Badania czynnościowe w śródmiąższowych chorobach płuc mają znaczenie rokownicze

Badania czynnościowe w śródmiąższowych chorobach płuc mają znaczenie rokownicze i predykcyjne, ale te nie odgrywają istotnej roli w rozpoznawaniu i różnicowaniu tych schorzeń – mówi prof. Piotr Boros z Instytutu Gruźlicy i Chorób Płuc w Warszawie.

gromadzenia tkanki łącznej, co może prowadzić do zaburzeń mechanicznych, wymiany gazowej, powstaje hipoksemia, czy zaburzenia wentylacji a nawet obturacja, choć ta nie jest częsta w SCHP, choć są choroby, w których może mieć miejsce na przykład w sarkoidozie.
Badania czynnościowe należy zawsze rozpocząć od spirometrii, a jeśli występuje obturacja inne badania należy wykonać po podaniu leku rozkurczającego.
Najważniejszym badaniem jest 6 minutowy test chodu i zmierzenie dystansu, który w tym czasie zdołał przebyć chory. Ostatnio także mnoży się dystans przez desaturację, co obrazuje i desaturację i dystans. Badaniem ważnym jest badanie zdolności dyfuzyjnej płuc, ale tu trzeba pamiętać o zmierzeniu hemoglobiny, bo transfer gazu zależy od ilości hemoglobiny. Tu ocena stopnia ciężkości jest arbitralna i jeśli zaburzenia dyfuzji są na poziomie poniżej 40 oznacza to, ze są ciężkie. Coraz rzadziej stosowane jest badanie podatności, które jest uciążliwe dla pacjenta i nie ma ustalonej użyteczności klinicznej.
Warto pamiętać, że krwinka przebywa niecała sekundę w okolicy pęcherzyka płucnego a jedna trzecia tego czasu jest jej potrzebna na wysycenie się tlenem. W razie hipoksemii, grubienia płuca ten czas zostaje wydłużony i może nie wystarczyć na wysycenie krwinki.
Badania czynnościowe stanowią popularny wskaźnik w badaniach lekowych. Tutaj największy wpływ na ich wynik wykazał nintedanib.