Biegunki wywołane przez pałeczkę okrężnicy jako czynnik ryzyka objawów kostno-stawowych
Autor: Małgorzata Lipko
Data: 05.06.2020
Źródło: dr n. med Ewa Morgiel
Istnieją dane naukowe, które sugerują związek zakażeń wywołanych E.coli z patogenezą spondyloartropatii (w tym zesztywniającego zapalenia stawów, jak również reaktywnego zapalenia stawów).
Reaktywne zapalenie stawów to choroba zapalna o podłożu autoimmunologicznym, inicjowana infekcją najczęściej przewodu pokarmowego lub układu moczo-płciowego. Wśród znanych patogenów, którym przypisuje się rolę w indukcji stanu zapalnego wymieniane są: Salmonella, Yersinia, Shigella oraz Chlamydia trachomatis, Campylobacter, Escherichia coli (E.coli).
Osoby, które pasjonuje turystyka, zwłaszcza odwiedzające rejony strefy tropikalnej i subtropikalnej często uskarżają się na dolegliwości jelitowe. Najczęstszą przyczyną biegunki podróżnych są chorobotwórcze szczepy pałeczki okrężnicy (E.coli); jedynie w rejonach południowej Azji częściej stwierdza się Campylobacter.
Grupa fińskich naukowców przeprowadziła bardzo ciekawe prospektywne badanie, którego celem była ocena wpływu zakażeń jelitowych na występowanie dolegliwości kostno-stawowych. W tym celu u ochotników wykonano metodą PCR badanie próbki stolca przed podróżą, po podróży oraz 3 tygodnie później w kierunku wykrycia 5 patogennych szczepów E.coli wywołujących biegunki oraz Salmonella, Shigella, Campylobacter, Yersinia i Vibrio cholerae. Dodatkowo wszyscy uczestnicy tego eksperymentu w badaniu ankietowym, byli wypytywani o dolegliwości ze strony narządu ruchu i w razie potrzeby przeprowadzano ocenę kliniczną. Badanie ukończył 224 ochotników, a spośród nich 38 (17%) zgłosiło występowanie dolegliwości kostno-stawowych. Przed podróżą tylko u kilku osób stwierdzono pozytywny wynik próbki, natomiast po powrocie pozytywny wynik na obecność patogenów uzyskano u 173 osób, wyłącznie E.coli odpowiedzialne za występowanie biegunek stwierdzono u 151 osób, wyłącznie patogenny inne niż E.coli u 5 osób. U osób, u których występowały dolegliwości układu ruchu obecność patogenów była związana z odbytą podróżą (wynik przed podróżą był negatywny). Ostatecznie u 4 osób ustalono rozpoznanie reaktywnego zapalenia stawów, u 2 reaktywnego zapalenia ścięgien, u 2 reaktywną artralgię. Na podstawie przeprowadzonej analizy statystycznej potwierdzono zależność między zakażeniem patogennymi szczepami E.coli a występowaniem dolegliwości narządu ruchu. Nie stwierdzono natomiast korelacji z obecnością antygenu HLAB27, stopniem nasilenia biegunki i stosowaniem antybiotyków.
Ryzyko powikłań po dużych zabiegach operacyjnych u chorych z reumatoidalnym zapaleniem stawów w trakcie leczenia immunosupresyjnego
Kategoria: reumatoidalne zapalenie stawów
Źródło: George MD, Baker JF, Winthrop KL, Goldstein SD, Alemao E, Chen L, Wu Q, Xie F, Curtis JR. Immunosuppression and the risk of readmission and mortality in patients with rheumatoid arthritis undergoing hip fracture, abdominopelvic and cardiac surgery. Ann Rheum Dis. 2020 May;79(5):573-580.
Chorzy z rozpoznaniem reumatoidalnego zapalenia stawów (RZS) wymagają stałej farmakoterapii. Dzięki powstaniu nowych leków, a także nowych zasad postępowania w leczeniu RZS skuteczność terapii jest coraz lepsza, u większości chorych udaje się utrzymać remisję choroby lub jej niską aktywność (przy przewlekłym stosowaniu leków). W ostatnich latach poprawia się zarówno czas przeżycia, jak i jakość życia chorych z RZS. W kontekście wieloletniej choroby pojawia się wątpliwość, czy stosowane leczenie immunospresyjne ma wpływ na wczesne i odległe wyniki leczenia operacyjnego.
