Łuszczyca w trudnych do leczenia lokalizacjach a terapia biologiczna
Redaktor: Arleta Czarnik
Data: 14.09.2021
Działy:
Doniesienia naukowe
Aktualności
| Tagi: | łuszczyca, leczenie biologiczne |
Łuszczyca często obejmuje szczególne lokalizacje, takie jak paznokcie, owłosiona skóra głowy, dłonie, stopy oraz okolice genitalne. W razie braku efektów leczenia miejscowego i standardowej terapii ogólnej w takich przypadkach często stosuje się leki biologiczne, głównie inhibitory IL-17 i IL-23.
Łuszczyca jest przewlekłym schorzeniem zapalnym związanym z procesami autoimmunizacyjnymi, które zwykle objawiają się w postaci rumieniowo-złuszczających zmian skórnych. Zmiany chorobowe często obejmują okolice trudne do leczenia, takie jak skóra owłosiona głowy (43–65%), twarz (30–49%), okolice genitalne (14–43%), dłonie i/lub stopy (12–16%) oraz paznokcie (23–60%), zwłaszcza w łuszczycowym zapaleniu stawów (ponad 80% pacjentów). Zajęcie widocznych części ciała i okolic genitalnych (nierzadko pomijanych w trakcie badania lekarskiego) prowadzi do poczucia stygmatyzacji, niskiej samooceny, obniżenia nastroju, wpływa na funkcje seksualne i pogarsza psychiczny dobrostan pacjenta.
W przypadku braku efektów leczenia miejscowego (glikokortykosteroidy w monoterapii lub w skojarzeniu z kalcypotriolem, środki keratolityczne, fototerapia, inhibitory kalcyneuryny) oraz standardowej terapii ogólnej (retinoidy, metotreksat i cykloporyna), często stosuje się leki biologiczne, mimo że PASI nie jest powyżej 10.
Badania kliniczne i metaanalizy sugerują, że najlepszą opcją leczenia biologicznego łuszczycy paznokci są inhibitory interleukiny 17 (IL-17), przede wszystkim iksekizumab. Wydaje się, że ta grupa leków zapewnia optymalną kontrolę łuszczycy także w innych trudnych do leczenia lokalizacjach, w których zastosowanie znajdują ponadto inhibitory interleukiny 23 (IL-23). Porównanie danych z piśmiennictwa jest jednak trudne ze względu na zróżnicowanie metod użytych do oceny klinicznej. Konieczne są dalsze badania head-to-head i badania w warunkach rzeczywistych.
Pełna treść artykułu: Anna Lis-Święty, Aleksandra Frątczak. Psoriasis in areas difficult to treat and biological therapy. Dermatol Rev/Przegl Dermatol 2021; 108: 171-177.
W przypadku braku efektów leczenia miejscowego (glikokortykosteroidy w monoterapii lub w skojarzeniu z kalcypotriolem, środki keratolityczne, fototerapia, inhibitory kalcyneuryny) oraz standardowej terapii ogólnej (retinoidy, metotreksat i cykloporyna), często stosuje się leki biologiczne, mimo że PASI nie jest powyżej 10.
Badania kliniczne i metaanalizy sugerują, że najlepszą opcją leczenia biologicznego łuszczycy paznokci są inhibitory interleukiny 17 (IL-17), przede wszystkim iksekizumab. Wydaje się, że ta grupa leków zapewnia optymalną kontrolę łuszczycy także w innych trudnych do leczenia lokalizacjach, w których zastosowanie znajdują ponadto inhibitory interleukiny 23 (IL-23). Porównanie danych z piśmiennictwa jest jednak trudne ze względu na zróżnicowanie metod użytych do oceny klinicznej. Konieczne są dalsze badania head-to-head i badania w warunkach rzeczywistych.
Pełna treść artykułu: Anna Lis-Święty, Aleksandra Frątczak. Psoriasis in areas difficult to treat and biological therapy. Dermatol Rev/Przegl Dermatol 2021; 108: 171-177.
