Długość leczenia inhibitorami TNF w RZS. Porównanie infliksymabu, adalimumabu i etanerceptu.
Autor: Katarzyna Bakalarska
Data: 03.02.2015
Źródło: Drug survival on TNF inhibitors in patients with rheumatoid arthritis comparison of adalimumab, etanercept and infliximab. Neovius M, Arkema EV, Olsson H, Eriksson JK, Kristensen LE, Simard JF, Askling J; ARTIS Study Group. Ann Rheum Dis. 2015 Feb;74(2):3
Długość stosowania leku w przewlekłej choroby takiej jak RZS jest wykładnikiem jego skuteczności oraz bezpieczeństwa. Celem prezentowanej pracy było porównanie chorych z RZS, u których zastosowano po raz pierwszy leczenie biologiczne podając różne leki z grupy inhibitorów TNF. Analizowano zarówno odsetek przerwanych terapii jak również przyczyny takiej decyzji.
Jednak czas leczenia może być uzależniony także od innych czynników np: dostępności do leku i innych alternatywnych terapii, charakterystyki grupy leczonej.. Dane pochodziły z szwedzkiego rejestru leczenia biologicznego i obejmowały okres od 2003 do 2011. W tym czasie dostępność do leków: infliksymab, adalimumab i etanercept była porównywalna. System opieki zdrowotnej w Szwecji nie limituje stosowania leków biologicznych, a dobór leku leży w gestii reumatologa. W 2008 roku w Szwecji ok. 16-20% chorych z RZS otrzymywało leki biologiczne.
W badaniu uwzględniono dane 9139 chorych (76% stanowiły kobiety, średni wiek 56 lat). W czasie obserwacji obejmującej 20198 pacjentolat u 3782 chorych miało miejsce przerwanie leczenia pierwszym inhibitorem TNF (19/100pacjentolat). Najczęstszymi przyczynami przerwania leczenia były nieskuteczność terapii (51%) i działania niepożądane (36%) - w zbliżonych proporcjach niezależnie od stosowanego leku.
Odsetek przerwania leczenia był wyższy dla infliksymabu w porównaniu z etanerceptem i adalimumabem. Natomiast odsetek przerwania leczenia był wyższy dla adalimumabu w porównaniu z etanerceptem w pierwszym roku trwania terapii. W analizie porównawczej dwóch okresów obserwacji (włączenie leku w latach 2003-2005 oraz 2006-2009) wykazano wzrost ogólnego odsetka przerwania leczenia jak również wzrost odsetka przerwania leczenia z powodu nieskuteczności w późniejszym okresie.
W badaniu uwzględniono dane 9139 chorych (76% stanowiły kobiety, średni wiek 56 lat). W czasie obserwacji obejmującej 20198 pacjentolat u 3782 chorych miało miejsce przerwanie leczenia pierwszym inhibitorem TNF (19/100pacjentolat). Najczęstszymi przyczynami przerwania leczenia były nieskuteczność terapii (51%) i działania niepożądane (36%) - w zbliżonych proporcjach niezależnie od stosowanego leku.
Odsetek przerwania leczenia był wyższy dla infliksymabu w porównaniu z etanerceptem i adalimumabem. Natomiast odsetek przerwania leczenia był wyższy dla adalimumabu w porównaniu z etanerceptem w pierwszym roku trwania terapii. W analizie porównawczej dwóch okresów obserwacji (włączenie leku w latach 2003-2005 oraz 2006-2009) wykazano wzrost ogólnego odsetka przerwania leczenia jak również wzrost odsetka przerwania leczenia z powodu nieskuteczności w późniejszym okresie.