U chorych z leczeniem immunosupresyjnym największy niepokój dotyczy okresu pooperacyjnego i powikłań związanych z wystąpieniem infekcji. W wielu sytuacjach zdrowotnych przygotowanie do zabiegu (zmiana leczenia RZS) nie jest możliwe ze względu na pilność postępowania. Czy stosowanie określonych leków może mieć znaczenie na ostateczny wynik procesu leczenia operacyjnego?
Dane pochodzące z rejestru prowadzonego w USA uzyskane w latach 2006-2015 dotyczące chorych z rozpoznaniem RZS analizowano w odniesieniu do przeprowadzonych dużych zabiegów chirurgicznych z uwzględnieniem operacji złamania biodra, operacji brzuszno-miednicznych (tj. cholecystektomia, histerektomia, przepuklina, appendektomia i kolektomia) i kardiologicznych (pomostowanie aortalno-wieńcowe, operacje zastawkowe). Odnotowano łącznie 10777 powyższych zabiegów operacyjnych. Następnie biorąc pod uwagę stosowane leczenie RZS chorych podzielono na stosujących metotreksat oraz tzw. terapię drugiego stopnia (leki biologiczne lub celowane syntetyczne leki modyfikujące przebieg choroby w monoterpii lub łącznie z metotreksatem). Ewentualne powikłania identyfikowano na podstawie konieczności ponownej hospitalizacji – w okresie 1 miesiąca od zabiegu oraz wystąpienia zgonu w okresie do 90 dni od zabiegu, rozpoznania zapalenia płuc, czy komplikacji gojenia rany. Na podstawie analizowanych danych nie stwierdzono istotnych statystycznie różnic powikłań w okresie pooperacyjnym miedzy chorymi z RZS leczonymi wyłącznie metotreksatem oraz chorymi leczonymi lekami biologicznymi (zarówno inhibitorami TNF, jak i innymi niż inhibitory TNF) czy lekami celowanymi.
Wzrost ryzyka powikłań infekcyjnych, ponownej hospitalizacji oraz zgonu związany był ze stosowaniem glikokortykosteroidów w dawce 5-10mg/dobę.
Wyniki przeprowadzonej analizy wskazują, że w przypadku chorych z RZS w trakcie immunosupresji, także stosujących leki biologiczne zwłaszcza w sytuacjach naglących nie należy odraczać postępowania operacyjnego. Natomiast ważnym ryzykiem powikłań po zabiegach operacyjnych jest stosowanie glikokortykosteroidów, więc jeśli to tylko możliwe należy ich unikać w leczeniu przewlekłym np. poprzez szybkie i sprawne kwalifikowanie chorych do nowoczesnych terapii lekami biologicznymi lub lekami celowanymi.
Osoby, które pasjonuje turystyka, zwłaszcza odwiedzające rejony strefy tropikalnej i subtropikalnej często uskarżają się na dolegliwości jelitowe. Najczęstszą przyczyną biegunki podróżnych są chorobotwórcze szczepy pałeczki okrężnicy (E.coli); jedynie w rejonach południowej Azji częściej stwierdza się Campylobacter.
Grupa fińskich naukowców przeprowadziła bardzo ciekawe prospektywne badanie, którego celem była ocena wpływu zakażeń jelitowych na występowanie dolegliwości kostno-stawowych. W tym celu u ochotników wykonano metodą PCR badanie próbki stolca przed podróżą, po podróży oraz 3 tygodnie później w kierunku wykrycia 5 patogennych szczepów E.coli wywołujących biegunki oraz Salmonella, Shigella, Campylobacter, Yersinia i Vibrio cholerae. Dodatkowo wszyscy uczestnicy tego eksperymentu w badaniu ankietowym, byli wypytywani o dolegliwości ze strony narządu ruchu i w razie potrzeby przeprowadzano ocenę kliniczną. Badanie ukończył 224 ochotników, a spośród nich 38 (17%) zgłosiło występowanie dolegliwości kostno-stawowych. Przed podróżą tylko u kilku osób stwierdzono pozytywny wynik próbki, natomiast po powrocie pozytywny wynik na obecność patogenów uzyskano u 173 osób, wyłącznie E.coli odpowiedzialne za występowanie biegunek stwierdzono u 151 osób, wyłącznie patogenny inne niż E.coli u 5 osób. U osób, u których występowały dolegliwości układu ruchu obecność patogenów była związana z odbytą podróżą (wynik przed podróżą był negatywny). Ostatecznie u 4 osób ustalono rozpoznanie reaktywnego zapalenia stawów, u 2 reaktywnego zapalenia ścięgien, u 2 reaktywną artralgię. Na podstawie przeprowadzonej analizy statystycznej potwierdzono zależność między zakażeniem patogennymi szczepami E.coli a występowaniem dolegliwości narządu ruchu. Nie stwierdzono natomiast korelacji z obecnością antygenu HLAB27, stopniem nasilenia biegunki i stosowaniem antybiotyków.
