Stężenie adiponektyny a ryzyko wystąpienia migotania przedsionków u osób starszych
Autor: Andrzej Kordas
Data: 22.09.2015
Źródło: Higher circulating adiponectin levels are associated with increased risk of atrial fibrillation in older adults; Fima Macheret, Traci M Bartz, Luc Djousse, Joachim H Ix, Kenneth J Mukamal, Susan J Zieman, David S Siscovick, Russell P Tracy, Susan R Heckbe
Działy:
Doniesienia naukowe
Aktualności
Adiponektyna wykazuje właściwości kardioprotekcyjne, przez co sugeruje się, iż obniżone stężenie adiponektyny obserwowane między innymi wśród osób z otyłością oraz cukrzycą wiąże się z wyższym ryzykiem wystąpienia migotania przedsionków. Dotychczas przeprowadzone badania wykazały, iż stężenie adiponektyny koreluje (zależność U-kształtna) z ryzykiem niekorzystnego rokowania w przebiegu migotania przedsionków u osób starszych.
Fima Macheret i wsp. zaprojektowali badanie, mające ocenić jakie stężenie adiponektyny u osób starszych wiąże się z wyższą zapadalnością na migotanie przedsionków. Wyniki badania opublikowano na ramach czasopisma Heart.
Badaniem objęto 3190 osób w średnim wieku 74±5 lat, u których dotychczas nie występowały schorzenia sercowo – naczyniowe. Oceniano związek pomiędzy stężeniem całkowitym adiponektyny w surowicy oraz stężeniem wysokocząsteczkowej adiponektyny a zachorowalnością na migotanie przedsionków.
Mediana czasu obserwacji pacjentów wyniosła 11.4 lat. W tym czasie w grupie badanej odnotowano 886 epizodów migotania przedsionków. Po uwzględnieniu w analizie statystycznej potencjalnych zmiennych zakłócających wykazano, iż osoby z wyższym stężeniem adiponektyny całkowitej w surowicy (HR 1.14; 95% CI 1.05 - 1.24) oraz adiponektyny wielkocząsteczkowej (HR 1.17; 95% CI 1.08 - 1.27) miały wyższe ryzyko rozwoju migotania przedsionków.
Podsumowując , wykazano, iż wyższe stężenie adiponektyny u osób starszych wiąże się ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia epizodu migotania przedsionków. Nie obserwowano takiej zależności dla niskich stężeń adiponektyny – nie występowała zależność U-kształtna.
Badaniem objęto 3190 osób w średnim wieku 74±5 lat, u których dotychczas nie występowały schorzenia sercowo – naczyniowe. Oceniano związek pomiędzy stężeniem całkowitym adiponektyny w surowicy oraz stężeniem wysokocząsteczkowej adiponektyny a zachorowalnością na migotanie przedsionków.
Mediana czasu obserwacji pacjentów wyniosła 11.4 lat. W tym czasie w grupie badanej odnotowano 886 epizodów migotania przedsionków. Po uwzględnieniu w analizie statystycznej potencjalnych zmiennych zakłócających wykazano, iż osoby z wyższym stężeniem adiponektyny całkowitej w surowicy (HR 1.14; 95% CI 1.05 - 1.24) oraz adiponektyny wielkocząsteczkowej (HR 1.17; 95% CI 1.08 - 1.27) miały wyższe ryzyko rozwoju migotania przedsionków.
Podsumowując , wykazano, iż wyższe stężenie adiponektyny u osób starszych wiąże się ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia epizodu migotania przedsionków. Nie obserwowano takiej zależności dla niskich stężeń adiponektyny – nie występowała zależność U-kształtna.
