Normy okulistyczne w medycynie pracy – porównanie modelu polskiego i brytyjskiego
Redaktor: Arleta Czarnik
Data: 14.10.2021
| Tagi: | ostrość wzroku, pole widzenia, widzenie barw |
Strażak, marynarz, maszynista – w Polsce do opracowania wymaganych norm okulistycznych potrzebne były aż trzy rozporządzenia i zaangażowanie aż trzech ministrów. W Wielkiej Brytanii do rozwiązania tego problemu Królewskie Kolegium Okulistów zaproponowało jedne wytyczne. Mało? Po prostu wystarczająco.
Prawidłowy wzrok jest niezbędny do dobrego wykonywania wielu zawodów. Niezależnie od tego, czy praca polega na prowadzeniu pojazdu, kontroli jakości, sortowaniu według koloru w zakładzie produkcyjnym czy też podejmowaniu krytycznych decyzji dotyczących życia i śmierci, dobre widzenie jest zazwyczaj fundamentem wydajnego i bezpiecznego działania. Dlatego tak istotne jest opracowanie minimalnych kryteriów wzrokowych wymaganych od pracowników na każdym niemal stanowisku.
W Polsce nie ma zebranych wytycznych w tym zakresie. Znajdują się one w ministerialnych rozporządzeniach (Ministra Zdrowia, Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji, Ministra Infrastruktury i Rozwoju czy nawet Prezesa Rady Ministrów) lub zaleceniach ośrodków medycyny pracy. Inaczej sprawa wygląda w Wielkiej Brytanii. Królewskie Kolegium Okulistów opracowało własne standardy okulistyczne obowiązujące pracowników na wielu stanowiskach.
Autor artykułu opublikowanego na łamach „Kliniki Ocznej” porównał oba modele – polski i brytyjski – w zakresie aktualnych pracowniczych norm okulistycznych. Wykorzystał wymagania obowiązujące strażaków, maszynistów i innych pracowników kolei oraz osoby pracujące na morzach, w szczególności marynarzy. Rozpatrywał najistotniejsze funkcje narządu wzroku, takie jak ostrość wzroku, pole widzenia, rozpoznawanie barw i widzenie obuoczne. Wyniki zostały zebrane w tabelach.
Strażak, marynarz, maszynista – w Polsce do opracowania wymaganych norm okulistycznych potrzebne były aż trzy rozporządzenia i zaangażowanie aż trzech ministrów. To dużo, zdecydowanie za dużo. W Wielkiej Brytanii do rozwiązania tego problemu Królewskie Kolegium Okulistów zaproponowało jedne wytyczne. Czy mało? Po prostu wystarczająco. Może warto skorzystać ze sprawdzonych metod? Może warto zasugerować pewne rozwiązania Polskiemu Towarzystwu Okulistycznemu?
Pełna treść artykułu:Wiktor Stopyra. Ophthalmological standards in ocupational medicine – comparison of the Polish and British models based on selected current examples. Klinika Oczna 2021; 123 (2): 60-64.
W Polsce nie ma zebranych wytycznych w tym zakresie. Znajdują się one w ministerialnych rozporządzeniach (Ministra Zdrowia, Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji, Ministra Infrastruktury i Rozwoju czy nawet Prezesa Rady Ministrów) lub zaleceniach ośrodków medycyny pracy. Inaczej sprawa wygląda w Wielkiej Brytanii. Królewskie Kolegium Okulistów opracowało własne standardy okulistyczne obowiązujące pracowników na wielu stanowiskach.
Autor artykułu opublikowanego na łamach „Kliniki Ocznej” porównał oba modele – polski i brytyjski – w zakresie aktualnych pracowniczych norm okulistycznych. Wykorzystał wymagania obowiązujące strażaków, maszynistów i innych pracowników kolei oraz osoby pracujące na morzach, w szczególności marynarzy. Rozpatrywał najistotniejsze funkcje narządu wzroku, takie jak ostrość wzroku, pole widzenia, rozpoznawanie barw i widzenie obuoczne. Wyniki zostały zebrane w tabelach.
Strażak, marynarz, maszynista – w Polsce do opracowania wymaganych norm okulistycznych potrzebne były aż trzy rozporządzenia i zaangażowanie aż trzech ministrów. To dużo, zdecydowanie za dużo. W Wielkiej Brytanii do rozwiązania tego problemu Królewskie Kolegium Okulistów zaproponowało jedne wytyczne. Czy mało? Po prostu wystarczająco. Może warto skorzystać ze sprawdzonych metod? Może warto zasugerować pewne rozwiązania Polskiemu Towarzystwu Okulistycznemu?
Pełna treść artykułu:Wiktor Stopyra. Ophthalmological standards in ocupational medicine – comparison of the Polish and British models based on selected current examples. Klinika Oczna 2021; 123 (2): 60-64.
