Leczenie bólu zapalnego w gabinecie lekarza rodzinnego

Zespoły bólowe narządu ruchu są najczęściej występującym rodzajem bólu przewlekłego. Mogą być one wynikiem powtarzanych przeciążeń i mikrourazów tkanek miękkich, choroby zwyrodnieniowej stawów, układowych chorób tkanki łącznej, procesów zapalnych, osteoporozy, fibromialgii, choroby nowotworowej lub urazów. Najczęściej ból w narządzie ruchu jest wynikiem choroby zwyrodnieniowej stawów i choroby kręgosłupa, a zwłaszcza jego dolnego odcinka.

Głównymi czynnikami ryzyka rozwoju bólu w narządzie ruchu są: wiek, płeć żeńska, predyspozycje genetyczne i współistniejąca depresja. Ból w narządzie ruchu należy do tzw. bólu receptorowego. Ma on charakter zapalny, dlatego wymaga dołączenia (w okresach zaostrzenia dolegliwości bólowych) niesteroidowych leków przeciwzapalnych (NLPZ). U 30–40% chorych z bólem w narządzie ruchu współistnieje również ból o typie neuropatycznym (stan zapalny może generować powstanie tego rodzaju bólu nawet bez strukturalnego uszkodzenia nerwów). Sukces terapii zależy od dobrej oceny bólu (patomechanizmu, natężenia, charakteru, lokalizacji) i indywidualizacji leczenia dla każdego pacjenta. Farmakoterapia bólu u wszystkich pacjentów powinna być prowadzona zgodnie z drabiną analgetyczną WHO.

Pełna treść artykułu poniżej: