Terapia skojarzona statyną i ezetymibem korzystna u pacjentów po OZW
Autor: Andrzej Kordas
Data: 12.06.2015
Źródło: Ezetimibe Added to Statin Therapy after Acute Coronary Syndromes; Christopher P. Cannon, Michael A. Blazing et al.; The New England Journal of Medicine; June 3, 2015DOI: 10.1056/NEJMoa1410489
Skuteczność statyn w obniżaniu stężenia cholesterolu LDL oraz redukcji ryzyka sercowo-naczyniowego została potwierdzona w licznych badaniach klinicznych. Niejasny natomiast był efekt stosowania terapii skojarzonej, w której do statyny dołączano ezetymib – lek obniżający wchłanianie cholesterolu w jelitach. Tematem tym zajęli się Christopher Cannon i wsp., a wyniki swoich badań opublikowali na łamach The New England Journal of Medicine.
Zaprojektowali oni randomizowane, podwójnie zaślepione badanie, obejmujące 18 144 pacjentów hospitalizowanych z powodu ostrego zespołu wieńcowego, u których stężenie cholesterolu LDL wynosiło 50-100mg/dl (1.3 - 2.6 mmol/l) – w przypadku stosowania uprzednio leków hipolipemizujących, lub 50 - 125 mg/dl (1.3 - 3.2 mmol/l) – w przypadku, gdy nie otrzymywali oni uprzednio leków hipolipemizujących. Następnie porównywano efekt stosowania leczenia skojarzonego: simwastatynyą (40 mg) z ezetymibem (10 mg) oraz terapii za pomocą simwastatyny (40 mg) w połączeniu z placebo. Jako główny punkt końcowy traktowano wystąpienie zgonu z powodu chorób sercowo-naczyniowych, zawału serca nieskutkującego zgonem, konieczność rehospitalizacji z powodu niestabilnej dławicy piersiowej, konieczność wykonania angioplastyki wieńcowej (≥30 dni od randomizacji) lub wystąpienie udaru niezakończonego zgonem. Mediana czasu obserwacji wyniosła 6 lat.
Średnie stężenie cholesterolu LDL w trakcie obserwacji wyniosło 53.7 mg/dl (1.4 mmol/l) w przypadku pacjentów otrzymujących leczenie skojarzone simwastatyną i ezetymibem oraz 69.5 mg/dl (1.8 mmol/l) w przypadku pacjentów, u których zastosowano monoterapię simwastatyną (p<0.001). Ryzyko wystąpienia głównego punktu końcowego w czasie 7 lat od randomizacji określono na 32.7% dla grupy otrzymującej terapię skojarzoną oraz 34.7% w przypadku pacjentów otrzymujących wyłącznie simwastatynę (HR: 0.936; 95% CI, 0.89 - 0.99; p=0.016). Odsetek związanych z leczeniem działań niepożądanych dotyczących przede wszystkim mięśni, pęcherza moczowego oraz wątroby był zbliżony w obydwu grupach.
Reasumując, badacze udowodnili, iż stosowanie terapii skojarzonej za pomocą statyny oraz ezetymibu w porównaniu z monoterapią za pomocą statyny, wiąże się z istotnie większym efektem hipolipemizującym oraz korzystniejszym rokowaniem co do wystąpienia zdarzeń sercowo-naczyniowych.
Średnie stężenie cholesterolu LDL w trakcie obserwacji wyniosło 53.7 mg/dl (1.4 mmol/l) w przypadku pacjentów otrzymujących leczenie skojarzone simwastatyną i ezetymibem oraz 69.5 mg/dl (1.8 mmol/l) w przypadku pacjentów, u których zastosowano monoterapię simwastatyną (p<0.001). Ryzyko wystąpienia głównego punktu końcowego w czasie 7 lat od randomizacji określono na 32.7% dla grupy otrzymującej terapię skojarzoną oraz 34.7% w przypadku pacjentów otrzymujących wyłącznie simwastatynę (HR: 0.936; 95% CI, 0.89 - 0.99; p=0.016). Odsetek związanych z leczeniem działań niepożądanych dotyczących przede wszystkim mięśni, pęcherza moczowego oraz wątroby był zbliżony w obydwu grupach.
Reasumując, badacze udowodnili, iż stosowanie terapii skojarzonej za pomocą statyny oraz ezetymibu w porównaniu z monoterapią za pomocą statyny, wiąże się z istotnie większym efektem hipolipemizującym oraz korzystniejszym rokowaniem co do wystąpienia zdarzeń sercowo-naczyniowych.
