123RF
Edoksaban może pomagać osobom z wątłością starczą ze stwierdzonym migotaniem przedsionków
Redaktor: Iwona Konarska
Data: 09.09.2022
Źródło: Akashi S, Oguri M, Ikeno E, Manita M, Taura J, Watanabe S, Hayashi T et al. Outcomes and Safety of Very-Low-Dose Edoxaban in Frail Patients With Atrial Fibrillation in the ELDERCARE-AF Randomized Clinical Trial JAMA Netw Open. 2022;5(8):e2228500 doi:10.1001/jamanetworkopen.2022.28500
Działy:
Aktualności w Lekarz POZ
Aktualności
| Tagi: | edoksaban, migotanie przedsionków |
Według analizy ELDERCARE-AF przeprowadzonej przez japońską grupę klinicystów i naukowców u pacjentów w wieku podeszłym z migotaniem przedsionków (AF) z występującym wysokim ryzykiem krwawienia pozytywny efekt terapeutyczny przynosi dawka 15 mg edoksabanu.
Analiza wskazuje na występowanie zdarzeń związanych z udarem, zatorowością układową (SSE) i krwawieniem w stanie osłabienia wśród japońskich pacjentów w wieku 80 lat i starszych, którzy nie kwalifikowali się do przyjmowania doustnych leków przeciwzakrzepowych (OAC) w zwykłych dawkach.
Dr Shintaro Akashi z National Hospital Organization Hamada Medical Center w Shimane w Japonii wraz ze współpracownikami przeanalizował dane pochodzące od 944 pacjentów losowo przydzielonych do grupy otrzymującej edoksaban 15 mg lub placebo przez okres około trzech lat. Średni wiek uczestników badania wynosił 86,6 roku, a 57 proc. stanowiły kobiety.
Charakterystyka wyjściowa, w tym historia krwawień, była podobna w obu grupach.
Stan fizyczny pacjenta oceniano za pomocą pięciu parametrów: utraty masy ciała, siły chwytu, prędkości chodu, ogólnego wyczerpania i poziomu aktywności. Dało to określenie stopnia zespołu słabości (frailty), z 1 punktem przyznawanym za każdy parametr: 0 oznacza wysoki; 1 lub 2 – pre-frail, czyli stan zagrożenia; 3 lub wyższe – kruchość.
W grupie placebo szacunkowa częstość występowania udaru lub SSE wynosiła 7,1 proc. na pacjenta i rok wśród słabych pacjentów oraz 6,1 proc. na pacjenta i rok wśród osób zdrowych.
W grupie edoksabanu SSE wystąpiło przy szacunkowej częstości występowania u 2,5 proc. pacjentów słabych i 1,5 proc. pacjentów zdrowych.
W grupie edoksabanu, jak piszą autorzy, „było mniej zdarzeń SSE niezależnie od stopnia słabości, w tym każdego parametru oceny stopnia słabości, i nie było heterogeniczności między grupami”.
Jednak „duże krwawienia i poważne lub klinicznie istotne nieduże krwawienia (CRNM) były częstsze w przypadku podawania edoksabanu, niezależnie od stanu słabości”. W grupie placebo częstość występowania poważnych krwawień wynosiła 2,3 proc. w grupie wątłej i 1,5 proc. w grupie bez osłabienia w porównaniu z odpowiednio 3,7 proc. i 2,9 proc. w grupie edoksabanu.
Ponadto wyczerpanie wiązało się ze znacznie zwiększonym ryzykiem wystąpienia poważnego krwawienia lub krwawienia CRNM u pacjentów wątłych w porównaniu z pacjentami zdrowymi (16,3 proc. vs 8,4 proc.).
Wszystkie częstości występowania były wyższe w grupie edoksabanu, niezależnie od stanu słabości. Jak twierdzą badacze, oznacza to, że konieczne są dalsze badania dla wypracowania sposobu terapii edoksabanem – być może nie powinno się podawać tego leku wszystkim i istnieją osoby, które nie powinny go otrzymywać.
Opracowanie: Marek Meissner
Dr Shintaro Akashi z National Hospital Organization Hamada Medical Center w Shimane w Japonii wraz ze współpracownikami przeanalizował dane pochodzące od 944 pacjentów losowo przydzielonych do grupy otrzymującej edoksaban 15 mg lub placebo przez okres około trzech lat. Średni wiek uczestników badania wynosił 86,6 roku, a 57 proc. stanowiły kobiety.
Charakterystyka wyjściowa, w tym historia krwawień, była podobna w obu grupach.
Stan fizyczny pacjenta oceniano za pomocą pięciu parametrów: utraty masy ciała, siły chwytu, prędkości chodu, ogólnego wyczerpania i poziomu aktywności. Dało to określenie stopnia zespołu słabości (frailty), z 1 punktem przyznawanym za każdy parametr: 0 oznacza wysoki; 1 lub 2 – pre-frail, czyli stan zagrożenia; 3 lub wyższe – kruchość.
W grupie placebo szacunkowa częstość występowania udaru lub SSE wynosiła 7,1 proc. na pacjenta i rok wśród słabych pacjentów oraz 6,1 proc. na pacjenta i rok wśród osób zdrowych.
W grupie edoksabanu SSE wystąpiło przy szacunkowej częstości występowania u 2,5 proc. pacjentów słabych i 1,5 proc. pacjentów zdrowych.
W grupie edoksabanu, jak piszą autorzy, „było mniej zdarzeń SSE niezależnie od stopnia słabości, w tym każdego parametru oceny stopnia słabości, i nie było heterogeniczności między grupami”.
Jednak „duże krwawienia i poważne lub klinicznie istotne nieduże krwawienia (CRNM) były częstsze w przypadku podawania edoksabanu, niezależnie od stanu słabości”. W grupie placebo częstość występowania poważnych krwawień wynosiła 2,3 proc. w grupie wątłej i 1,5 proc. w grupie bez osłabienia w porównaniu z odpowiednio 3,7 proc. i 2,9 proc. w grupie edoksabanu.
Ponadto wyczerpanie wiązało się ze znacznie zwiększonym ryzykiem wystąpienia poważnego krwawienia lub krwawienia CRNM u pacjentów wątłych w porównaniu z pacjentami zdrowymi (16,3 proc. vs 8,4 proc.).
Wszystkie częstości występowania były wyższe w grupie edoksabanu, niezależnie od stanu słabości. Jak twierdzą badacze, oznacza to, że konieczne są dalsze badania dla wypracowania sposobu terapii edoksabanem – być może nie powinno się podawać tego leku wszystkim i istnieją osoby, które nie powinny go otrzymywać.
Opracowanie: Marek Meissner
