Czy stoimy u progu nowej ery w leczeniu mukowiscydozy?
Autor: Marta Koblańska
Data: 25.10.2018
Źródło: DM/www.nejm.org
Mukowiscydoza nieuchronnie prowadzi do przedwczesnego zgonu. Na obecnym etapie wiedzy wydaje się, że funkcja genu CFTR, zwłaszcza u chorych z delecją F508 w obu allelach, została utracona bezpowrotnie. Jednak medycyna nie składa broni.
Na łamach The New England Journal of Medicine ukazała się praca o nowych kierunkach w leczeniu mukowiscydozy. Zbadano skuteczność innowacyjnej trójlekowej terapii: VX-659-Tezakaftor–Iwakaftor. VX-659 oraz tezakaftor powodują, że białko CFTR zajmuje odpowiednie miejsce na powierzchni błony komórkowej, natomiast iwakaftor wspomaga utrzymywanie prawidłowej jego funkcji.
Pacjenci zostali losowo przydzieleni w stosunku 2:1 do otrzymywania 14-dniowego leczenia VX-659 (w dawce 120 mg co 12 godzin) w połączeniu z tezakaftorem (100 mg raz na dobę) i iwakaftorem (150 mg co 12 godzin) lub do otrzymania placebo. Najważniejszym warunkiem włączenia do badania była obecność delecji F508 w jednym lub obu allelach genu kodującego białko CFTR. Głównym celem było sprawdzenie, czy terapia poprawia wskaźnik FEV-1.
W 29. dniu leczenia osiągnięto 13-procentowy wzrost wskaźnika FEV-1 u pacjentów z resztkową funkcją białka CFTR oraz 9,7-procentowy w grupie pacjentów z mutacją w obu allelach. Najczęściej obserwowane działania niepożądane obejmowały kaszel, zaostrzenia choroby, ból głowy i nosa i gardła.
Badania fazy 1. i 2. nad schematem VX-659-Tezakaftor–Iwakaftor sugerują, że będzie możliwe leczenie przyczyny mukowiscydozy aż u 90% pacjentów. Ponadto rozpoczęło się badanie bezpieczeństwa, tolerancji i skuteczności tego schematu w populacji pediatrycznej.
Znamy także wyniki badania nad zastosowaniem terapii VX-445-Tezakaftor–Iwakaftor. Wskazują one, że in vitro schemat VX-445-Tezakaftor-Iwakaftor znacznie poprawił prawidłowe przetwarzanie białka CFTR i unormował transport chloru. Ponadto odnotowano akceptowalny profil bezpieczeństwa, bowiem większość działań niepożądanych okazała się łagodna lub umiarkowana. Leczenie spowodowało również zwiększenie odsetka przewidywanej FEV-1 do 13,8% w grupie z delecją F508 w jednym allelu (p<0,001). U pacjentów z grupy z mutacją w obu allelach, którzy wcześniej otrzymywali już iwakaftor i tezakaftor, dodanie VX-445 spowodowało 11-procentowy wzrost przewidywanej FEV-1 (p=0,001); w obu grupach zaobserwowano także spadek stężenia chlorków w pocie.
Pacjenci zostali losowo przydzieleni w stosunku 2:1 do otrzymywania 14-dniowego leczenia VX-659 (w dawce 120 mg co 12 godzin) w połączeniu z tezakaftorem (100 mg raz na dobę) i iwakaftorem (150 mg co 12 godzin) lub do otrzymania placebo. Najważniejszym warunkiem włączenia do badania była obecność delecji F508 w jednym lub obu allelach genu kodującego białko CFTR. Głównym celem było sprawdzenie, czy terapia poprawia wskaźnik FEV-1.
W 29. dniu leczenia osiągnięto 13-procentowy wzrost wskaźnika FEV-1 u pacjentów z resztkową funkcją białka CFTR oraz 9,7-procentowy w grupie pacjentów z mutacją w obu allelach. Najczęściej obserwowane działania niepożądane obejmowały kaszel, zaostrzenia choroby, ból głowy i nosa i gardła.
Badania fazy 1. i 2. nad schematem VX-659-Tezakaftor–Iwakaftor sugerują, że będzie możliwe leczenie przyczyny mukowiscydozy aż u 90% pacjentów. Ponadto rozpoczęło się badanie bezpieczeństwa, tolerancji i skuteczności tego schematu w populacji pediatrycznej.
Znamy także wyniki badania nad zastosowaniem terapii VX-445-Tezakaftor–Iwakaftor. Wskazują one, że in vitro schemat VX-445-Tezakaftor-Iwakaftor znacznie poprawił prawidłowe przetwarzanie białka CFTR i unormował transport chloru. Ponadto odnotowano akceptowalny profil bezpieczeństwa, bowiem większość działań niepożądanych okazała się łagodna lub umiarkowana. Leczenie spowodowało również zwiększenie odsetka przewidywanej FEV-1 do 13,8% w grupie z delecją F508 w jednym allelu (p<0,001). U pacjentów z grupy z mutacją w obu allelach, którzy wcześniej otrzymywali już iwakaftor i tezakaftor, dodanie VX-445 spowodowało 11-procentowy wzrost przewidywanej FEV-1 (p=0,001); w obu grupach zaobserwowano także spadek stężenia chlorków w pocie.
Patronat naukowy portalu: