123RF
Kongres ADA – tirzepatyd przyszłością leczenia otyłości
Redaktor: Iwona Konarska
Data: 07.06.2022
Działy:
Aktualności w Lekarz POZ
Aktualności
| Tagi: | tirzepatyd |
Nadwaga i otyłość prowadzą do wielu powikłań – metabolicznych, sercowo-naczyniowych i nowotworowych – dlatego interwencje zmierzające do normalizacji masy ciała wydają się jednymi z najistotniejszych dla współczesnego zdrowia w wymiarze publicznym.
Bardzo ważne informacje płyną z 82. kongresu American Diabetes Association, na którym przedstawiono wyniki badania SOURMOUNT-1.
Strategie redukcji masy ciała oparte na zmianie stylu życia i diety są niezwykle istotne, jednak nie zawsze wystarczające. Istnieją dowody na to, że dieta i ćwiczenia fizyczne uruchamiają fizjologiczne mechanizmy kontrregulacyjne, które ograniczają redukcję masy ciała i utrudniają jej utrzymanie. Doprowadziło to do zrozumienia, że otyłość jest złożoną chorobą metaboliczną, dla której leczenia konieczne jest wsparcie farmakologiczne.
Wspomniane badanie SOURMOUNT-1, randomizowane z podwójnie ślepą próbą, objęło 2539 dorosłych z BMI wynoszącym co najmniej 30 (kg/m2) oraz co najmniej 27 (kg/m2) co najmniej z jednym powikłaniem związanym z masą ciała (z wyłączeniem cukrzycy).
Badaną populację przydzielono losowo w stosunku 1:1:1:1 do otrzymywania raz w tygodniu podawanego podskórnie tirzepatydu w dawkach 5 mg, 10 mg, 15 mg lub placebo.
Interwencję podejmowano przez 72 tygodnie, w tym 20 przeznaczono na eskalację dawki.
Przed rozpoczęciem badania średnia masa ciała uczestników wynosiła 104,8 kg, średnie BMI 38,0 – aż 94,5 proc. uczestników charakteryzowało się wskaźnikiem BMI co najmniej 30 (kg/m2). Rezultaty okazały się bardzo pomyślne – średnia procentowa zmiana masy ciała w 72. tygodniu wynosiła –15,0 proc. przy podawaniu 5 mg tirzepatydu, –19,5 proc. dla dawki 10 mg i aż –20,9 proc. u osób otrzymujących dawkę 15 mg.
Spadek masy ciała odnotowano również w grupie placebo, tu jednak uzyskano jedynie –3,1 proc.
Istotność statystyczną wykazano dla wszystkich podgrup badawczych.
Obliczono, że odsetek badanych, którzy uzyskali co najmniej 5-proc. redukcję masy ciała wynosił kolejno 85 proc., 89 proc. i 91 proc. dla odpowiednio 5 mg, 10 mg i 15 mg tirzepatydu. Dla 20-proc. redukcji efekt także okazał się znaczny i istotny statystycznie – w grupach otrzymujących 10 mg i 15 mg tirzepatydu wyniósł odpowiednio 50 proc. i 57 proc. (w porównaniu z 3 proc. w grupie placebo).
Dodatkowo zastosowanie tirzepatydu skutkowało poprawą wszystkich zmierzonych wcześniej wskaźników kardiometabolicznych.
Najczęstsze działania niepożądane po tirzepatydzie to zaburzenia żołądkowo-jelitowe – większość z nich miała nasilenie łagodne do umiarkowanego, występujące głównie podczas zwiększania dawki.
Znaczna redukcja masy ciała, proste dawkowanie, wysoki profil bezpieczeństwa – tirzepatyd posiada potencjał do tego, by stać się jednym z najważniejszych leków XXI wieku. Tym bardziej że horyzont badaczy sięga dalej – trwają badania nad wpływem tirzepatydu na ryzyko sercowo-naczyniowe (duże, obejmujące ponad 10 000 uczestników) oraz wielokierunkowy mechanizm działania u osób z otyłością olbrzymią.
Opracowanie: lek. Damian Matusiak
Strategie redukcji masy ciała oparte na zmianie stylu życia i diety są niezwykle istotne, jednak nie zawsze wystarczające. Istnieją dowody na to, że dieta i ćwiczenia fizyczne uruchamiają fizjologiczne mechanizmy kontrregulacyjne, które ograniczają redukcję masy ciała i utrudniają jej utrzymanie. Doprowadziło to do zrozumienia, że otyłość jest złożoną chorobą metaboliczną, dla której leczenia konieczne jest wsparcie farmakologiczne.
Wspomniane badanie SOURMOUNT-1, randomizowane z podwójnie ślepą próbą, objęło 2539 dorosłych z BMI wynoszącym co najmniej 30 (kg/m2) oraz co najmniej 27 (kg/m2) co najmniej z jednym powikłaniem związanym z masą ciała (z wyłączeniem cukrzycy).
Badaną populację przydzielono losowo w stosunku 1:1:1:1 do otrzymywania raz w tygodniu podawanego podskórnie tirzepatydu w dawkach 5 mg, 10 mg, 15 mg lub placebo.
Interwencję podejmowano przez 72 tygodnie, w tym 20 przeznaczono na eskalację dawki.
Przed rozpoczęciem badania średnia masa ciała uczestników wynosiła 104,8 kg, średnie BMI 38,0 – aż 94,5 proc. uczestników charakteryzowało się wskaźnikiem BMI co najmniej 30 (kg/m2). Rezultaty okazały się bardzo pomyślne – średnia procentowa zmiana masy ciała w 72. tygodniu wynosiła –15,0 proc. przy podawaniu 5 mg tirzepatydu, –19,5 proc. dla dawki 10 mg i aż –20,9 proc. u osób otrzymujących dawkę 15 mg.
Spadek masy ciała odnotowano również w grupie placebo, tu jednak uzyskano jedynie –3,1 proc.
Istotność statystyczną wykazano dla wszystkich podgrup badawczych.
Obliczono, że odsetek badanych, którzy uzyskali co najmniej 5-proc. redukcję masy ciała wynosił kolejno 85 proc., 89 proc. i 91 proc. dla odpowiednio 5 mg, 10 mg i 15 mg tirzepatydu. Dla 20-proc. redukcji efekt także okazał się znaczny i istotny statystycznie – w grupach otrzymujących 10 mg i 15 mg tirzepatydu wyniósł odpowiednio 50 proc. i 57 proc. (w porównaniu z 3 proc. w grupie placebo).
Dodatkowo zastosowanie tirzepatydu skutkowało poprawą wszystkich zmierzonych wcześniej wskaźników kardiometabolicznych.
Najczęstsze działania niepożądane po tirzepatydzie to zaburzenia żołądkowo-jelitowe – większość z nich miała nasilenie łagodne do umiarkowanego, występujące głównie podczas zwiększania dawki.
Znaczna redukcja masy ciała, proste dawkowanie, wysoki profil bezpieczeństwa – tirzepatyd posiada potencjał do tego, by stać się jednym z najważniejszych leków XXI wieku. Tym bardziej że horyzont badaczy sięga dalej – trwają badania nad wpływem tirzepatydu na ryzyko sercowo-naczyniowe (duże, obejmujące ponad 10 000 uczestników) oraz wielokierunkowy mechanizm działania u osób z otyłością olbrzymią.
Opracowanie: lek. Damian Matusiak
