Kalprotektyna w kale w prognozowaniu przebiegu NZJ w remisji

Miejsce oceny stężenia kalprotektyny w kale w ocenie aktywności nieswoistych zapaleń jelit (NZJ) jest już dobrze ugruntowane. Większość dowodów dotyczy jednak przydatności tego markera w monitorowaniu odpowiedzi na leczenie oraz w odzwierciedlaniu aktywności endoskopowej NZJ. Na łamach czasopisma Alimentary Pharmacology and Therapeutics opublikowano ciekawą analizę, w której poddano ocenie przydatność powtarzanej oceny stężenia kalprotektyny w kale w prognozowaniu przebiegu NZJ w fazie remisji.
Do badania włączono dorosłych chorych z NZJ, pozostających w klinicznej remisji. Pomiarów stężenia kalprotektyny dokonywano w odstępach 3-miesięcznych. Chorzy byli prospektywnie nadzorowani do momentu zaostrzenia choroby lub – jeśli remisja była długotrwała – do 2 lat.

W badaniu uczestniczyło 104 pacjentów – 49 z chorobą Leśniowskiego-Crohna oraz 55 z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego. Spośród wszystkich chorych u 37 doszło do zaostrzenia NZJ. Wykazano, że podwojenie się stężenia kalprotektyny w kale pomiędzy dwoma kolejnymi pomiarami powiązane było z 101% wzrostem ryzyka zaostrzenia choroby w dalszej obserwacji (HR 2,10; 95%CI: 1,53-2,65; p<0.001). Ryzyko względne malało jednak istotnie w czasie (HR 0,8; 95%CI 0.75-0.86; p<0.001) wraz z odstępem, jaki mijał od oznaczenia omawianego kopromarkera.

Autorzy konkludują, że regularne oznaczanie stężenia kalprotektyny w kale jest przydatne w prognozowaniu przebiegu NZJ u chorych pozostających w remisji. Wykazano jednak także, że im dłuższy czas mija od oceny tego białka w kale do momentu oceny klinicznej chorego, tym wartość tego oznaczenia w przewidywaniu pogorszenia przebiegu NZJ maleje.