Ryzyko powikłań po dużych zabiegach operacyjnych u chorych z reumatoidalnym zapaleniem stawów w trakcie leczenia immunosupresyjnego
Kategoria: reumatoidalne zapalenie stawów
Źródło: George MD, Baker JF, Winthrop KL, Goldstein SD, Alemao E, Chen L, Wu Q, Xie F, Curtis JR. Immunosuppression and the risk of readmission and mortality in patients with rheumatoid arthritis undergoing hip fracture, abdominopelvic and cardiac surgery. Ann Rheum Dis. 2020 May;79(5):573-580.
Chorzy z rozpoznaniem reumatoidalnego zapalenia stawów (RZS) wymagają stałej farmakoterapii. Dzięki powstaniu nowych leków, a także nowych zasad postępowania w leczeniu RZS skuteczność terapii jest coraz lepsza, u większości chorych udaje się utrzymać remisję choroby lub jej niską aktywność (przy przewlekłym stosowaniu leków). W ostatnich latach poprawia się zarówno czas przeżycia, jak i jakość życia chorych z RZS. W kontekście wieloletniej choroby pojawia się wątpliwość, czy stosowane leczenie immunospresyjne ma wpływ na wczesne i odległe wyniki leczenia operacyjnego.
U chorych z leczeniem immunosupresyjnym największy niepokój dotyczy okresu pooperacyjnego i powikłań związanych z wystąpieniem infekcji. W wielu sytuacjach zdrowotnych przygotowanie do zabiegu (zmiana leczenia RZS) nie jest możliwe ze względu na pilność postępowania. Czy stosowanie określonych leków może mieć znaczenie na ostateczny wynik procesu leczenia operacyjnego?
Dane pochodzące z rejestru prowadzonego w USA uzyskane w latach 2006-2015 dotyczące chorych z rozpoznaniem RZS analizowano w odniesieniu do przeprowadzonych dużych zabiegów chirurgicznych z uwzględnieniem operacji złamania biodra, operacji brzuszno-miednicznych (tj. cholecystektomia, histerektomia, przepuklina, appendektomia i kolektomia) i kardiologicznych (pomostowanie aortalno-wieńcowe, operacje zastawkowe). Odnotowano łącznie 10777 powyższych zabiegów operacyjnych. Następnie biorąc pod uwagę stosowane leczenie RZS chorych podzielono na stosujących metotreksat oraz tzw. terapię drugiego stopnia (leki biologiczne lub celowane syntetyczne leki modyfikujące przebieg choroby w monoterpii lub łącznie z metotreksatem). Ewentualne powikłania identyfikowano na podstawie konieczności ponownej hospitalizacji – w okresie 1 miesiąca od zabiegu oraz wystąpienia zgonu w okresie do 90 dni od zabiegu, rozpoznania zapalenia płuc, czy komplikacji gojenia rany. Na podstawie analizowanych danych nie stwierdzono istotnych statystycznie różnic powikłań w okresie pooperacyjnym miedzy chorymi z RZS leczonymi wyłącznie metotreksatem oraz chorymi leczonymi lekami biologicznymi (zarówno inhibitorami TNF, jak i innymi niż inhibitory TNF) czy lekami celowanymi.
Wzrost ryzyka powikłań infekcyjnych, ponownej hospitalizacji oraz zgonu związany był ze stosowaniem glikokortykosteroidów w dawce 5-10mg/dobę.
Wyniki przeprowadzonej analizy wskazują, że w przypadku chorych z RZS w trakcie immunosupresji, także stosujących leki biologiczne zwłaszcza w sytuacjach naglących nie należy odraczać postępowania operacyjnego. Natomiast ważnym ryzykiem powikłań po zabiegach operacyjnych jest stosowanie glikokortykosteroidów, więc jeśli to tylko możliwe należy ich unikać w leczeniu przewlekłym np. poprzez szybkie i sprawne kwalifikowanie chorych do nowoczesnych terapii lekami biologicznymi lub lekami celowanymi.
