Nietrzymanie moczu u kobiet i dziewcząt – zasady postępowania w gabinecie lekarza POZ

Przyczyną objawów nieprawidłowej czynności dolnych dróg moczowych mogą być zaburzenia fazy gromadzenia moczu w pęcherzu, zaburzenia fazy mikcji, a także zaburzenia występujące bezpośrednio po mikcji.

W warunkach fizjologicznych pusty pęcherz moczowy ma wielkość porównywalną z wielkością cytryny. Kiedy zbierze się w nim 250–350 ml moczu, zwykle istnieje potrzeba opróżnienia go, chociaż w stanie konieczności zdrowy pęcherz dorosłego człowieka może pomieścić objętość nawet 4–5 razy większą. Sytuacja, kiedy pacjent niemający przepełnionego pęcherza czuje nagłe parcie na pęcherz, określane jako nieprzewidywalna, nagła, intensywna, trudna do powstrzymania potrzeba oddania moczu, jest typowa dla nadreaktywności pęcherza (overactive bladder – OAB). Epizod parcia może skończyć się popuszczeniem moczu (mokre OAB) lub jego zatrzymaniem z trudnością (suche OAB). Bezwiedne oddawanie moczu podczas wysiłku (np. dźwigania, skakania, kaszlu czy kichania) to wysiłkowe NM. Część pacjentów ma tzw. mieszane NM (wysiłkowe i z nadreaktywności pęcherza) bądź NM z innych przyczyn. Z zaburzoną fazą gromadzenia związany jest też częstomocz dzienny i konieczność oddawania moczu w nocy. Mocz oddawany jest od 4 do 7 razy na dobę, zwykle z przerwą nocną. Konieczność oddania moczu w nocy ponad raz nosi nazwę nykturii (inna używana nazwa to nokturia) [2].

Pełna treść artykułu