123RF
Nowy biomarker wczesnej cukrzycy typu 2?
Działy:
Aktualności w Lekarz POZ
Aktualności
Oznaczanie stężenia ciał ketonowych może stać się wczesnym biomarkerem zaburzeń glikemii oraz cukrzycy typu 2. Tak wynika z najnowszej publikacji z prestiżowego „Diabetes”.
Zapadalność i częstość występowania cukrzycy typu 2 zwiększają się, dlatego niezbędne są badania mające na celu zmianę tego trendu; jedną z dróg jest wczesna identyfikacja za pomocą biomarkerów i następcza wczesna interwencja. Obiektem zainteresowań naukowców podążających tą ścieżką myślenia stały się ostatnio ciała ketonowe, jednak – jak dotychczas – dane łączące te metabolity z ryzykiem cukrzycy są skąpe.
Wieloośrodkowy zespół holenderskich naukowców, korzystając z danych zawartych w badaniu PREVEND (Prevention of REnal and Vascular ENd-stage Disease), przeprowadzonym w latach 1997–1998 oraz z drugim przesiewem w latach 2001–2003, dokonał analizy danych 3307 osób; wcześniej wykluczono osoby z wynikami badań laboratoryjnych nie na czczo, z brakującymi danymi dotyczącymi ciał ketonowych lub z wynikami obserwacji cukrzycy, ze stężeniem ciał ketonowych poniżej 2,5 i powyżej 97,5 percentyla lub z istniejącą wcześniej cukrzycą lub nieprawidłową glikemią na czczo. Wyjściowe stężenia ciał ketonowych na czczo mierzono za pomocą spektroskopii magnetycznego rezonansu jądrowego (NMR).
W badaniu wykazano, że cukrzyca typu 2 rozwinęła się u 126 uczestników (3,8 proc.) podczas mediany okresu obserwacji wynoszącej 7,3 roku. Nie stwierdzono istotnej interakcji ze względu na płeć. Zarówno 3-β-hydroksymaślan, jak i acetooctan oraz aceton są indywidualnie powiązane z występowaniem cukrzycy typu 2. Analiza charakterystyki wyjściowego poziomu uczestników wykazała, że osoby z wyższych tercyli co do stężenia ciał ketonowych były starsze i posiadały dodatni wywiad w kierunku nikotyznimu; podobna zależność dotyczyła BMI, obwodu talii, stężenia glukozy, wskaźnika HOMA-IR, trójglicerydów i skurczowego ciśnienia. Z kolei uczestnicy znajdujący się w najniższym tercylu charakteryzowali się lepszą czynnością nerek i mniejszym wydalaniem albumin z moczem.
Wyniki te mogą mieć ważne implikacje dla zapobiegania cukrzycy, w tym strategii dietetycznych; z pewnością konieczne jest wykonanie jeszcze wielu badań, niemniej oznaczanie stężenia ciał ketonowych może wkrótce zostać wkomponowane w rutynową praktykę kliniczną.
Opracowanie: lek. Damian Matusiak
Wieloośrodkowy zespół holenderskich naukowców, korzystając z danych zawartych w badaniu PREVEND (Prevention of REnal and Vascular ENd-stage Disease), przeprowadzonym w latach 1997–1998 oraz z drugim przesiewem w latach 2001–2003, dokonał analizy danych 3307 osób; wcześniej wykluczono osoby z wynikami badań laboratoryjnych nie na czczo, z brakującymi danymi dotyczącymi ciał ketonowych lub z wynikami obserwacji cukrzycy, ze stężeniem ciał ketonowych poniżej 2,5 i powyżej 97,5 percentyla lub z istniejącą wcześniej cukrzycą lub nieprawidłową glikemią na czczo. Wyjściowe stężenia ciał ketonowych na czczo mierzono za pomocą spektroskopii magnetycznego rezonansu jądrowego (NMR).
W badaniu wykazano, że cukrzyca typu 2 rozwinęła się u 126 uczestników (3,8 proc.) podczas mediany okresu obserwacji wynoszącej 7,3 roku. Nie stwierdzono istotnej interakcji ze względu na płeć. Zarówno 3-β-hydroksymaślan, jak i acetooctan oraz aceton są indywidualnie powiązane z występowaniem cukrzycy typu 2. Analiza charakterystyki wyjściowego poziomu uczestników wykazała, że osoby z wyższych tercyli co do stężenia ciał ketonowych były starsze i posiadały dodatni wywiad w kierunku nikotyznimu; podobna zależność dotyczyła BMI, obwodu talii, stężenia glukozy, wskaźnika HOMA-IR, trójglicerydów i skurczowego ciśnienia. Z kolei uczestnicy znajdujący się w najniższym tercylu charakteryzowali się lepszą czynnością nerek i mniejszym wydalaniem albumin z moczem.
Wyniki te mogą mieć ważne implikacje dla zapobiegania cukrzycy, w tym strategii dietetycznych; z pewnością konieczne jest wykonanie jeszcze wielu badań, niemniej oznaczanie stężenia ciał ketonowych może wkrótce zostać wkomponowane w rutynową praktykę kliniczną.
Opracowanie: lek. Damian Matusiak
