123RF
Rak płuca – określenie ctDNA po leczeniu radykalnym pomocna w ocenie rokowania i ustaleniu planu terapeutycznego
Redaktor: Monika Stelmach
Data: 11.04.2022
Źródło: op. Katarzyna Stencel, DOI: https://doi.org/10.1016/j.annonc.2022.02.007
Wykrycie krążącego nowotworowego DNA po leczeniu radykalnym (ang. circulating tumor DNA) u chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca we wczesnym stadium zaawansowania może pomóc w identyfikacji chorych, u których konieczne jest dalsze postępowanie terapeutyczne.
W opublikowanym w „Annals of Oncology” wynikach badań oceniono ilość krążącego nowotworowego DNA w osoczu 88 chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca w stopniu zaawansowania klinicznego od IA do IIIB, których poddano leczeniu radykalnemu (zabieg chirurgiczny lub radykalna chemioradioterapia). Naukowcy użyli specyficznych dla pacjenta przeciwciał wykrywających do 48 wariantów somatycznych dla danej osoby.
Celem badania było określenie czy wykrycie ctDNA po leczeniu radykalnym może mieć wpływ na rokowanie pacjenta. Przeanalizowali 363 próbki osocza pochodzącego od 88 chorych, spośród których 48,9% było w I stopniu zaawansowania, 28,4% w II stopniu, a 22,7% w stopniu III.
U większości chorych (62,5%) stwierdzono gruczolakoraka, 61 chorych poddano zabiegowi chirurgicznemu, 8 zabiegowi chirurgicznemu oraz chemioterapii lub radioterapii uzupełniającej, a 19 chemioradioterapii. ctDNA wykryto przed leczeniem u 24% chorych w stopniu zaawansowania I, u 77% w stopniu II oraz 87% w stopniu III (mediana 0,04%, 63% chorych < 0,1%, 36% < 0,01%).
Specyficzność kliniczna ctDNA przekraczała 98,5% i wyprzedzała wykrycie nawrotu choroby o 212,5 dnia (mediana). ctDNA wykryto po leczeniu u 18 spośród 28 chorych (64,3%), u których stwierdzono kliniczny nawrót guza pierwotnego. ctDNA wykryto w czasie od 2 tygodni do 4 miesięcy po zakończeniu leczenia. Stwierdzono je u 17% chorych i było ono związane ze skróceniem PFS (HR 14,8, p < 10-5) oraz OS (HR 5,48, p< 0,0003). ctDNA wykryto 1 do 3 dni po zabiegu operacyjnym u 25% chorych, ale nie wykazano związku z nawrotem choroby. Wykrycie ctDNA przed leczeniem wiązało się natomiast ze skróceniem OS oraz RFS (HR 2,97 oraz 3,14, p=0,01 oraz 0,003).
Badacze podkreślają, że wykrycie ctDNA przed oraz po leczeniu radykalnym chorych na NDRP we wczesnym stadium zaawansowania może być pomocne w ocenie rokowania chorego i podjęciu dalszych decyzji terapeutycznych. Identyfikacja chorych wysokiego ryzyka nawrotu może być wsparciem w planowaniu terapii uzupełniającej, a identyfikacja chorych o niskim ryzyku nawrotu może zapobiec niepotrzebnemu leczeniu lub pozwoli to leczenie skrócić.
Opracowanie: dr n med. Katarzyna Stencel
Celem badania było określenie czy wykrycie ctDNA po leczeniu radykalnym może mieć wpływ na rokowanie pacjenta. Przeanalizowali 363 próbki osocza pochodzącego od 88 chorych, spośród których 48,9% było w I stopniu zaawansowania, 28,4% w II stopniu, a 22,7% w stopniu III.
U większości chorych (62,5%) stwierdzono gruczolakoraka, 61 chorych poddano zabiegowi chirurgicznemu, 8 zabiegowi chirurgicznemu oraz chemioterapii lub radioterapii uzupełniającej, a 19 chemioradioterapii. ctDNA wykryto przed leczeniem u 24% chorych w stopniu zaawansowania I, u 77% w stopniu II oraz 87% w stopniu III (mediana 0,04%, 63% chorych < 0,1%, 36% < 0,01%).
Specyficzność kliniczna ctDNA przekraczała 98,5% i wyprzedzała wykrycie nawrotu choroby o 212,5 dnia (mediana). ctDNA wykryto po leczeniu u 18 spośród 28 chorych (64,3%), u których stwierdzono kliniczny nawrót guza pierwotnego. ctDNA wykryto w czasie od 2 tygodni do 4 miesięcy po zakończeniu leczenia. Stwierdzono je u 17% chorych i było ono związane ze skróceniem PFS (HR 14,8, p < 10-5) oraz OS (HR 5,48, p< 0,0003). ctDNA wykryto 1 do 3 dni po zabiegu operacyjnym u 25% chorych, ale nie wykazano związku z nawrotem choroby. Wykrycie ctDNA przed leczeniem wiązało się natomiast ze skróceniem OS oraz RFS (HR 2,97 oraz 3,14, p=0,01 oraz 0,003).
Badacze podkreślają, że wykrycie ctDNA przed oraz po leczeniu radykalnym chorych na NDRP we wczesnym stadium zaawansowania może być pomocne w ocenie rokowania chorego i podjęciu dalszych decyzji terapeutycznych. Identyfikacja chorych wysokiego ryzyka nawrotu może być wsparciem w planowaniu terapii uzupełniającej, a identyfikacja chorych o niskim ryzyku nawrotu może zapobiec niepotrzebnemu leczeniu lub pozwoli to leczenie skrócić.
Opracowanie: dr n med. Katarzyna Stencel
