Deksametazon skutecznym lekiem przy ciężkim przebiegu COVID-19
Autor: Marta Koblańska
Data: 07.12.2020
Źródło: NEJM/MK
Działy:
Aktualności w Koronawirus
Aktualności
Choroba wiąże się z uszkodzeniem płuc. Glukokortykoidy mogą modulować powodowaną zapaleniem dysfunkcję i tym samym zmniejszać postęp choroby w kierunku niewydolności oddechowej i zgonu.
W kontrolowanym, open label badaniu porównującym możliwe terapie u pacjentów hospitalizowanych z powodu COVID-19, losowo przypisano uczestników do otrzymania deksametazonu albo doustnie, albo dożylnie. Dawka wynosiła 6 mg raz dziennie i była podawana do 10 dni lub do czasu uzyskania możliwości prowadzenia samodzielnej standardowej opieki. W badaniu głównie sprawdzano wpływ leków na ryzyko zgonu w czasie 28 dni. Wstępne wyniki pracy opublikowano w "New England Journal of Medicine".
Spośród 11303 pacjentów, którzy zostali poddani randomizacji między 19 marca a 8 czerwca 2020 roku, 9355, czyli 83 proc. zakwalifikowano do przyjęcia deksametazonu. Spośród tych chorych 6425 przeszło randomizację do grupy albo otrzymującej lek (2104), albo opiekę standardową (4321). Pozostali pacjenci zostali losowo przypisani do jednej z innych grup terapeutycznych. Średni wiek pacjentów w tym porównaniu wynosił 66,1 plus minus 17,7 lat a 36 proc. stanowiły kobiety. Na cukrzycę chorowało 24 proc. pacjentów, 27 proc. miało choroby serca, 21 proc. przewlekłe choroby płuc, u 56 proc. zdiagnozowano przynajmniej jedną chorobę współistniejącą. W analizie infekcję SARS-CoV-2 potwierdzono u 89 proc. pacjentów, a 0,4 proc. oczekiwało na wynik testu. W chwili randomizacji 16 proc. otrzymywało inwazyjną mechaniczną wentylację lub pozaustrojowe utlenowanie, 60 proc. przyjmowało jedynie tlen (z lub bez nieinwazyjnej wentylacji), a 24 proc. nie potrzebowało takiego wspomagania.
.
W sumie 2104 pacjentów przypisano do grupy otrzymującej deksametazon i 4321 do grupy z terapią standardową. Śmiertelność w 28 dniu badania okazała się być znacząco niższa w grupie przyjmujących deksametazon, niż w tej z opieką standardową. Po randomizacji i 28 dniach całkowity odsetek zgonów w grupie otrzymującej lek wyniósł 22,9 proc., czyli zmarły 482 osoby. Odsetek w grupie terapii standardowej wyniósł 25,7 proc., czyli zmarło 1110 osób. Proporcjonalne i bezwzględne zmiany w śmiertelności między grupami istotnie się różniły zgodnie z poziomem wsparcia oddechowego, które otrzymywali ci chorzy w chwili randomizacji. W grupie deksametazonu liczba przypadków zgonu była niższa niż w grupie opieki standardowej pośród pacjentów otrzymujących inwazyjną wentylację mechaniczną (29,3 proc. versus 41,4 proc.; proporcja odsetka 0,64 przy przedziale ufności 95 proc., 0,51 do 0,81) i pośród tych otrzymujących tlen bez inwazyjnej mechanicznej wentylacji (23.3 proc. vs. 26.2 proc; proporcja odsetka, 0.82; 95 proc. przedział ufności CI, 0.72 do 0.94), choć nie w przypadku tych bez żadnego wspomagania oddechowego w momencie randomizacji (17.8 proc. vs. 14.0 proc.; proporcja odsetka, 1.19; 95 proc. przedział ufności CI, 0.91 do 1.55).
Pacjenci, którzy zostali poddani inwazyjnej mechanicznej wentylacji w chwili randomizacji byli średnio o 10 lat młodsi niż ci bez żadnego wsparcia oddechowego. Mieli również w wywiadzie objawy przez 7 dni przed randomizacją. Dostosowane do wieku bezwzględne zmniejszenie odsetka zgonów w 28 dniu związane z wykorzystaniem deksametazonu wyniosło 12,3 punkty procentowe (p.p., przedział ufności 95 proc., 6,3 do 17,6) wśród pacjentów, którzy otrzymywali inwazyjną wentylację mechaniczną i 4,2 p.p. (przedział ufności 95 proc. 1,4 do 6,7) u tych przyjmujących jedynie tlen. Pacjenci z dłuższym okresem trwania objawów, czyli ci z większym prawdopodobieństwem zapotrzebowania na inwazyjną mechaniczną wentylację w chwili randomizacji, bardziej korzystali w trakcie terapii deksametazonem. Lek wpływał na zmniejszenie odsetka przypadków zgonów w czasie 28 dni u tych z objawami trwającymi dłużej niż 7 dni, choć nie u tych, u których objawy wystąpiły później.
