Które antykoagulanty dają najmniejsze ryzyko osteoporozy?
Działy:
Aktualności w Lekarz POZ
Aktualności
Migotanie przedsionków (AF) jest najbardziej rozpowszechnioną arytmią serca - według danych literaturowych częstość jej występowania wynosi obecnie 1,5–2% populacji. Przewiduje się, że częstość występowania tego schorzenia podwoi się w następnych dziesięcioleciach, postępując wraz z wiekiem. Jednym z elementów leczenia jest stosowanie leków przeciwkrzepliwych. Dzięki najnowszej publikacji z The JAMA Internal Medicine wiemy, które antykoagulanty dają najmniejsze ryzyko wystąpienia osteoporozy, innego częstego (i groźnego) schorzenia przewlekłego.
Badacze z University of Minnesota School of Public Health dokonali analizy danych aż 167 275 pacjentów, którzy między 2010 a 2015 rokiem przyjmowali doustne koagulanty z powodu utrwalonego migotania przedsionków. Aby zmniejszyć ryzyko błędu w obliczeniach uwzględniono wiek, płeć i punktację CHA2DS2-VASc. Porównanie objęło takie antykoagulanty jak warfaryna, dabigatran, rywaroksaban i apiksaban.
W czasie średniego czasu obserwacji wynoszącego 16,9±13,7 miesięcy w badanej populacji doszło do 7294 złamań, w tym 817 złamań szyjki kości udowej i 2013 hospitalizacji. Wykazano, że w stosunku do osób stosujących warfarynę pacjenci zażywający dabigatran, rywaroksaban lub apiksaban charakteryzowani się mniejszym ryzykiem wystąpienia złamania wymagającego hospitalizacji (HR 0,87), jak również jakiegokolwiek złamania (HR 0,93). Nie udowodniono jednak istotnego związku ze złamaniami szyjki kości udowej. Porównując poszczególne bezpośrednie inhibitory Xa z warfaryną powyższe zależności okazały się najsilniejsze w przypadku stosowania apiksabanu (HR dla złamania szyjki kości udowej 0,67, dla złamań wymagających hospitalizacji 0,60, dla wszystkich złamań 0,86). Według autorów największe korzyści odnoszą pacjenci z już rozpoznaną osteoporozą - w tej podgrupie powyższe związki okazały się szczególnie mocno zaznaczone.
Z tego wynika, że u pacjentów wymagających stosowania leków przeciwkrzepliwych i charakteryzujących się wysokim ryzykiem złamań lepiej unikać warfaryny i dążyć do włączenia DOAC.
W czasie średniego czasu obserwacji wynoszącego 16,9±13,7 miesięcy w badanej populacji doszło do 7294 złamań, w tym 817 złamań szyjki kości udowej i 2013 hospitalizacji. Wykazano, że w stosunku do osób stosujących warfarynę pacjenci zażywający dabigatran, rywaroksaban lub apiksaban charakteryzowani się mniejszym ryzykiem wystąpienia złamania wymagającego hospitalizacji (HR 0,87), jak również jakiegokolwiek złamania (HR 0,93). Nie udowodniono jednak istotnego związku ze złamaniami szyjki kości udowej. Porównując poszczególne bezpośrednie inhibitory Xa z warfaryną powyższe zależności okazały się najsilniejsze w przypadku stosowania apiksabanu (HR dla złamania szyjki kości udowej 0,67, dla złamań wymagających hospitalizacji 0,60, dla wszystkich złamań 0,86). Według autorów największe korzyści odnoszą pacjenci z już rozpoznaną osteoporozą - w tej podgrupie powyższe związki okazały się szczególnie mocno zaznaczone.
Z tego wynika, że u pacjentów wymagających stosowania leków przeciwkrzepliwych i charakteryzujących się wysokim ryzykiem złamań lepiej unikać warfaryny i dążyć do włączenia DOAC.
