Surgical treatment of colorectal cancer

Od kilkudziesięciu lat badania epidemiologiczne wskazują na wzrost zachorowalności na nowotwory złośliwe jelita grubego. Rak okrężnicy i odbytnicy w krajach rozwiniętych, jak i rozwijających się, jest najczęstszym nowotworem przewodu pokarmowego i stanowi drugą przyczynę zgonów z powodu nowotworów złośliwych. W Polsce rak jelita grubego był w 2003 r. drugim co do częstości nowotworem złośliwym rejestrowanym u mężczyzn (11,4 proc.), jak i u kobiet (10,4 proc.) [1]. Nowotwory złośliwe jelita grubego stanowią znaczny odsetek zgonów z powodu nowotworów ogółem (9,5 proc. u mężczyzn i 10,4 proc. u kobiet), co powoduje, że zajmują one odpowiednio drugie i trzecie miejsce jako przyczyna zgonu wśród innych umiejscowień [1]. Obecnie całkowita wyleczalność raka okrężnicy i odbytnicy w Polsce sięga 30–35 proc. Dla porównania, w ośrodkach specjalizujących się w leczeniu raka okrężnicy i odbytnicy, w Stanach Zjednoczonych i w krajach Europy Zachodniej, odsetek ten wynosi ok. 65 proc. Leczenie chirurgiczne, będące nadal leczeniem z wyboru, w połączeniu z leczeniem skojarzonym i wczesną diagnostyką, umożliwia znaczącą poprawę 5-letnich przeżyć, jak również odsetka całkowitych wyleczeń. Leczenie operacyjne nowotworów jelita grubego wymaga od zespołu chirurgicznego, a szczególnie od operatora, znajomości anatomicznej, jak również sposobów szerzenia się nowotworów oraz zasad postępowania onkologicznego. Zakres resekcji raków okrężnicy wyznacza stopień miejscowego zaawansowania nowotworu oraz unaczynienie obszaru objętego chorobą wraz z jego spływem chłonnym. W przypadkach raków odbytnicy wyniki leczenia uzależnione są od stopnia zaawansowania choroby, ale już drugim czynnikiem ryzyka nawrotu i przerzutów odległych jest chirurg wraz z zespołem [2, 3]. W dobie obecnych osiągnięć, wynikających ze stosowania leczenia skojarzonego – szczególnie w przypadkach miejscowo zaawansowanych raków odbytnicy i zlokalizowanych w jej części zaotrzewnowej – zmodyfikowano dotychczasowe zasady doszczętności onkologicznej. Uważa się, że możliwość wykonania zabiegu zachowującego zwieracze należy rozpatrywać właściwie w każdym przypadku, nawet bardzo nisko umiejscowionych raków odbytnicy. Istotny jest jednak brak naciekania dźwigacza odbytu i zwieracza zewnętrznego przez raka, co jednak nadal nie wyklucza prób odtworzenia naturalnej drogi wydalania. Dzięki zastosowaniu techniki staplerowej do powszechnie wykonywanych należą już techniki zespolenia w pobliżu linii zębatej lub...


View full text...