U pacjentów hospitalizowanych z powodu COVID-19, zastosowanie deksametazonu skutkowało niższym odsetkiem zgonów w 28 dniu pośród tych, którzy otrzymywali albo inwazyjną wentylację, albo tlen w chwili randomizacji, ale nie u osób bez żadnego wspomagania oddechowego.
Spośród 11303 pacjentów, którzy zostali poddani randomizacji między 19 marca a 8 czerwca 2020 roku, 9355, czyli 83 proc. zakwalifikowano do przyjęcia deksametazonu. Spośród tych chorych 6425 przeszło randomizację do grupy albo otrzymującej lek (2104), albo opiekę standardową (4321). Pozostali pacjenci zostali losowo przypisani do jednej z innych grup terapeutycznych. Średni wiek pacjentów w tym porównaniu wynosił 66,1 plus minus 17,7 lat a 36 proc. stanowiły kobiety. Na cukrzycę chorowało 24 proc. pacjentów, 27 proc. miało choroby serca, 21 proc. przewlekłe choroby płuc, u 56 proc. zdiagnozowano przynajmniej jedną chorobę współistniejącą. W analizie infekcję SARS-CoV-2 potwierdzono u 89 proc. pacjentów, a 0,4 proc. oczekiwało na wynik testu. W chwili randomizacji 16 proc. otrzymywało inwazyjną mechaniczną wentylację lub pozaustrojowe utlenowanie, 60 proc. przyjmowało jedynie tlen (z lub bez nieinwazyjnej wentylacji), a 24 proc. nie potrzebowało takiego wspomagania.
.
W sumie 2104 pacjentów przypisano do grupy otrzymującej deksametazon i 4321 do grupy z terapią standardową. Śmiertelność w 28 dniu badania okazała się być znacząco niższa w grupie przyjmujących deksametazon, niż w tej z opieką standardową. Po randomizacji i 28 dniach całkowity odsetek zgonów w grupie otrzymującej lek wyniósł 22,9 proc., czyli zmarły 482 osoby. Odsetek w grupie terapii standardowej wyniósł 25,7 proc., czyli zmarło 1110 osób. Proporcjonalne i bezwzględne zmiany w śmiertelności między grupami istotnie się różniły zgodnie z poziomem wsparcia oddechowego, które otrzymywali ci chorzy w chwili randomizacji. W grupie deksametazonu liczba przypadków zgonu była niższa niż w grupie opieki standardowej pośród pacjentów otrzymujących inwazyjną wentylację mechaniczną (29,3 proc. versus 41,4 proc.; proporcja odsetka 0,64 przy przedziale ufności 95 proc., 0,51 do 0,81) i pośród tych otrzymujących tlen bez inwazyjnej mechanicznej wentylacji (23.3 proc. vs. 26.2 proc; proporcja odsetka, 0.82; 95 proc. przedział ufności CI, 0.72 do 0.94), choć nie w przypadku tych bez żadnego wspomagania oddechowego w momencie randomizacji (17.8 proc. vs. 14.0 proc.; proporcja odsetka, 1.19; 95 proc. przedział ufności CI, 0.91 do 1.55).
Pacjenci, którzy zostali poddani inwazyjnej mechanicznej wentylacji w chwili randomizacji byli średnio o 10 lat młodsi niż ci bez żadnego wsparcia oddechowego. Mieli również w wywiadzie objawy przez 7 dni przed randomizacją. Dostosowane do wieku bezwzględne zmniejszenie odsetka zgonów w 28 dniu związane z wykorzystaniem deksametazonu wyniosło 12,3 punkty procentowe (p.p., przedział ufności 95 proc., 6,3 do 17,6) wśród pacjentów, którzy otrzymywali inwazyjną wentylację mechaniczną i 4,2 p.p. (przedział ufności 95 proc. 1,4 do 6,7) u tych przyjmujących jedynie tlen. Pacjenci z dłuższym okresem trwania objawów, czyli ci z większym prawdopodobieństwem zapotrzebowania na inwazyjną mechaniczną wentylację w chwili randomizacji, bardziej korzystali w trakcie terapii deksametazonem. Lek wpływał na zmniejszenie odsetka przypadków zgonów w czasie 28 dni u tych z objawami trwającymi dłużej niż 7 dni, choć nie u tych, u których objawy wystąpiły później.
U pacjentów hospitalizowanych z powodu COVID-19, zastosowanie deksametazonu skutkowało niższym odsetkiem zgonów w 28 dniu pośród tych, którzy otrzymywali albo inwazyjną wentylację, albo tlen w chwili randomizacji, ale nie u osób bez żadnego wspomagania oddechowego.
