Z jakim rokowaniem wiąże się migotanie przedsionków u osób w wieku ≥85 lat?

Zachorowalność na migotanie przedsionków wzrasta istotnie wraz z wiekiem, przy czym wzrastający wiek sam w sobie, stanowi niezależny czynnik ryzyka wystąpienia udaru mózgu. Terapia doustnymi lekami przeciwkrzepliwymi osób w wieku podeszłym (≥ 85 lat) stanowi poważne wyzwanie kliniczne. Yugo Yamashita i wsp. zaprojektowali badanie porównujące rokowanie wśród chorych z migotaniem przedsionków w wieku ≥85 lat z wynikami leczenia obserwowanymi wśród chorych w młodszym wieku. Wyniki badania opublikowano na łamach czasopisma Chest Journal.

Ogółem badaniem objęto grupę 3 304 pacjentów, spośród czego 14.5% (n=479) stanowiły osoby w wieku ≥85 lat (grupa badana). Średni czas obserwacji pacjentów wyniósł 2 lata. Obserwowane po tym czasie wyniki leczenia w grupie badanej prezentowały się następująco: umieralność z dowolnej przyczyny - 17.6/100 osobo-lat, zachorowalność na udar mózgu/zatorowość obwodową - 5.1/100 osobo-lat, poważne krwawienia – 2.0/100 osobo-lat.
Pacjenci w wieku podeszłym prezentowali wyższe ryzyko wystąpienia złożonego punktu końcowego obejmującego zachorowalność na udar mózgu/zatorowość obwodową oraz umieralność z dowolnej przyczyny (HR, 3.20; 95% CI, 2.66-3.84; P < .01), wyższe ryzyko wystąpienia udaru mózgu/zatorowości obwodowej (HR, 2.57; 95% CI, 1.77-3.65; P < .01) oraz zgonu (HR, 3.48; 95% CI, 2.84-4.25; P < .01), w porównaniu z osobami w wieku ≤ 84 lat. Pomiędzy tymi dwiema grupami nie obserwowano natomiast różnic w zakresie ryzyka wystąpienia poważnego krwawienia (HR, 1.40; 95% CI, 0.78-2.36; P = .25).
Reasumując, autorzy badania wykazali znamiennie wyższe ryzyko wystąpienia udaru mózgu wśród osób z migotaniem przedsionków w wieku ≥85 lat, w porównaniu z osobami w wieku młodszym. Nie obserwowano natomiast różnic w zakresie ryzyka wystąpienia poważnych krwawień.