Częstość występowania nieradiograficznego zapalenia stawów krzyżowo-biodrowych u pacjentów z łuszczycowym zapaleniem stawów
| Tagi: | PSA, rezonans magnetyczny, ból pleców, IBP |
Zgodnie z wynikami badań opublikowanymi w The Journal of Rheumatology, u pacjentów z długotrwałym łuszczycowym zapaleniem stawów (PsA), częstość występowania nieradiograficznego zapalenia stawów krzyżowo-biodrowych, wykrywanego za pomocą rezonansu magnetycznego (MRI) była niska w porównaniu z radiograficznym zapaleniem stawów krzyżowo-biodrowych. Co więcej, zapalny ból pleców (IBP) był często nieobecny u pacjentów z zapaleniem krzyżowo-biodrowym wykrytym w MRI i miał niską czułość w wykrywaniu wczesnego stadium choroby osiowej.
Częstość występowania zapalenia stawów krzyżowo-biodrowych u pacjentów z ŁZS i charakterystyka kliniczna pacjentów z radiologicznym i nieradiograficznym zapaleniem stawów krzyżowo-biodrowych nie są dobrze znane wśród naukowców.
W badaniu przekrojowym, naukowcy ocenili zapalenie stawów krzyżowo-biodrowych u dorosłych pacjentów z PsA (zdefiniowane przez kryteria klasyfikacji łuszczycowego zapalenia stawów [CASPAR]), wykorzystując oceny kliniczne, laboratoryjne i rentgenowskie/MRI). Radiogramy oceniano pod kątem radiograficznego zapalenia stawów krzyżowo-biodrowych w oparciu o zmodyfikowane kryteria z 1984 r. MRI oceniano pod kątem aktywnego zapalenia stawów krzyżowo-biodrowych, stosując kryteria oceny spondyloartropatii International Society (ASAS) 2016 oraz czynnego zapalenia stawów krzyżowo-biodrowych.
Do analizy zaproszono łącznie 107 pacjentów (średni wiek 49,7 ± 12,5 lat) z PsA. W badaniu, naukowcy wykorzystali zmodyfikowane kryteria NY oraz dane pacjentów, dotyczące radiograficznego zapalenia stawów krzyżowo-biodrowych, które stwierdzono u 28,7% (n = 29) chorych. Stosując kryteria ASAS z 2016 r., czynne zapalenie stawów krzyżowo-biodrowych wykryte w rezonansie magnetycznym stwierdzono u 26% (n = 28) pacjentów, przy czym 11% (n = 11) kwalifikowało się do nieradiograficznego zapalenia stawów krzyżowo-biodrowych z powodu braku radiograficznych zmian strukturalnych.
Badacze zauważyli, że niska częstość występowania nieradiograficznego zapalenia stawów krzyżowo-biodrowych, wskazującego na wczesne stadium choroby osiowej może wynikać z faktu, że większość pacjentów biorących udział w badaniu cierpiała na długotrwałą (≥5 lat) łuszczycę i ŁZS (83,2% i 62%, odpowiednio).
Ponadto pacjenci z radiologicznym zapaleniem stawów krzyżowo-biodrowych mieli dłuższy czas trwania łuszczycy i ŁZS w porównaniu z pacjentami z nieradiograficznym zapaleniem stawów krzyżowo-biodrowych (odpowiednio 23,8 ± 12,5 vs 14,1 ± 11,7 lat; P = 0,032 i 12,3 ± 9,8 vs 4,7 ± 4,5 roku; P = 019).
W przypadku czynnego zapalenia stawów krzyżowo-biodrowych poziom zgłaszania zapalnego bólu stawów utrzymał się na poziomie 46,4%, a biorąc pod uwagę nieradiograficzne zapalenie stawów, przekazywanie informacji o bólu było na poziomie 27,3%.
Czułość i swoistość stosowania objawów IBP do wykrywania nieradiograficznego zapalenia stawów krzyżowo-biodrowych wyniosła odpowiednio 17% i 27%, w porównaniu z odpowiednio 52% i 79% dla radiograficznego zapalenia stawów krzyżowo-biodrowych.
Ograniczenia badania obejmowały projekt przekrojowy, potencjalne błędy w rekrutacji pacjentów, brak wywiadu rodzinnego z zapaleniem stawów krzyżowo-biodrowych oraz wykorzystanie kryteriów ASAS z 2016 r. (zamiast zaktualizowanych kryteriów z 2019 r.) do oceny MRI.
