Zakażenie SARS CoV-2 u chorych leczonych immunosupresyjnie
Działy:
Aktualności w Lekarz POZ
Aktualności
Lekarze specjaliści chorób zakaźnych z USA i Kanady podjęli inicjatywę gromadzenia danych pacjentów leczonych immunosupresyjnie z potwierdzonym zakażeniem SARS CoV-2. Celem tych działań było zdobycie wiedzy i wymiana doświadczenia z praktyki klinicznej odnośnie przebiegu COVID-19 w tej grupie chorych.
Lekarze w okresie od 08.04.2020 r. do 22.05.2020 r. przesyłali co 2 tygodnie drogą internetową raporty dotyczące chorych z leczeniem immunosupresyjnym i zakażeniem SARS-CoV2 z następującymi informacjami: dane demograficzne, rozpoznanie, objawy i leczenie choroby autoimmunologicznej, objawy i leki stosowane w przebiegu COVID-19, szczegóły przebiegu ewentualnej hospitalizacji, choroby współistniejące, itp. Wyzwanie to podjęło 38 lekarzy, którzy odnotowali łączenie 77 pacjentów stosujących leczenie immunosupresyjne w zakażeniu SARS CoV-2.
Wśród nich nieznacznie więcej było kobiet (52%), a mediana wieku wyniosła 60 lat (przedział wieku 16-84). Najczęstszym rozpoznaniem było reumatoidalne zapalenie stawów (n=19/24%), a na kolejnych pozycjach odnotowano: wrzodziejące zapalenie jelita grubego oraz sarkoidozę. Chorzy dodatkowo byli obciążeni schorzeniami współistniejącymi m.in. nadciśnieniem tętniczym, cukrzycą, przewlekłą chorobą nerek.
W czasie potwierdzenia zakażenia SARS CoV-2, chorzy stosowali leki immunosupresyjne. Leczenie biologiczne prowadzono u 31 chorych, w tym leki z grupy anty-TNF (n=16), rytuksymab (n=6), abatacept (n=2), tocilizumab (n=2) oraz inne (n=5). 46 chorych (60%) stosowało inne „niebiologiczne” leki immunosupresyjne: inhibitory JAK (n=3), klasyczne leki modyfikujące przebieg choroby (n=11), prednizon w monoterapii (n=5) oraz inne (n=27).
66 chorych z rozpoznaniem COVID-19 zostało przyjętych do szpitala, 27 wymagało mechanicznej wentylacji, 37 przebywało na oddziale intensywnej terapii, a 9 (11.7%) zmarło. Chorzy, którzy zmarli mieli nieco wyższą średnią wieku 68 vs. 58, nie różnili się istotnie względem schorzeń współistniejących. Z przeprowadzonej analizy wynikało, że w grupie chorych leczonych lekami biologicznymi anty-TNF nie odnotowano ani jednego zgonu.
Choć grupa badana była nieliczna, a metodyka bardzo prosta, spostrzeżenia badaczy są bardzo interesujące.
Autorzy tego krótkiego doniesienia zwracają uwagę na mechanizm działania leków z grupy antyTNF, które blokują wrodzoną odpowiedź immunologiczną, co może by być pomocne w leczeniu COVID-19, ale także może sprzyjać progresji zakażenia wirusowego, czy zwiększać ryzyko nadkażenia bakteryjnego. W badaniach eksperymentalnych na modelach zwierzęcych stwierdzono, iż zastosowanie inhibitora TNF ma wpływ na ograniczenie progresji wirusowego zapalenia płuc. Również analiza danych z rejestru pacjentów reumatologicznych zakażonych SARS CoV-2 wykazała, iż w grupie stosującej anty-TNF ryzyko hospitalizacji było niższe.
W miarę trwania epidemii mamy coraz więcej obserwacji dotyczących wpływu leków na przebieg zakażenia SARS CoV-2. Być może inhibitory TNF znajdą zastosowanie w leczeniu COVID-19.
Wśród nich nieznacznie więcej było kobiet (52%), a mediana wieku wyniosła 60 lat (przedział wieku 16-84). Najczęstszym rozpoznaniem było reumatoidalne zapalenie stawów (n=19/24%), a na kolejnych pozycjach odnotowano: wrzodziejące zapalenie jelita grubego oraz sarkoidozę. Chorzy dodatkowo byli obciążeni schorzeniami współistniejącymi m.in. nadciśnieniem tętniczym, cukrzycą, przewlekłą chorobą nerek.
W czasie potwierdzenia zakażenia SARS CoV-2, chorzy stosowali leki immunosupresyjne. Leczenie biologiczne prowadzono u 31 chorych, w tym leki z grupy anty-TNF (n=16), rytuksymab (n=6), abatacept (n=2), tocilizumab (n=2) oraz inne (n=5). 46 chorych (60%) stosowało inne „niebiologiczne” leki immunosupresyjne: inhibitory JAK (n=3), klasyczne leki modyfikujące przebieg choroby (n=11), prednizon w monoterapii (n=5) oraz inne (n=27).
66 chorych z rozpoznaniem COVID-19 zostało przyjętych do szpitala, 27 wymagało mechanicznej wentylacji, 37 przebywało na oddziale intensywnej terapii, a 9 (11.7%) zmarło. Chorzy, którzy zmarli mieli nieco wyższą średnią wieku 68 vs. 58, nie różnili się istotnie względem schorzeń współistniejących. Z przeprowadzonej analizy wynikało, że w grupie chorych leczonych lekami biologicznymi anty-TNF nie odnotowano ani jednego zgonu.
Choć grupa badana była nieliczna, a metodyka bardzo prosta, spostrzeżenia badaczy są bardzo interesujące.
Autorzy tego krótkiego doniesienia zwracają uwagę na mechanizm działania leków z grupy antyTNF, które blokują wrodzoną odpowiedź immunologiczną, co może by być pomocne w leczeniu COVID-19, ale także może sprzyjać progresji zakażenia wirusowego, czy zwiększać ryzyko nadkażenia bakteryjnego. W badaniach eksperymentalnych na modelach zwierzęcych stwierdzono, iż zastosowanie inhibitora TNF ma wpływ na ograniczenie progresji wirusowego zapalenia płuc. Również analiza danych z rejestru pacjentów reumatologicznych zakażonych SARS CoV-2 wykazała, iż w grupie stosującej anty-TNF ryzyko hospitalizacji było niższe.
W miarę trwania epidemii mamy coraz więcej obserwacji dotyczących wpływu leków na przebieg zakażenia SARS CoV-2. Być może inhibitory TNF znajdą zastosowanie w leczeniu COVID-19.
