Porównanie skuteczności erlotynibu i docetakselu w kolejnych liniach leczenia chorych na zawansowanego niedrobnokomórkowego raka płuca

Niedrobnokomórkowy rak płuca (NSCLC, non-small-cell lung cancer) stanowi 80% raków płuca wykrywanych na świecie. W ponad dwóch trzecich nowych przypadków nowotwór jest rozpoznawany w stadium zaawansowanym. Obecne zalecenia w leczeniu zaawansowanego NSCLC obejmują chemioradioterapię (stopień IIIB) lub chemioterapię (stopień IV) w oparciu o pochodne platyny. Leczenie drugiej linii daje dużą dowolność wyboru spośród wielu chemioterapeutyków i inhibitorów kinazy tyrozynowej, które są również zalecane w trzeciej linii leczenia, jeżeli nie były zastosowane wcześniej. W prezentowanym badaniu porównano skuteczność docetakselu i erlotynibu w leczeniu chorych na zaawansowanego niedrobnokomórkowego raka płuca w drugiej i trzeciej linii leczenia.

Docetaksel jest stosowany w drugiej linii leczenia NSCLC, ponieważ w badaniu III fazy wykazano wydłużenie przeżycia wolnego od progresji (PFS, progression-free survival) do 2,0 – 2,5 miesiąca w porównaniu do chorych leczonych w grupie kontrolnej. Leczenie erlotynibem – inhibitor kinazy tyrozynowej receptora nabłonkowego czynnika wzrostu (EGFR, epidermal growth factor receptor) – okazało się korzystne w zakresie wydłużenia przeżycia całkowitego (OS, overall survival) i wydłużenia PFS u chorych na zaawansowanego NSCLC. W dużym badaniu IV fazy terapia erlotynibem wiązało się z wydłużeniem PFS do 3,3 miesiąca, a w subpopulacji azjatyckiej nawet do 5,6 miesiąca w porównaniu do chorych leczonych w grupie kontrolnej. Zaprezentowano dotąd jedynie badanie porównujące docetaksel i gefitynib – inny inhibitor kinazy tyrozynowej EGFR, które wykazało, że gefitynib nie jest gorszy od docetaxelu. W Japonii przeprowadzono badanie DELTA (Docetaxel and Erlotinib Lung Cancer Trial) porównujące bezpośrednio docetaxel i erlotynib.
Do badania zakwalifikowano 301 chorych na NSCLC w stopniu IIIB lub IV, u których wcześniej zastosowano jedną lub dwie linie leczenia systemowego w oparciu o pochodne platyny. Status EGFR nie był określany podczas kwalifikacji do badania. Chorych zrandomizowano do ramienia, w którym otrzymywali erlotynib (N=150) lub docetaksel (n=151). Erlotynib był podawany w dawce 150mg dziennie po. Docetaksel podawano co 3 tygodnie w dawce 60 mg/m2 iv.
Mediana PFS wyniosła 2,0 miesiąca w ramieniu, w którym chorzy otrzymywali erlotynib i 3,2 miesiąca w ramieniu oceniającym docetaksel, ale nie stwierdzono znamienności statystycznej (p=0,09). Mediana OS w grupie otrzymującej erlotynibu i docetakselu wyniosła odpowiednio 14,8 i 12,2 miesiąca dla (p=0,53). Po przeanalizowaniu obecności mutacji EGFR zaobserwowano, że w grupie osób bez mutacji (109 chorych w ramieniu erlotynibu i 90 chorych w ramieniu docetaxelu) PFS wyniósł 1,3 miesiąca (erlotynib) w porównaniu do 2,9 miesiąca (docetaxel), p=0,01. OS w tej grupie wynosił 9,0 miesiąca (erlotynib) w porównaniu do 10,1 miesiąca (docetaxel) przy p=0,91.
Podsumowując – u chorych na zaawansowanego NSCLC leczonych w kolejnych liniach erlotynibem nie wykazano poprawy OS i PFS w porównaniu do otrzymujących docetaksel. Aczkolwiek u chorych bez mutacji EGFR zanotowano istotne wydłużenie mediany PFS po zastosowaniu docetakselu w porównaniu do badanych otrzymujących erlotynib.