Badacze doszli do wniosku, że IBP nie jest czułym wskaźnikiem wykrywania wczesnego stadium zapalenia stawów krzyżowo-biodrowych, co skłania do wykonania MRI w celu rozpoznania zapalenia stawów krzyżowo-biodrowych. Wyniki te dodatkowo przyczyniają się do zrozumienia osiowego wzorca choroby w ŁZS. Podłużne badania kontrolne są uzasadnione w celu zbadania częstości występowania czynników wpływających na progresję zapalenia stawów krzyżowo-biodrowych z etapu nieradiograficznego do stadium radiograficznego.
W badaniu przekrojowym, naukowcy ocenili zapalenie stawów krzyżowo-biodrowych u dorosłych pacjentów z PsA (zdefiniowane przez kryteria klasyfikacji łuszczycowego zapalenia stawów [CASPAR]), wykorzystując oceny kliniczne, laboratoryjne i rentgenowskie/MRI). Radiogramy oceniano pod kątem radiograficznego zapalenia stawów krzyżowo-biodrowych w oparciu o zmodyfikowane kryteria z 1984 r. MRI oceniano pod kątem aktywnego zapalenia stawów krzyżowo-biodrowych, stosując kryteria oceny spondyloartropatii International Society (ASAS) 2016 oraz czynnego zapalenia stawów krzyżowo-biodrowych.
Do analizy zaproszono łącznie 107 pacjentów (średni wiek 49,7 ± 12,5 lat) z PsA. W badaniu, naukowcy wykorzystali zmodyfikowane kryteria NY oraz dane pacjentów, dotyczące radiograficznego zapalenia stawów krzyżowo-biodrowych, które stwierdzono u 28,7% (n = 29) chorych. Stosując kryteria ASAS z 2016 r., czynne zapalenie stawów krzyżowo-biodrowych wykryte w rezonansie magnetycznym stwierdzono u 26% (n = 28) pacjentów, przy czym 11% (n = 11) kwalifikowało się do nieradiograficznego zapalenia stawów krzyżowo-biodrowych z powodu braku radiograficznych zmian strukturalnych.
Badacze zauważyli, że niska częstość występowania nieradiograficznego zapalenia stawów krzyżowo-biodrowych, wskazującego na wczesne stadium choroby osiowej może wynikać z faktu, że większość pacjentów biorących udział w badaniu cierpiała na długotrwałą (≥5 lat) łuszczycę i ŁZS (83,2% i 62%, odpowiednio).
Ponadto pacjenci z radiologicznym zapaleniem stawów krzyżowo-biodrowych mieli dłuższy czas trwania łuszczycy i ŁZS w porównaniu z pacjentami z nieradiograficznym zapaleniem stawów krzyżowo-biodrowych (odpowiednio 23,8 ± 12,5 vs 14,1 ± 11,7 lat; P = 0,032 i 12,3 ± 9,8 vs 4,7 ± 4,5 roku; P = 019).
W przypadku czynnego zapalenia stawów krzyżowo-biodrowych poziom zgłaszania zapalnego bólu stawów utrzymał się na poziomie 46,4%, a biorąc pod uwagę nieradiograficzne zapalenie stawów, przekazywanie informacji o bólu było na poziomie 27,3%.
Czułość i swoistość stosowania objawów IBP do wykrywania nieradiograficznego zapalenia stawów krzyżowo-biodrowych wyniosła odpowiednio 17% i 27%, w porównaniu z odpowiednio 52% i 79% dla radiograficznego zapalenia stawów krzyżowo-biodrowych.
Ograniczenia badania obejmowały projekt przekrojowy, potencjalne błędy w rekrutacji pacjentów, brak wywiadu rodzinnego z zapaleniem stawów krzyżowo-biodrowych oraz wykorzystanie kryteriów ASAS z 2016 r. (zamiast zaktualizowanych kryteriów z 2019 r.) do oceny MRI.
Badacze doszli do wniosku, że IBP nie jest czułym wskaźnikiem wykrywania wczesnego stadium zapalenia stawów krzyżowo-biodrowych, co skłania do wykonania MRI w celu rozpoznania zapalenia stawów krzyżowo-biodrowych. Wyniki te dodatkowo przyczyniają się do zrozumienia osiowego wzorca choroby w ŁZS. Podłużne badania kontrolne są uzasadnione w celu zbadania częstości występowania czynników wpływających na progresję zapalenia stawów krzyżowo-biodrowych z etapu nieradiograficznego do stadium radiograficznego.
