Na co powinien zwrócić uwagę lekarz POZ w leczeniu bezsenności u starszego pacjenta

Bezsenność jest problemem, z którym zmaga się 30–50% osób w podeszłym wieku. Najczęściej jest powiązana z bólem, lękiem, depresją. Zwiększa ryzyko wystąpienia zawału serca i rozwoju zespołu kruchości. Rozpoznanie bezsenności ma charakter kliniczny i może być ustalone w gabinecie lekarza POZ. Podstawą leczenia, również starszych pacjentów, są techniki poznawczo-behawioralne: edukacja, metody kontroli bodźców i ograniczania snu, trening relaksacyjny i właściwa higiena snu. W przypadku leczenia farmakologicznego dysponujemy wybranymi lekami z grupy benzodiazepin oraz z grupy „Z”, lekami przeciwdepresyjnymi i preparatem melatoniny o przedłużonym działaniu. U starszych pacjentów możliwe jest nawet 5–6-krotne wydłużenie okresu półtrwania benzodiazepin. W konsekwencji może dochodzić do przedłużonej sedacji, upadków i wzrostu ryzyka wystąpienia zaburzeń poznawczych. Leki „Z” o krótkim czasie działania (doksepina, trazodon i mirtazapina) mogą wywoływać mniej zdarzeń niepożądanych. Preparaty o przedłużonym działaniu odtwarzają fizjologiczny rytm wydzielania melatoniny i mogą być bezpiecznie stosowane u osób starszych.