Hipermagnezemia jako silny, niezależny czynnik ryzyka zgonu wśród pacjentów w stanie krytycznym
Autor: Andrzej Kordas
Data: 08.10.2015
Źródło: Hypermagnesemia is a strong independent risk factor for mortality in critically ill patients: Results from a cross-sectional study; Haider, Dominik G. et al.; European Journal of Internal Medicine, Volume 26 , Issue 7 , 504 – 507.Badacze skupili się na oc
Działy:
Doniesienia naukowe
Aktualności
Pacjenci z zaburzeniami elektrolitowymi mają podwyższone ryzyko zgonu. Dotychczasowe badania skupiały się przede wszystkim na ocenie ryzyka zgonu związanego z nieprawidłowymi stężeniami sodu i potasu. Dominik G. Haider i wsp. zaprojektowali badanie mające na celu określenie, czy występuje korelacja pomiędzy zaburzeniami stężenia magnezu a śmiertelnością pacjentów. Wyniki badania opublikowano na łamach czasopisma European Journal of Internal Medicine.
Badacze skupili się na ocenie wpływu zaburzeń stężeń magnezu na ryzyko zgonu wewnątrzszpitalnego w czasie 28 dni.
Ogółem badaniem objęto 5339 pacjentów, u których oznaczono stężenie magnezu w surowicy w chwili przyjęcia do szpitala. Hipomagnezemię obserowano u 352 pacjentów, podczas gdy hipermagnezemia występowała u 151 pacjentów. W analizowanym przedziale czasowym zmarło 6.3% pacjentów, u których stwierdzono hipomagnezemię oraz 36.9%, u których występowała hipermagnezemia. Przeprowadzona analiza statystyczna wykazała, iż hipermagnezemia stanowiła niezależny, silny czynnik ryzyka zgonu (HR 11.6, p < 0.001). Wśród pacjentów z nieprawidłowo wysokim stężeniem magnezu w surowicy działanie protekcyjne co do zgonu wykazywało stosowanie leków moczopędnych (HR 0.5, p = 0.007). W odróżnieniu od hipermagnezemii, hipomagnezemia nie wiązała się z wyższym ryzykiem zgonu pacjentów (p > 0.05). Wykazano ponadto, iż prócz hipermagnezemii niezależnym czynnikiem ryzyka zgonu był wiek pacjentów (p < 0.001).
Reasumując, badacze wykazali potencjalną korelację pomiędzy hipermagnezemią stwierdzaną w momencie przyjmowania pacjentów do szpitala a śmiertelnością wewnątrzszpitalną krótkoterminową.
Ogółem badaniem objęto 5339 pacjentów, u których oznaczono stężenie magnezu w surowicy w chwili przyjęcia do szpitala. Hipomagnezemię obserowano u 352 pacjentów, podczas gdy hipermagnezemia występowała u 151 pacjentów. W analizowanym przedziale czasowym zmarło 6.3% pacjentów, u których stwierdzono hipomagnezemię oraz 36.9%, u których występowała hipermagnezemia. Przeprowadzona analiza statystyczna wykazała, iż hipermagnezemia stanowiła niezależny, silny czynnik ryzyka zgonu (HR 11.6, p < 0.001). Wśród pacjentów z nieprawidłowo wysokim stężeniem magnezu w surowicy działanie protekcyjne co do zgonu wykazywało stosowanie leków moczopędnych (HR 0.5, p = 0.007). W odróżnieniu od hipermagnezemii, hipomagnezemia nie wiązała się z wyższym ryzykiem zgonu pacjentów (p > 0.05). Wykazano ponadto, iż prócz hipermagnezemii niezależnym czynnikiem ryzyka zgonu był wiek pacjentów (p < 0.001).
Reasumując, badacze wykazali potencjalną korelację pomiędzy hipermagnezemią stwierdzaną w momencie przyjmowania pacjentów do szpitala a śmiertelnością wewnątrzszpitalną krótkoterminową.
