Ocena efektywności metoprololu w postaci o kontrolowanym uwalnianiu w niedomykalności zastawki aortalnej

Β-blokery mają ugruntowaną pozycję w leczeniu niewydolności serca, podczas gdy ich efektywność w terapii niedomykalności zastawki aortalnej nie została jeszcze dostatecznie potwierdzona. Dr Kaspar Broch i wsp. zaprojektowali badanie mające na celu określić wpływ stosowania metoprololu w postaci o kontrolowanym uwalnianiu na przebudowę lewej komory u pacjentów z niedomykalnością zastawki aortalnej. Wyniki badania opublikowano na łamach czasopisma Heart.

Podwójnie zaślepionym badaniem objęto grupę 75 bezobjawowych pacjentów w wieku 44±14 lat, spośród których 89% stanowili mężczyźni. Osoby zakwalifikowane do badania spełniały co najmniej dwa kryteria echokardiograficzne niezbędne do rozpoznania niedomykalności zastawki aortalnej umiarkowanego lub ciężkiego stopnia. Po randomizacji każdy z pacjentów z powyższej kohorty otrzymywał do 200 mg/dzień metroprololu w postaci o kontrolowanym uwalnianiu (grupa badana) lub placebo (grupa kontrolna). Głównym ocenianym punktem końcowym była objętość końcowo-rozkurczowa lewej komory (LVEDV), oceniana w badaniu MRI po 6 miesiącach terapii.
Po 6 miesiącach od rozpoczęcia badania różnica w LVEDV pomiędzy pacjentami z grupy badanej, względem tych z grupy kontrolnej wynosiła 8 (95% CI −8 do 25) mL (p=0.32). Oceniana wówczas frakcja wyrzutowa lewej komory (LVEF) była o 2.7% (95% CI 0.1 do 5.3) wyższa wśród pacjentów z grupy badanej (p=0.04). Pomiędzy powyższymi grupami nie obserwowano różnic w zakresie wydolności fizycznej oraz szczytowego zużycia tlenu. Osoczowe stężenie NT-proBNP było o 138 (95% CI 71 - 205) pg/mL wyższe wśród osób stosujących metroprolol (p<0.001). W obydwu powyższych grupach pacjentów nie obserwowano poważnych zdarzeń niepożądanych w związku z zastosowanym leczeniem.
Podsumowując, autorzy badania wykazali, iż stosowanie metoprololu w postaci o kontrolowanym uwalnianiu w niedomykalności zastawki aortalnej nie wpływa istotnie na zmianę objętości lewej komory.