Optymalna częstość rytmu serca – miejsce β-adrenolityków w osiąganiu celu terapii

Na przyspieszenie akcji serca wpływa wzrost napięcia układu współczulnego oraz spadek aktywności przywspółczulnej, co udowodnił w 1971 r. amerykański badacz Stevo Julius. Co ważne, HR jest główną determinantą zapotrzebowania tlenowego miokardium. Szybka praca serca zwiększa wydatek energetyczny, upośledza perfuzję mięśnia sercowego poprzez skrócenie fazy rozkurczu [1], nasila niedokrwienie, prowadzi do progresji zmian miażdżycowych, a także zwiększa ryzyko pęknięcia blaszki miażdżycowej [2]

W związku z badaniami wskazującymi, że uzyskanie pożądanego zakresu częstości pracy serca pozwala na poprawę wyników leczenia, wzrosło zainteresowanie możliwościami jej kontroli. Najbardziej podstawowe znaczenie mają metody niefarmakologiczne. Nadmierny stres codziennego życia, przeciążenie pracą i napięcie emocjonalne wzmagają działanie układu współczulnego, dlatego korzystne efekty przynoszą wszelkie techniki relaksacyjne, takie jak słuchanie muzyki, joga, medytacja, sen. Najważniejszą rolę w optymalizacji HR odgrywa jednak codzienna aktywność fizyczna. Osoby regularnie uprawiające sport cechuje spoczynkowa bradykardia. Nawet rekreacyjny trening sprzyja poprawie stymulacji przywspółczulnej i zwolnieniu HR. Czynnikiem zwiększającym napięcie układu współczulnego jest palenie tytoniu, które dodatkowo uszkadza śródbłonek naczyniowy [5]. Niekorzystny wpływ na częstość pracy serca ma ponadto nieprawidłowa, bogatotłuszczowa dieta, powodująca hiperinsulinemię [6]. Dlatego typowo zalecane przez lekarzy prozdrowotne zmiany stylu życia (niepalenie, regularna aktywność fizyczna) pomagają osiągnąć zwolnienie HR.

Cały artykuł tutaj