Inhibitory TNF- α w przebiegu choroby Leśniowskiego-Crohna
Autor: Alicja Kostecka
Data: 16.04.2019
Źródło: DM/www.thelancet.com/journals/langas/article/PIIS2468-1253(19)30012-3/fulltext#%20
| Tagi: | adalimumab, infliksimab |
Jednymi z najczęściej stosowanych leków biologicznych w leczeniu choroby Leśniowskiego-Crohna są inhibitory TNF-α. Mimo wysokiej skuteczności w około 30% przypadków występuje brak odpowiedzi na leczenie.
Zespół naukowców z Wielkiej Brytanii zidentyfikował czynniki odpowiedzialne za brak efektu terapeutycznego, a wyniki badania przedstawiono na łamach The Lancet Gastroenterology & Hepatology.
Przeprowadzono prospektywne badanie obserwacyjne, obejmujące 1610 pacjentów leczonych infliksimabem (n=955) lub adalimumabem (n=655). Włączono do niego pacjentów powyżej 6. roku życia z aktywną postacią choroby Leśniowskiego-Crohna nieleczonych wcześniej inhibitorami TNF-α; pacjentów oceniano przez 12 miesięcy lub do czasu odstawienia leku. Przy każdej wizycie kontrolnej badano m.in. aktywność choroby i obecność ewentualnych zdarzeń niepożądanych, zmierzono także stężenia leku w surowicy oraz miano przeciwciał przeciw lekowi. Oceniono odsetek niepowodzeń leczenia w 14. tygodniu, brak remisji w 54. tygodniu i zdarzenia niepożądane prowadzące do odstawienia leku.
Pierwotny brak odpowiedzi na leczenie pojawił się u 295 pacjentów z 1241 (23,8%), których oceniono po 14. tygodniach terapii, z kolei w 54. tygodniu brak remisji choroby pojawił się u aż 764 z 1211 ocenianych pacjentów (63,1%). Z powodu wystąpienia nieakceptowalnych działań niepożądanych leczenie zakończyło 126 ze wszystkich 1610 uczestników badania (7,8%). Po przeprowadzeniu analiz dotyczących niepowodzenia leczenia okazało się, że głównym czynnikiem związanym z brakiem odpowiedzi na lek jest niskie stężenie leku w 14. tygodniu leczenia (dla infliksimabu OR 0,35, p=0,00038, dla adalimumabu OR 0,13, p<0,0001); wykazano, że jest ono niezależnym czynnikiem predykcyjnym remisji po 54 tygodniach terapii. Obliczono, że optymalne stężenia leków warunkujące remisję zarówno w 14. jak i 54. tygodniu leczenia wynoszą 7mg/l dla infliksimabu oraz 12mg/l dla adalimumabu. Wykazano także, że przy braku odpowiedzi na leczenie w 14. tygodniu kontynuowanie terapii skutkuje zaledwie około 12-procentowym odsetkiem remisji w 54. tygodniu. Za sporą część przypadków niskiej koncentracji leku odpowiadają przeciwciała przeciw danemu lekowi, których dodatnie miano stwierdzono aż u 62,8% pacjentów leczonych infliksimabem i u 28,5% osób poddanych terapii adalimumabem. Autorzy badania podają, że powyższy efekt można zminimalizować stosując równocześnie tiopurynę lub metotreksat, które redukują ryzyko powstania przeciwciał przeciwko infliksimabowi (HR 0,39, p<0,0001) i adalimumabowi (HR 0,44, p<0,0001).
Przeprowadzono prospektywne badanie obserwacyjne, obejmujące 1610 pacjentów leczonych infliksimabem (n=955) lub adalimumabem (n=655). Włączono do niego pacjentów powyżej 6. roku życia z aktywną postacią choroby Leśniowskiego-Crohna nieleczonych wcześniej inhibitorami TNF-α; pacjentów oceniano przez 12 miesięcy lub do czasu odstawienia leku. Przy każdej wizycie kontrolnej badano m.in. aktywność choroby i obecność ewentualnych zdarzeń niepożądanych, zmierzono także stężenia leku w surowicy oraz miano przeciwciał przeciw lekowi. Oceniono odsetek niepowodzeń leczenia w 14. tygodniu, brak remisji w 54. tygodniu i zdarzenia niepożądane prowadzące do odstawienia leku.
Pierwotny brak odpowiedzi na leczenie pojawił się u 295 pacjentów z 1241 (23,8%), których oceniono po 14. tygodniach terapii, z kolei w 54. tygodniu brak remisji choroby pojawił się u aż 764 z 1211 ocenianych pacjentów (63,1%). Z powodu wystąpienia nieakceptowalnych działań niepożądanych leczenie zakończyło 126 ze wszystkich 1610 uczestników badania (7,8%). Po przeprowadzeniu analiz dotyczących niepowodzenia leczenia okazało się, że głównym czynnikiem związanym z brakiem odpowiedzi na lek jest niskie stężenie leku w 14. tygodniu leczenia (dla infliksimabu OR 0,35, p=0,00038, dla adalimumabu OR 0,13, p<0,0001); wykazano, że jest ono niezależnym czynnikiem predykcyjnym remisji po 54 tygodniach terapii. Obliczono, że optymalne stężenia leków warunkujące remisję zarówno w 14. jak i 54. tygodniu leczenia wynoszą 7mg/l dla infliksimabu oraz 12mg/l dla adalimumabu. Wykazano także, że przy braku odpowiedzi na leczenie w 14. tygodniu kontynuowanie terapii skutkuje zaledwie około 12-procentowym odsetkiem remisji w 54. tygodniu. Za sporą część przypadków niskiej koncentracji leku odpowiadają przeciwciała przeciw danemu lekowi, których dodatnie miano stwierdzono aż u 62,8% pacjentów leczonych infliksimabem i u 28,5% osób poddanych terapii adalimumabem. Autorzy badania podają, że powyższy efekt można zminimalizować stosując równocześnie tiopurynę lub metotreksat, które redukują ryzyko powstania przeciwciał przeciwko infliksimabowi (HR 0,39, p<0,0001) i adalimumabowi (HR 0,44, p<0,0001).
Przegląd Gastroenterologiczny
