo - oddechowej przy wykorzystaniu wyłącznie ucisków klatki piersiowej, wiązało się z istotnym wzrostem współczynnika przeżycia pacjentów po epizodzie nagłego pozaszpitalnego zatrzymania krążenia, z dobrym efektem neurologicznym.
Głównym ocenianym punktem końcowym było przeżycie, z dobrym efektem neurologicznym, 30-dni od momentu nagłego zatrzymania krążenia w warunkach pozaszpitalnych. Spośród 816 385 chorych którzy doświadczyli pozaszpitalnego zatrzymania krążenia, u 249 970 (30.6%) przed przyjazdem służb medycznych przeprowadzono resuscytację krążeniowo – oddechową wyłącznie przy wykorzystaniu ucisków klatki piersiowej, u 100 469 (12.3%) osób przeprowadzono konwencjonalną resuscytację krążeniowo – oddechową, natomiast u 465 946 (57.1%) osób nie wdrożono resuscytacji krążeniowo – oddechowej.
Odsetek przypadków, w których wdrożono resuscytację przy wykorzystaniu jedynie ucisków klatki piersiowej wzrósł w analizowanym przedziale czasowym z 17.4% do 39.3%. Współczynnik przeżycia pacjentów z pozytywnym efektem neurologicznym po resuscytacji krążeniowo – oddechowej wyłącznie przy wykorzystaniu ucisków klatki piersiowej wzrósł z 0.6 do 28.3 / 10 mln osób (p= 0.010).
Reasumując, wykazano iż rozpowszechnienie wśród laików techniki resuscytacji krążeniowo - oddechowej przy wykorzystaniu wyłącznie ucisków klatki piersiowej, wiązało się z istotnym wzrostem współczynnika przeżycia pacjentów po epizodzie nagłego pozaszpitalnego zatrzymania krążenia, z dobrym efektem neurologicznym.
